ELEMENT

1.GERÇEKLER ACITIR

Önümüzdeki yüzlerce

insanı atlattıktan sonra

kendimizi dışarıda

bulmayı umuyorduk, fakat

önümüzde dizilmiş ona

yakın dev cam asansör

tersini söylüyordu.

Şaşırmış ve ne olduğunu

anlamaya çalışır bir

şekilde yakınımdaki

askere yöneldim ve

sordum:

'' Çıkış buradan değil mi?

Yoksa bir sorun mu oldu,

çıkamayacak mıyız? ''

Mavi üniforma içine

bürünmüş asker ilk önce

beni süzmüş, biraz

düşünmüş , sonra cevap

vermişti:

'' Sakin ol evlat, hiçbir

sorun yok. Ama bilmeni

isterim ki artık Darphin'

de ( Christopher ve

ailesinin savaş öncesi

yaşadıkları ve sığınağın

altında bulunduğu şehir )

yaşamayacaksınız. Bütün

vatandaşlar ülkenin batı

kısmına taşınacaklar. ''

Şaşkınlığımı ve merakımı

gidermek amacıyla

geldiğim asker neler

olduğunu daha da merka

etmemi sağlamıştı,

yukarıda ne olmuştu?

Cevap arar bir şekilde

askere yeniden baktım

ama ağzından dökülen

sözler yerime dönmemi

sağlamıştı:

'' Başka soru yok, merak

ettiğin her neyse

öğreneceksin. ''

Hayal kırıklığına uğramış

şekilde ailemin yanına,

sıraya geri döndüm ve

beklemeye başladım.

+++++

Asansörlere binen

yüzlerce kişiden ve geçen

bir saatten sonra

asansöre binebilmiştik.

Camdan silindir

yükselirken ve altımızda

kalan yüzlerce insanı

karıncaya çevirirken

düşündüğüm tek şey

yukarıda neler olduğu,

neden eski evimize geri

dönemeyeceğimizdi.

Asansör iki dakika kadar

süren bir kalkıştan sonra

yukarı doğru olan

yolculuğunu

tamamlamıştı. Metalik

renkteki pürüzsüz kapılar

iki yana doğru açıldı ve

bizi yüzlerce kişinin

önünde dikildiği devasa

bir pencere ile yalnız

bıraktı. Ellerimle önümde

dikilen insanları ittiriyor

ve neden ağladıklarını

anlamaya çalışıyordum.

Birkaç dakikalık uğraştan

sonra dışarıyı görebilmiş,

neden ülkenin batı

yakasına taşınacağımızı

da anlamıştım:

İki yıl öncesine kadar

yaşadığım şehir, tamamen

harabeye dönmüştü.

Eskiden masmavi

gökyüzünü yansıtan cam

binaların neredeyse hepsi

yıkılmış, çelik iskeletleri

ortaya çıkmıştı. Yerlerde

çürüyen cesetleri ve

etraflarına üşüşen aç

köpekleri görebiliyordum,

olan her şeyi durdurmak

istercesine camı

yumruklamaya başladım

ama hiçbir yararı

olmuyordu. O kadar

sinirlenmiştim ki ağzıma

gelen her şeyi

söylüyordum:

'' Sizi lanet olası aptallar,

hepsi sizin suçunuz.

Oraya gelirsem ağzınızı

parçalayacağım, kafanızı

koparıp köpeklere yem

edeceğim. Sizi...''

Bir anda ağzımı kapatan

el konuşmama engel

oluyordu, neden beni

durduruyordu ki. Emin

olduğum tek şey bu

salondaki herkesin Firex

vatandaşları ateş

insanlarından nefret

ettikleriydi, büyük ihtimal

ağzımı kapatıp beni

ailemin yanına geri çeken

asker de onlardan nefret

ediyordu.

Debeleniyordum ama

olmuyordu, askerin uzun

deneyimler sonucu

kaslanmış kollarından

kurtulamıyordum, sonra

bacağıma bir şeyin

battığını hissettim.

Gözlerim yavaş bir

şekilde kapanırken

kollarımın güçsüzleştiğini

hissettim, bir dakika

içinde her şey kararmıştı.,