Alpha Mate

Hoofdstuk 23

P.o.v. Zina
'Zo zo zo Zina, ga zitten.' Hij doet nu gewoon alsof hij mij niet kent wat mij enorm irriteert. 'Ik meen het Zina ga zitten.'

Als hij iets aardiger klinkt besluit ik toch maar om plaats te nemen. Mijn mond opent om iets te zeggen maar Damon is mij voor. 'Dus, leeft ze nog?' Het komt nu pas binnen bij mij, Damon heet Laurencio geroepen want hij zal nooit uit zichzelf komen.

'Jij was het he?' Hij kijkt me an alsof hij niet weet waar ik het over heb. 'Jij stuurde Laurencio!' Kwaad sla ik mijn hand op zijn bureau. 'Verdomme Damon! Het lijkt wel alsof je mij niet gelukkig wil zien.'

'Volgens mij heb jij niet helemaal door hoe gevaarlijk dit kon aflopen, het is maar goed dat ze dood is.' Arrogant snuif ik naar hem. 'Oh ze leeft nog hoor en ze weet alles. Ik ga er alles aan doen om haar te beschermen.' Een klein leugentje om eigen best wil is toch niet erg?

'ZE WEET ALLES?!' Het is een behoorlijke tijd geleden dat ik Damon boos gezien heb en daar was ik eerlijk gezegd blij mee.

Damon staat op om vervolgens te ijsberen door zijn kantoor. 'Ben je helemaal gek geworden?! Wat als ze het nu door verteld?' Misschien was het niet het slimste om te liegen. 'Damon, ze weet niet alles. Ik heb moeten liegen tegen haar, ik weet niet of ze het geloofde maar het is iets.' Radeloos staat Damon met zijn handen in zijn haar.

'Zina meisje wat moet ik met je?' Zijn ogen zijn diep zwart en gevoelloos. 'Ik wil dat je weg gaat.' Wat? Hoe kan hij zoiets zeggen? Als een mate wil je toch juist dat diegene bij je blijft? 'Prima!' Kwaad pak ik mijn spullen. 'Maar dan moet je ook niet verwachten dat ik nog terug kom!' 'Zina nee zo bedoel ik het niet.' Met een nood sprint rent hij op me af om mij tegen te houden. 'Laat me met rust Damon.' 'Alsjeblieft geef me nog 1 kans.' Zijn smekende toon kan mijn wolf niet aan maar ik moet sterk zijn.

'Nee, je hebt veel te vaak tegen me gelogen en nu doe je dit!'

P.o.v. Damon
Nou opnieuw ruzie met Zina mijn leven kan niet beter. Net al een meeting gehad over dat ze het kasteel van Black Diamond dicht willen gooien.

Het zou op gemeentelijke grond zijn ugh. Ik moet er even uit, mijn sleutels grijp ik van mijn kast en loop naar mijn prachtige Mercedes. Wat blijft ze mooi hé?

Na eventjes rijden word mijn wolf Delano al rustiger. Toch trap ik nog flink op het gaspedaal, 100, 150, 200, 250. "Tringggg" Ugh waarom nu? Met 1 hand pak ik de telefoon op en met de andere houd ik het stuur recht. 'Wat?' 'Damon kom terug Zina maakt zich zorgen.' Het is een lieve vrouwenstem maar weet ik niet precies.

'Wie is dit?' 'Lena, kom alsjeblieft terug.' Lena heeft dezelfde zeurderige stem als Zina als ze iets wil. Het maakt mij boos en vervolgens trap ik het gaspedaal volledig in 320. Verderop zie ik een scherpe bocht, ik wil nog remmen maar de bocht komt steeds dichterbij.

De remmen maken een piepend geluid. 'DAMON!' Hoor ik nog door de telefoon voordat al mijn spieren zich aan spannen voor een heftige crash. Voor mijn gevoel gilde ik niet eens.

P.o.v. Zina
'Zina kom nu naar de garage!' Het is Lena, ze klinkt enorm in paniek. Wat zou er gebeurd zijn? Ik probeer iets terug te zeggen maar ze heeft de mindlink afgesloten.

Ik besluit om niet langer te wachten en sprint naar de garage. 'Lena wat is er?!' De tranen branden in haar chocoladebruine ogen. 'Stap in!' Zonder enig moment te twijfelen stap ik in, met piepende banden racet ze weg. Ik dacht dat ze niet als een idioot kon rijden, blijkbaar wel. 'Zina spoor Damon op!'

Mijn scherpe wolvenneus is op zoek naar de geur van mijn mate. 'Als maar rechtdoor, kan je me nu eindelijk vertellen wat er gebeurt is?!' Momenteel gaan we 200 kilometer per uur, veel te hard als je het mij vraagt. 'Ik heb jullie ruzie gezien, ook heb ik gezien dat Damon weg ging met zijn auto. Vervolgens belde ik hem en....'

In de verte zie ik een brandende auto en word alles duidelijk. Mijn Damon....
Tranen branden in mijn ogen.

Voordat de auto volledig tot stilstand komt stap ik al uit. Het is een brandende auto maar ik ben bereid alles te doen voor mijn mate. 'Zina nee!' 'Bel een ambulance!' Schreeuw ik volledig in paniek. Vlammen springen overal heen, mijn schoenen smelten door de warmte.

'Damon!' Met alles wat in mij zit sla ik het raam in. Hij is buiten bewust zijn en overal op zijn lichaam zitten brandwonden. 'Nee Damon! Je gaat mij niet verlaten!' Stevig pak ik hem onder zijn schouders beet en trek hem zo ver mogelijk weg bij de auto.

Wanneer ik hem net ver genoeg bij de auto weg hebt ontploft de auto, zijn prachtige Mercedes. Wat zal hij hier laten over balen, maar geen tijd om daar over na te denken. Lena voelt zijn hartslag. 'Veel te laag.' Verteld ze huilend, als ik ook voel ik 30 slagen per minuut. Hulpeloos begin ik hem als een gek te reanimeren wat niet lijkt te helpen. Gelukkig hoor ik al snel in de verte sirenes.

'Oké mevrouw u moet mij precies vertellen wat er is gebeurt.' Zegt één van de heren net een toontje te kalm. 'Ik was er niet bij, ik kwam aan en heb hem uit de brandende auto gesleept.' Wat enorm opvalt, mijn haar is volledig zwart en er zitten enorme scheuren in mijn kleren.

'Meneer hoort u mij?' 'Doe iets! Zijn hartslag is veel te laag!' Schreeuw ik uit paniek. Ik hoor de politie en brandweer nu ook arriveren. 'Leg hem in de ambulance!' Geeft hij door aan zijn medewerkers die gelijk actie voeren.

'Mevrouw ik neem aan dat u zijn vriendin bent?' 'Ja.' 'Dan mag u mee met de ambulance, de andere mevrouw zal zelf moeten rijden we hebben niet genoeg plek excuus.' Misschien klinkt dit egoïstisch maar het maakt me niet uit, ik wil met Damon zijn. Hij is ten slotte mijn mate.

Damon word naar binnen gereden, de hele tijd ren ik mee totdat hij de operatiekamer in gaat, daar word ik tegen gehouden. 'Ik moet mee naar binnen!' Krijs ik als een kind die weg gehaald word bij zijn mama. 'Mevrouw u moet wachten in de wachtkamer, dit is beter voor hem en voor u.' Hoe is dit beter voor mij?!

Voor nu maak ik er geen big deal van en laat de doctoren hun werk doen.

Na een uur zit ik nog steeds ongeduldig met mijn been op de grond te tikken.
Het is al diep in de nacht en morgen moet ik weer naar school...

'Mevrouw Bovensma?' Ongeduldig schiet ik omhoog. 'Waar is hij ik moet hem zien.' 'De operatie is niet volledig succesvol gegaan, we hebben alles wat we konden gedaan.' Bedoeld ze nu dat Damon dood is?... Dit kan ik niet aan, mijn wolf gaat sterven uit verdriet.

'Hij ligt momenteel in een coma en word in leven gehouden door onze apparaten, het is niet bekend wanneer hij wakker word. Als u hem wil zien kan u mij volgen.' Mijn tranen zijn op, toen het ongeluk gebeurde heb ik zo erg gehuild dat het nu niet meer lukt. Zonder een woord terug te zeggen loop ik achter haar aan. Ik wil wel wat zeggen maar ik heb geen idee wat.