A Silent Serenade

Chapter 9

Chapter 9

Reason

After that day, sa tingin ko ay naging mas close kami ni Simon. Hindi ko rin naman ineexpect iyon. Mabuti nalang at hindi na sumusulpot sila Joan sa tuwing nasa karinderya kami ni Simon. Bakit parang feeling ko tuloy pinagtataguan ko si Joan na parang may kasalanan ako? Nakakatakot naman talagang mabangga iyong si Joan, mayaman s'ya. Sa pagkaka-alam ko ay may kompanya ang mga magulabg n'ya. Hindi ko alam kung ano iyon.

"Don't you have a class today?" Tanong ni Simon nang makita nya'ng kakalabas ko lang mula sa kwarto. Sabado ngayon, may klase dapat ako pero wala kaming pasok dahil naghahanda nalang para sa OJT namin.

"Ah, wala." Sabi ko at tumabi sa kanya sa sofa, manunuod din ako ng TV.

"Ikaw? Wala kang work?" Tanong ko.

"I have," he picked up the remote and gave it to me while still looking at the TV screen. Nanunood kasi s'ya ng soccer. "But mamayang gabi pa." Tinignan ko lang ang remote.

"Bakit...?" Ngayon ay napatingin na s'ya sakin, tinuro ko iyong remote.

"Gusto mo ilipat?" Tinuro n'ya ang TV gamit ang remote. Mabilis naman akong umiling.

"Hindi na, mahilig naman ako ng soccer." Sabi ko, then I saw his mouth form an 'o'. Parang hindi makapaniwalang mahilig ako sa soccer.

It's true that I like soccer, my dad actually liked it first. Then he brings me to soccer matches, that's where I learned to the sport too. Now, it only reminds me of him. I'm wondering now, ano na kaya ang nangyayari sa bahay? It must be so lonely there now. Siguro ay dadaan nalang ako doon kapag may oras na ako.

Patuloy lang kaming nanunuod, but when the doorbell rang, Simon and I looked at each other. Sino naman kaya ang pupunta dito?

"Ako na," sabi n'ya sabay tayo at punta sa labas. Sumunod naman ako.

It was Almira. Somehow, she looks different. Parang she's more glowing than usual.

"Hi guys!" Bungad n'ya.

"Almira? Naparito ka?" Agad n'ya akong niyakap at walang pasabing agad na pumasok sa bahay.

"Ang init sa labas, grabe!" She said as she took off her sunglasses. Agad s'yang umupo sa sofa namin at may inilabas na dalawang sobreng kulay cream at may gold accents.

"Wow, good to see you too." Sarkastikong sabi ni Simon na umupo na rin sa sofa. Mukhang nagtatampong hindi man lang s'ya pinansin ni Almira. Sumunod naman ako.

"I actually came here today to give you these," iniabot n'ya ang mga sobre. Nagtinginan lang kami ni Simon. "Since you're both invited to my brother's wedding, I figured that I'll just give you these since magkasama naman kayo dito." Para namang tumigil ang mundo ko sa narinig. But Almira just has her smile in her face, while Simon and I just looked at each other. We're both horrified.

Dahil hindi pa namin tinanggap ang mga sobre ay nilagay nalang itoni Almira sa mga kandungan namin. I wasn't able to move, I mean, I knee that this was coming but... it's too soon. Hindi pa nga ako nakaka-move-on. Isa pa...si Simon rin. Alam ko naman kung bakit rin s'ya malungkot sa balitang 'to.

"I'm also checking up on the two of you, okay lang naman kayo dito? Di ba? Di naman kayo nag-aaway?" Her words seemed gibberish to my ears now, but I tried hard to get a grip of myself. Napatingin naman ulit ako kay Simon, he's now looking at the invitation. Nakatitig lang s'ya dito.

"We--- we're fine. H-hindi naman na kami nag-aaway." Her lips protruded and she squinted her chinky eyes. Parang naninimbang kung totoo ba ang sinabi ko. Tinignan n'ya pa ang noo ni Simon. Napa buntong-hininga nalang ako.