twenty eight weeks of moving on (Her POV)

week two

♪♪

"Love that once hang on the wall, used to mean something.. but now it means nothing."

-Let me Go by: avril Lavigne

♪♪

**its been two weeks! TWO WEEKS of pain, TWO WEEKS of being lifeless.. dalawang linggo na din akong umiiyak gabi-gabi at dalawang linggo na din akong wala sa sarili. hanggang ngayon hindi pa din ako makapaniwala, hindi ako makapaniwala na iniwan mo na ako, na pinunit mo na ang papel ko sa buhay mo. nasasaktan ako sa 'twing nababasa ko yung mga text mo saakin noong tayo pa, yung mga goodmorning at goodnight messages mo na hanggang ngayon nakasave padin sa inbox ko. hindi ko alam kung saan ako magsisimula, o kung makakapagsimula pa ba akong muli.**

----

(present day)

"anak.." kumakatok yung mama ko, pero hindi ko pinapansin. minsan talaga sampu ang katumbas ko dahil sa kunsumisyon na naidudulot ko sakanya.

"anak. andito si andrei." 

"aa.. tita ako na po bahala." naririnig ko si andrei kausap si mama.

"oh sige. pilitin mo na din siya kumain ha?"

"sige po."

booooooggsssshhh.

"ANO BA! SISIRAIN MO BA YANG PINTO"

"kanina pa kami kumakatok ayaw mo buksan. kaya daanin nalang sa dahas."

hindi ko nalang siya pinansin at nagtalukbong ng kumot. alam ko ang OA na, pero ganon naman talaga pagnagmahal diba?

"hindi ka pa daw kumakain."

-insert me being deadma-

"dinalhan nga pala kita ng makakain oh."

-deadma again-

"iwan ko nalang dito ha." inilapag niya sa bedside table ko yung dala niya.

"just leave. i want to be alone."

"hm. alright"

again nasa kwarto nanaman ako.

napatingin ako sa dala-dala ni andrei. isang buttered cupcake. naalala ko tuloy bigla yung unang araw na binigayan mo ko ng cupcake, yung unang araw na nakita kitang tumawa. i remember how my heart beats rapidly that time.

(flashback)

its 10pm at gising pa din ako. syempre hindi mawawala sa typical na buhay ko ang pagtetext. GM dito GM dun. pudpod na nga daliri ko kakatype sa malutong na keypad ng cellphone ko eh.