ZEVÂHİR (Mahalle hikâyesi)

Evin bildiğin birisinin veyahut bir yerin aslında hiç senin olmadığını anladığın an, dünyan sanki bir bardak sudan ibaretmiş de birisi onu lıkır lıkır içmiş gibi hissettiriyordu.

Sen hiç oraya ait olmamışsın, anıların senin değil. Sen kimsesin. Kimsesizsin.

******

"Teşekkür ederim." Dedi sessizce.

"Ne için?" Diye sordum.

"Bana kendimi değerli hissettirdiğin için."

Sözleri içime ok olup saplanmıştı. Daha önce kendini değerli hissetmemesi bile canımı yakmaya yetmişti. Oysa ki Boran bana göre dünyanın en değerli varlığıydı. Gözümden sakındığımdı. Canı yanmasın diye canımı yakacağım kişiydi.

"Sen zaten değerlisin." Dudaklarımı kalbine bastırdım. "Benim en değerlimsin."