Alpha Mate

Hoofdstuk 18

P.o.v. Zina
'Noem me nog één keer Laurencio als je durft!'

Wat is zijn probleem ineens?! Ik dacht dat hij aardig was. Zina dit is echt mis, ga alsjeblieft hier weg! Schreeuwt Feline.

'Laurencio.' Zeg ik brutaal. Natuurlijk kan ik het niet laten om het opnieuw te zeggen. 'Voor jouw is het gewoon meneer!' Voordat ik een weerwoord kan geven zie ik hoe hij een mes uit zijn achterzak tovert.

'LAURENCIO, ben je helemaal gek geworden?!' Als een angstig hondje loopt Laurencio net zo snel weg als dat hij er was.
'Alles goed?' Vraagt hij lief terwijl hij me omhoog helpt. 'Ja gaat prima.' 'Geen pijn in je buik?' 'Nee.' Lieg ik. 'Ik had je moeten waarschuwen, Laurencio houd er niet van als vreemden hem zo maar bij zijn voornaam noemen. Zeg volgende keer maar gewoon meneer Ramírez.' Als ik mijn ogen snel sluit krijg ik een flashback.

'Damon Ramírez er is telefoon voor je!' 'Ramírez?...' Ruy bijt op zijn lip, hij geeft me een blik wat laat zien dat hij ergens flink veel spijt van heeft.

Stevig sluit hij zijn handen om mijn arm en sleept me mee naar een kantoor.

'Ga zitten dan kunnen we even rustig praten.' Trillend neem ik plaats op de stoel tegenover hem. Al het oogcontact wat hij probeert te krijgen met mij negeer ik.

'Damon heet ook Ramírez van de achternaam.' 'Laat me het uitleggen. Damon word altijd verteld dat zijn familie hem niet wil zien, het is het tegenovergestelde.

Damon wil zijn familie niet meer zien.' Dat kon hij anders wel heel goed faken. Ik heb echt de tranen in zijn ogen gezien. 'Hij is geboren in Killerwolves, toen hij 19 was overtuigde hij iedereen om een eigen pack op te richten, alleen zijn tweelingzus vond het een goed idee.' Eerlijk gezegd heb ik nu geen idee wie ik moet geloven.

Ruy klinkt op dit moment veel geloofwaardiger. 'Zijn beide ouders lopen nu ergens rond in dit huis, hetzelfde geld voor Laurencio zijn broer.'

Het is ongelooflijk hoe goed Damon recht in mijn gezicht kan liegen. 'Is Damon dan ook Demoonwolf?' 'Nee Laurencio werd geboren als normale wolf maar vervolgens is er iets gebeurt waardoor hij demoonwolf is geworden. Het is nog steeds onbekend wat.'

Eerst geloofde ik dit verhaal best maar het word vager met de minuut. 'Ik denk dat we jouw geen onderdak gaan geven hier.' Wat? Verdrietig kijk ik weg, vechtend tegen mijn tranen. 'Het spijt me maar we willen geen oorlog met Black Diamond.' Ik moet mijn best doen om mijn lach in te houden.

'Jullie zijn gewoon bang voor Black Diamond.' 'Bang zijn we niet maar het is...' Ik laat Ruy niet langer praten. 'Laat me dan hier blijven als je niet bang bent, als je me terug stuurt gaat Damon mij weer pijn doen!' Dit maal word ik kwaad en sla mijn hand hard op tafel.

'Luister jij een goed! Dit is MIJN kasteel en alleen van MIJ! IK bepaal hier de regels en ik zeg dat je op moet rotten!' Er is inmiddels al zo vaak tegen mij geschreeuwd dat ik er niet meer bang van word. Als een kind van 4 sla ik mijn armen over elkaar en blijf demonstrerend zitten. Als Ruy mij probeert op te tillen gil ik alles bij elkaar.

Ruy gromt luid naar me wat me niks lijkt te doen. Ik laat mijn wolf me overnemen en grom terug. Zijn platte hand veranderd in een vuist en met die vuist slaat hij me recht op mijn schouder. 'Auw! Ik ga al!' 'Dat dacht ik, nou hup staan!' Braaf ga ik staan en pak zijn handen, ik weet al wat er gaat gebeuren en sluit ook mijn ogen.

Wanneer ik mijn ogen weer open zie ik de garage weer, de plek waar ik weg ben gegaan. Een paar keer knipper ik met mijn ogen, was dit een droom?

Opeens is al mijn pijn weg, de pijn uit mijn schouder, mijn buik en mijn pols. Ik knipper nog een paar keer en zie dan een fel licht voor me.

'Hallo?' Het licht word steeds feller waardoor het mij verblind. Wanneer het licht na een minuut verdwijnt zie ik Damon. Hier heb ik nu echt geen zin in. Ik draai mij om om weg te lopen als ik Damon opnieuw zie. Wat gebeurt er? Mijn hoofd begint langzaam te draaien en mijn benen rillen. Dit hou ik niet lang vol, Damon zit overal. Met alles wat in mij zit schreeuw ik zodat iemand me hoort.

'Hey ik ben bij je rustig.' De vrouwenstem die dat zegt maakt me volledig kalm.
Haar warme armen ondersteunen mij, dit voelt veilig. 'Zina kijk me aan.'
Mijn draaiende ogen kijken in haar ogen. Het is Lena, prachtig oranje haar en....

P.o.v. Damon
'Lena wat is er gebeurt?!' Wanneer ik aan kom rennen zie ik Zina in de armen van Lena liggen. 'Ik weet het niet, ik hoorde iemand gillen en toen zag ik Zina helemaal overstuur.' Als ik Zina overpak van Lena voel ik dat ze helemaal koud aan voelt. 'Nee Zina! Je gaat me niet verlaten! Nu nog niet!'

De pijn valt duidelijk in mijn stem te horen. 'Damon gaat me trappen.' Wat? Wie heeft dat ooit tegen haar gezegd? Ruy zeker! Ruy is niet de persoon waar ik me nu het meeste druk over maak. 'Nee, ik schop je niet Zina.' Met één arm word Zina opgepakt en gemakkelijk leg ik haar rustig neer op mijn schouder.

Haar hoofd rust in mijn kussen. Ik weet dat ze mijn kussen fijner vind liggen omdat die naar mij ruikt. 'Zo rust jij hier maar uit prinses. We praten later wel over wat er gebeurde.' Vredig pak ik haar hand stevig vast. Wij hebben de beste doctoren dus dit moet goed komen.

P.o.v. Zina
Deze keer open ik mijn ogen zonder dat ik Damon 100 keer voor me zie. Het is maar één Damon voor nu. Maar deze ene Damon kan mij nog steeds opnieuw schoppen!

Bij de gedachte wil ik zo snel mogelijk weg rennen maar daar voel ik me momenteel te zwak voor. 'Hey, hoe voel je je?' Hoe ik me op dit moment voel? Angstig, misselijk en duizelig. 'G-goed.' Lieg ik terwijl mijn hele lichaam trilt.

'De doctoren zeggen dat je vergiftigd bent, je moet me precies vertellen wat je vandaag gegeten hebt.' Mijn hoofd doet momenteel te veel pijn om na te denken.

'Zina?' 'Niet schoppen!' Al mijn spieren krimpen samen en ik maak een bolletje van mezelf. 'Rustig ik schop je niet hoe kom je erbij?' Is dit een grapje? Hij schopt mij niet? 'Je schopte me gister anders wel. 'Je liep mank door mij?' Als je goed luistert kan je een lichte rilling in zijn stem horen.

Ik haat het om dit toe te geven omdat ik weet dat dit hem veel pijn doet, maar aan de andere kant hij heeft mij ook pijn gedaan. 'Ja, daarom ben ik weg gelopen naar de killerwolves.'

Tranen branden in de ogen van Damon, zo veel pijn in de oceaanblauwe ogen van mijn mate. De krakende deur gaat open en Damon loopt er door heen. Kwaad slaat hij de deur achter zich dicht. Waarom kan ik nou nooit een normaal leven hebben? Gewoon voor heel even gelukkig.