Gerçek Hayatım

5. Bölüm Misafir :)

Medya- dinlerseniz çok iyi olur rüyanın bu bölümdeki duygularını anlatıyor

Yayımlama tarihi 25/12/2020

İyi okumalarrr...

Güzel bir kıyafet seçip giyindim ve
hafif makyaj yapıp saçımı yapıp aşağıya indim. Tam ben indiğim zaman kapı çaldı. Babam ve annem kapıyı açmaya gittiler bizde abimlerle salonda bekliyorduk...

__ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __

Salona giren kişilerle birlikte ne yapacağımı bilememiştim,çok şaşırmıştım.

Önceki annem yani hâlâ ondan bir parçam olduğunu düşündüğüm annem, beni görünce hemen gözleri dolmuştu ama gizliyordu. Emir de aynı şekildeydi. Emir'e ve öz olmasa bile annem dediğim kişiye sarıldıktan sonra diğer iki kişinin yani önceki babam ve bilal abi'nin yüzüne bile bakmadan yerime oturdum. Çok canımı yakmışlardı...

Kafam hâlâ çok değişikti,başka bir ailenin şokunu üzerimden atamamışken şimdi niye tekrar karşıma çıkmışlardı? Ne güzel mutlu oluyorum derken, aniden karşıma çıkmak zorunda mıydılar?

Kaan abim durumumu anlayınca beni sakinleştirmek adına elimi tuttu,hiç bırakmazcasına sıktı. Bu beni gerçekten bir nebze de olsa rahatlatmıştı. Diğerleri de tabiki durumu anlamışlardı ama ses etmiyorlardı,edemiyorlardı.

Fazla oturmadan hemen sofraya geçtik,bir anda iştahım kesilmiş, midem bulanmaya,başım dönmeye, nefes almam zorlaşmaya başlamıştı. Ne zaman kötü bişey olsa böyle olurdum. Bu durum benim için fazlasıyla kötüydü,böyle olmaktan nefret ediyordum.  Masadakilerden izin isteyip hızlı bir şekilde odama geçtim,direk kendimi banyoya atıp kusmaya başladım. Arkamdan birisi gelmişti, kim olduğuna bakamamıştım ama o guzel anason kokusundan anladığım kadarıyla bu Burak abiydi. Kusup rahatladıktan sonra Burak abi beni ayağa kaldırıp elimi yüzümü yıkadı, kucağına alıp yatağıma yatırdı. Hâlâ nefes almakta zorluk çekiyordum. Burak abi işaret ettiğim dolabı fark edince hâlâ kötü olduğumu anladı. İlk geldiğim günde, aynısı olduğu için hepsine bu durumdan bahsetmiştim. Ne yaşadığını,neden olduğunu herkes biliyordu. Hemen gösterdiğim dolabın yanına gidip, dolaptaki ilacımı getirip yanımda bulunan suyla içirdi. İlacı içtikten beş dakika sonra,daha rahatlamıştım. Sadece uyumak istiyordum ama galiba bu pek mümkün olmayacaktı. Yiğit amca ilk başta müsait olmayıp,yada gelmek istemezsek sorun olmayacağını söylemişti ama onlara karşı küçük görünmek istemiyordum. Dik ve güçlü görünecektim.

-Biliyorum bu senin için çok zor, bir durum. Eski ailenle karşı karşıya olmak, bunca sene, bunca zaman seni kandıran iki kişiyle aynı ortamda olmak. Ama hem bizim için hemde orda suçsuz olan iki diğer kişi yani şu ana kadar sana bakan annen ve yanında olan kardeşin için orda olacaksın,güçlü olduğunu,onları umursamadığını göstereceksin. Biraz toparlan olur mu? Lütfen güzelim, zorda olsa yaparsın sen bunu.

Burak abi'nin dediğini yapıp kendimi biraz toparlama çalıştım. Ama sadace biraz,çünkü onların yüzünü görmek hatta onların bu evde olması bile beni ve psikolojimi kötü etkiliyordu.  Sadece gerçek ailem için ve ordaki sevdiğim iki kişi için katlanacaktım.

- Tamam. Sizin için güçlü duracağım.

Ayağa kalktım ama kalkmamla sendeleyince Burak abi belimden tutup aşağı indirdi. Kimseye bişey belli etmiyorduk.

Ne kadar hepsi beni tanısada diğer ailemde Emir hariç,kimse benim böyle bir durumum,hastalığım olduğunu bilmiyordu. Hastalık denir mi bilmiyorum ama artık hastalık halini alıyordu. Hep kötü olduğum zaman bu durumu yaşıyordum. Aşağı indiğimizde masaya tekrar oturup hiçbişey olmamış,onlar burda değilmiş gibi yemek yemeye devam ettik.