Somebody That I Used To Know || Markhyuck

Yumurtalar

Donghyuck

Çınar ağacı kesildikten sonra sanki hayatım kararmıştı. Champ ölmüş, ardından Mark'la olan yumurta olayını öğrenmiştim. Champ'in bu dünyadan göçüp gitme vaktinin gelmiş olmasına ve onu hâlâ özlüyor olmama rağmen, onun ölümüyle, yumurtalar hakkında öğrendiğim gerçeklerden daha kolay başa çıkmıştım. Yumurtalarla ilgili öğrendiklerime hala inanamıyorum.

Duruma şöyle bir bakarsak, yumurtalar tavuklardan önce gelmişti ama köpeğimiz onlardan da önce. Altı yaşındayken bir gece babam işten eve kamyonetinin arkasına bağlı yetişkin bir köpekle gelmişti. Bir kavşağın ortasında ona biri çarpmış babam da durumuna bakmak için durmuş. Sonra bu zavallı şeyin bir deri bir kemik olduğunu ve tasmasının olmadığını görmüş. "Açlıktan ölüyor ve kafası karmakarışık," demişti anneme. "Bir insanın köpeğini bu şekilde terk ettiğini düşünebiliyor musun?"

Bütün aile ön verandada toplanmıştık. Kendimi zor tutuyordum. Bir köpek! Olağanüstü, neşeli, şirin bir köpek! Şimdi hatırlıyorum da Champ aslında pek iyi görünmüyordu ama altı yaşındaysanız ne kadar uyuz olursa olsun her köpek size muhteşem, kucaklanası bir yaratık olarak görünür.

Abilerime de oldukça güzel gelmişti ama annemin kısılmış gözlerinden onun köpeği bırakmayı düşündüğü okunuyordu. Evet, görebiliyordum bunu, kesinlikle okuyabiliyordum yüzünden. Yine de sadece "O hayvan için evde yerimiz yok." dedi.

"Tatlım," dedi babam, "Mesele onu sahiplenme meselesi değil, şefkat gösterme meselesi."

"Onu getirerek bana sürpriz yapmıyorsun o zaman?"

"Niyetim kesinlikle bu değil."

"Peki o zaman niyetin ne?"

"Ona doğru dürüst bir yemek yedirip banyo yaptırmak. Sonra belki bir ilan verip ona bir ev bulabiliriz."

Eşikten ona kuşkuyla baktı. "Böyle bir konuda 'belki' olmaz."

"Yani onu sahiplenmeyecek miyiz?" diye sordu abilerim.

"Doğru bildin."

"Ama anne yaa ," diye mızmızlandılar.

"Konu, tartışmaya açık değil," dedi. "Banyo yapacak, yemek yiyecek ve ilan verilecek."

Babam bir kolunu Chanyeol'un diğer kolunu da Sehun'un omzuna attı. "Bir gün çocuklar, bir yavru köpeğimiz olacak."

Annem içeri girerken omzunun üzerinden bakıp, "Odalarınızı düzenli tutmayı öğrenmeden önce olmaz ama çocuklar!" dedi.

Hafta sonuna kadar köpeğin adı konuldu: Champ. Öteki hafta sonuna kadar arka bahçeden mutfak bölgesine terfi etti. Çok geçmeden de eve yerleşti. Meğer neşeli bir şekilde havlayan yetişkin bir köpeği kimse istemiyormuş. Yani, Lee ailesinin beşte dördü dışında hiç kimse, neyse.

Derken annem bir koku duymaya başladı. Nereden geldiği belli olmayan bir koku. Biz de kabullenip koklamaya başladık ama annem kokunun kaynağının Champ olduğuna kanaat getirince itiraz ettik. Bize onu o kadar sık yıkattırıyordu ki kokunun ondan gelmesi mümkün olamazdı. Her birimiz onu ayrı ayrı kokladık; gayet güzel kokuyordu.

Kişisel görüşüme göre koku yeterince banyo yapmayan Chanyeol ve Sehun'dan geliyordu ama koklamak için onlara çok yaklaşmak istemiyordum. Suçlunun ya da suçluların kim olduğuna dair bir kapışma yaşadığımız için kokunun adını 'gizemli koku koymuştuk. Akşam yemeklerinde yaptığımız bütün tartışmalar gizemli koku etrafında dönüp duruyordu, abilerim bu konuşmalarımızı komik bulurken, annem hiç de komik bulmuyordu.