Paramparça

1.bölüm

Aslında kendimi yalnız hissetmiyorum. ..
..kendimi yalnız hissetmem için..
İlk önce kendimi hissetmem gerek.
Benimse içimde koca bir boşluk var.
Hiç olmayacak birşeyi bekliyormuş gibi..

•♢•

Üvey ailemden şiddet görüyorum, üvey annemden üvey babamdan. Üvey ikiz abilerimden. Gerçek aileme o kadar kızgın ve hüzünlüyim ki. Beni bırakıp giden aileme,
Ama gelseler hiç yok demem giderim onlarla.
Çünkü artık dayak kaldırıcak gücüm kalmadı.

Yine ikiz abilerimden birinin ismimi bağırarak söylemesi ile kırık yatağımdan ayağa kalktım ve mutfağa gidip onlara bir çırpıda yemek hazırladım. Hepsi geldiğinde beni kapı dışarı ettiler. Zaten bunu bekliyordum, o yüzden direk odama gidip üstümü değiştirdim. Ve oluşan morluklarımı kapatıcı ile kapattım. Yani kapatmaya çalıştım.

Biraz bekledim ve kapının sertçe kapanması ile odadan çıktım. Mutfağa geldim ve kahvaltımı yapıp, mutfağı temizledim.

Evden çıkıp okula doğru ilerledim. Abilerim Kolejde okurken ben devlet okuluna gidiyordum. Haftalık önüme beş lira atıyorlardı.

Okula vardığımda kocaman bir beden ile çarpıştım.

"Özür dilerim, bilerek olmadı"

"Tamam sorun değil."

Yüzüne baktığımda bana baktığını anladım. Utanarak ve sıkılarak "çok pardon" diyip bedenimi ondan uzaklaştırıp okula doğru ilerledim.

Sınıfa geldiğimde kolumda ki bilekliğe bakmak için uzun kollu blüzümün kolunu sıyırdım.

Yerinde olmadığını fark edince etrafıma bakınmaya başladım. Ama yoktu, kesin o çocukla çarpıştığımızda düşürmüştüm.

Yanımda bir nefes alış veriş sesi duyunca gözlerimi oraya çevirdim.

"Bunu mu arıyordun?"

Elinde ki bilekliğe baktım. Ve usulca kafamı "evet" anlamında salladım.

"Polen Demirtaş"

Gözlerini bana dikti.

"Benim kaybolan kardeşimin ismi de polendi"

"Yani onu hatırlattığım için ben Özür dilerim"

Hafifçe gülüp "senin suçun yok" dedi.

"Sürekli Özür dileme, çok sinir bozucu"

Kafamı salladım ve "senin ismin ne?" diye sordum.

Biraz bekledi -ismini mi unuttun- sonra "dengiz" dedi.

"Güzel ve tuhaf isim"

"Teşekür ederim"

Bilekliğimi verdi ve bişey demeden sınıftan çıktı. değişik bir çocuktu.

•♢•

Okul bitmiş öylece eve doğru ilerliyordum. Hiç arkadaşım yoktu zaten bende edinmek istemezdim.

Karşıma birden çıkan köpek ile irkildim. Ama minik ve tatlı bir köpeğe benziyordu.

Eğildim ve başını okşadım. Tasmasında 'polen' yazıyordu. Hayır yani benim adımı köpeğe mi vermişler.

Kendimi çok kötü hissettim şuan.

Karşıma bir çocuk çıktı ve "Özür dilerim korktun mu?" Dedi. İlk başta köpeğe sorduğunu sanıp cevap vermedim. "Iyimisin" dedi. Ve bana sorulduğunu anladım. Kafamı evet anlamında salladım ve "iyi günler" dileyip oradan uzaklaşıyordum. Kolumu tutması ile değişik bir surat ifadesi ile ona baktım.

"Bir sorun mu var?"

Kafasını evet anlamında salladı. "Bir anda köpeği sevmeyi bıraktın asıl sende bir sorun mu var?" Dedi.

Hafifçe güldüm ve "köpeğin ismi polen, benim ismim de polen. Bir değişik oldum" dedim.

Oda hafifçe gülüp kafasını peki anlamında salladı. "Size iyi günler" dedim ve oradan uzaklaştım.

Ne kadar eve gitmek istemesem de mecbur eve gelmek zorundaydım. Evde kimse olmadığı için çok şanslı olabilirim.

Hemen çarcabuk birşeyler hazırladım ve onlar gelesiye kadar ben yemeğimi yiyip tabağımı yıkadım. Onlar geldikten sonra yemeklerini yediler ve ben bulaşıkları yıkadım.

Merak ettiğim soruyu Babama sordum. "Abilerim Kolejde okurken ben neden devlet okulunda okuyorum" dedim.

Hepsi büyük çaplı bir kahkaha attı ve ardından annem denilen kadın konuşmaya başladı. "Çünkü sen gereksiz, beceriksiz, salağın tekisin."

Gözlerimin dolduğunu hissedince Ağladığım için dövmesinler diye odama koştum ve kapımı kilitledim. Hıçkırarak ağlamaya başladım. Aklıma gelen söz ile gözyaşlarımı sildim.

Söz şu şekildeydi;

"Aslında zamanla anlıyorsunuz, insanların kavgaları sizinle değil. Gerçekleşmemiş kişilikleri, sevilmemiş Çocuklukları, başarılarla gizlemeye çalıştıkları özdeğersizlikleri ile.
Kötü tavrı kişisel almayın, siz bu savaşın sadece nesnesisiniz.
Bazen gerçekten tek sorun öznenin kendisinde."

Eğer onlar takılıp kalır ve istedikleri şeyi yapıp sürekli ağlarsam bu savaşı kaybederim. Ama onlara takılı kalmayıp kendi bildiğimi yaparsam bir nevi de olsa bu savaşı kazanabilirim.

Benim adım da polen ise, ben gerçek ailemi bulup onlara bir an önce hesap sormak istiyorum.

Ve bunu yapıcağım, hayatımda ilk defa kendime güvendim.

Ve kendi güvenimi boşa çıkarmiyacağım.

•••

•yeni kurgu ile karşınızdayım.

•umarım bu kitabı da beğenirsiniz.

•biraz kısa oldu bağışlayın.

•iyi geceler.

(02.17)