Poezja najniższych lotów | Hetalia w liryce

Wiersz 9 - Upadłe imperia

Mój olimpijczyku, co na głowie wieniec masz laurowy

Tyś zwycięstwo okupił krwią, chwałę potem

Rozwinąłeś skrzydła, rozpostarłeś żagle

Zdrowie straciłeś, nie odkupisz go złotem

I jak przed tobą inni, znikniesz, tak nagle.

Mój wikingu, co lodem skute przemierzasz okowy

W twych rękach topór samej Śmierci kosą

Wciąż pragniesz więcej, a zdobyłeś już wiele

Legendy twą wielkość opiewają, głoszą

Upadniesz, nie wstaniesz - odeszli przyjaciele.

Mój rycerzu, co mieczem kończysz wszelkie rozmowy 

Galop, wiatr we włosach, złotem malowane pola

Między krajem, a zyskiem niezmiennieś rozdarty

W twym umyśle tylko hulanki, bójki, swawola

Rozsądek roztrwonisz, wolność przegrasz w karty.

Mój samuraju, coś zawsze jest honorowy

Powinności swoje wypełniasz sumiennie

Walczysz z rozwagą, niezmiennie uczciwie

Więc dlaczego twa era końca dobiegnie

A duma tak ceniona z wiatrem przeminie?

Mój korsarzu, co świata władasz cztery strony

Potęga twa bezgraniczna jest przecie

Największe mocarstwo - "Słońce nigdy nie zachodzi"

Pan na włościach, król na świecie

Lecz widać kres - zatopią każdą z twoich łodzi.

Mój żołnierzu, co uśmiech masz smutny, majowy

Ty zawsze walczysz dzielnie, sprawie oddany

Chętny władać co tylko wzrokiem ledwo ogarniesz

Ukrywając problemy, lekceważąc rany

Z historii urwiska w zapomnienia otchłań spadniesz.

I mój towarzyszu, co los, choć przykry, masz już gotowy...

Drogi przyjacielu, nim w marzeniach się zanurzysz

Plany, zwycięskie walki, bitwy, podboje

Nim na podbój księżyca z motyką wyruszysz

Wspomnij proszę jeszcze owe słowa moje:

Jeśli we własnej chwale imperium zatracisz

A pycha, egoizm i gniew wzrok twój przysłonią

W przyszłości najwyższą cenę za to zapłacisz

Nie złotem, nie brylantami, a duszą swoją.