KARANLIK SAVAŞLAR (TAMAMLANDI)

BÖLÜM 11

Ve sonrasında gözüm birden açıldı. Etrafıma hızlıca baktım. Tüm sınıf başıma toplanmış,elleri başlarında bekliyorlar tabi uyandığımı görmediler.
Cittiyetliğin bozulması 1 cümlemle yerlebir oldu. Haklılar benim bile gülesim geldi.
"ne dikeliyosunux ya başımda"

Ve tabii kahkaha sesleri sınıfın bütün koridorlarında yankılanıyordu. Hastanede değildim sadece bayılmışım. Sınıftaki herkes benden özür diledi.
"sorun değil başım döndü bian sizin suçunuz değil =)" dedim ve doğruldum.
Birden aşırı derecede canım yandı. Dişlerim belirginleşti ve ellerimden pençeler çıkmaya başladı. O sırada ben çok telaş yaptım.
"çıkın buradan"

-a_ama

"ÇIKIN DEDİM SİZE" bunu söylemek zorundaydım yoksa herkese zarar verebilirdim. Fakat sadece pençeler çıkıyordu.
"ne yani hiç havalı değil bari dönüşebilseydim." dedim ve hoca gülmeye başladı. Hoca çıktı sandığım için rahatça konuşmuştum ama çıkmamış.

Birden elimi kontrolsüz bir şekilde sıraya vurdum. Benim elimde değildi. Kendimi kontrol edemiyordum.

"hocam kendimi kontrol edemiyorum napacağım yardım edin" dedim. Tabi sesim oldukça boğuk ve titrekti çünkü ağlıyordum.

-Selin derin bir nefes almanı istiyorum telaşlanma şimdi yapman gereken bedenini zihnine yönlendirmek. Sadece nasıl kontrol edebileceğini düşün. Ve zihninle hareket et.

Evet işe yaratmıştı daha sonra pençeler kayboldu ve bende soluğumu bıraktım.

Çok fazla korkmuştum.
Kapının önüne baktığımda kapı açık, zehra ve eylül bana bakıyor.

"kızlar yaa"

-kollarını birbirlerine düğüm ettiler ve aynen şu bakışı yaptılar(😒)

Koşa koşa yanıma geldiler bende onlara sarılıyordumki zehra aaah diye bağırdı. Baktığımda sırtında büyük gibi görünen ama derin olmayan bir kesik gördüm. Aynı.. Aynı.. Bir pençe geçirilmiş gibi.
"Olamaz bbben mi yaptım bunu ona."

Şok olmuştum ellerim kan içinde öylece kalmıştım. Bir hastaneye kaldırılmış ağır bir durumu yokmuş duyduğum kadarıyla ama gözümle görmeden olmaz...