"ရှောင်ကျန့်ဦးနည်းနည်းကြာသွားတယ်။"
"ရတယ်"
နောက်မှကားထဲဝင်လာတဲ့lucasဆိုတဲ့လူကိုစကား
ခပ်ပြတ်ပြတ်ပြောမိသည်၊ရှောင်ကျန့်ကိုရိုင်းတယ်လို့
ထင်ချင်ရင်ထင်ပါစေ။
"ရှောင်ကျန့်အသက်ဘယ်နှစ်နှစ်ရှိပြီလဲ။"
"20အင်းမှားလို့၊မနက်ဖြန်ဆို18ပြည့်ပြီ၊ဒီမှာခင်ဗျားကားမမောင်းနိုင်သေးဘူးလား။"
"အာ...sorryရှောင်ကျန့်၊ဦးကစပ်စုသလိုဖြစ်သွားတယ်။"
"သိရင်ပြီးတာဘဲ၊အခုမြန်မြန်သာအိမ်ရောက်အောင်
လိုက်ပို့ပါတော့၊daddyဇက်တွေနာကုန်တော့မယ်။"
ကားနောက်ခန်းမှာရှောင်ကျန့်ပုခုံးကိုမှီပြီးအိပ်မောကျနေတဲ့daddyကိုကြည့်ပြီးစိတ်ပူရပြန်ပြီ။
ပိုလွန်းတယ်ပြောရင်လဲခံရမှာဘဲ၊daddyအတွက်
ရှောင်ကျန့်ကအားလုံးကိုကျောခိုင်းခဲ့ရတာကို။
"xiao~အင်း"
"Daddy Daddyဘာလိုလို့လဲ"
"ရေ~"
"အိမ်ရောက်တော့မယ်ခဏဘဲစောင့်နော်၊ခဏလေး
ဘဲစောင့်နော်၊အိမ်ရောက်မှတိုက်မယ်။"
"lucasခင်ဗျားမောင်းတာနှေးလိုက်တာ၊မရောက်နိုင်
သေးဘူးလား။"
"လမ်းထိပ်ကိုရောက်တော့မယ်၊ဒါနဲ့မင်းdaddyကရေဆာလို့လား၊ဦးရဲ့ကားထဲမှာ...."
"ရတယ်မလိုဘူး။"
ရိပေါ်ကဘယ်လိုဖြစ်လို့ဒီအရိုင်းတုံးလေးနဲ့တွေ့ခဲ့တာလဲတော့မသိ၊တော့်တော့ကိုဂျစ်ကန်ကန်နိုင်လွန်းတယ်။
လမ်းထဲ၀င်လာလိုက်တော့တစ်စွန်းတစ်စမြင်နေရတဲ့နှစ်ထပ်အိမ်ဖြူလေးရှေ့၀င်ရပ်လိုက်သည်၊ဒီအိမ်
လေးကိုမမှတ်မိတော့ဘူးထင်ထားခဲ့တာ။
"ကဲ ရောက်ပြီနဲ့တူတယ်၊ဒီအိမ်ကောဟုတ်ရဲ့လား
ဦးကမရောက်တာကြာတော့သိပ်မမှတ်မိတော့လို့။"
"မှန်တယ်ဒီအိမ်ဘဲ။"
ကားတံခါးကိုအရင်ဖွင့်လိုက်ပြီးdaddyကိုပွေ့သွားရန်ပြင်မိသည်။
"ရှောင်ကျန့်နိုင်ရဲ့လားဦးပွေ့ပေးရမလား။"
"မလိုဘူး"
