Scared To Death [BTS-V FF] [COMPLETED]

C h a p t e r - F i v e

C h a p t e r – F i v e

Andito ako ngayon sa old music room tumatambay. Maaga pa kasi para sa next class ko kaya tumambay muna ako dito. I am composing my own song. At kanina pa ako hindi makapagconcentrate. Hindi naman ako ganito dati. I’ve already made songs before at pag nagdecide akong gumawa matatapos ko na. pero ngayon hindi ako maka concentrate. I am destructed. Laging pumapasok sa isip ko yung Alien na iyon! Pilit ko siyang tinatanggal sa isipan ko pero kahit anong pilit ko mas lalo lang siyang nangungulit sa isipan ko.

“I steal glances away from you~ I’m afraid that you would know~ That lalalala~ Shit!” wala talaga ako sa focus! Tumayo ako at nagpa balik balik sa paglalakad habang nakapamaywang at nakapikit pa.

“Stress?” nagulat ako ng biglang may nagsalita.

Kanina nasa isip ko lang siya ngayon naman andito na siya? Ano yun? For real naba siyang manggugulo?

“Na uh! Hindi lang ako makapagconcentrate sa ginagawa ko.” Sabi ko sabay ligpit nung notebook ko.

“Ano ba yun?” ngumiti siya. Umupo siya sa may upuan at nag start siyang magplayng piano.

“W-wala. Ah sige punta na pala akong school. Malapit na kasing mag 9.” Lalabas na sana ako ng hawakan niya ako sa braso upang pigilan ako sa paglabas ko sa room.

“Tara sabay na tayo. Actually pumunta ako sa bahay niyo kanina pero sabi ni Tita nauna ka ng pumasok eh 9:30 palang naman klase mo so naisipan kong dito kita mahahanap. Galing ko no?” how did he know my time sched?

“Tara!” hinila na niya ako palabas.

Sumakay ulit ako sa motor niya. shit ang ganda talaga sumakay sa motor.

Pagkarating namin sa school halos nakatingin silang lahat sa amin. Yeah right! Kasama ko lang naman ang isa sa heart throb sa school at nakita nilang first time kung sumakay sa ganito at first time na may kasamang pumasok.

“They were shocked! Don’t mind them!” bulong niya sabay hawak ng kamay ko.

Bigla na namang nagwala ang buong sistema ko. Bumilis na naman yung tibok ng puso ko na parang lalabas na sa rib cage ko! I try to calm myself. “I-I know right.” Bulong ko. Nagpatuloy kami sa paglalakad while HHWW. Halos lahat sila nagulat sa nakikita, may iba na hindi makapaniwala yung iba sinasabing ang landi ko daw. I looked down dahil nahihiya ako. nasasaktan ako na sinasabihan akong malandi.

Bakit ganun sila? People are easily to judge without knowing the reasons or real story behind it. They were blinded to what they see. Agad agad silang nagko conclude sa mga nakikita nila. “We’re here.” Saka lang ako nag angat ng tingin nung sinabi niyang andito na kami which means nasa classroom ko na kami. I looked at him and shook my head dahil sa ginawa niya.

“Why are you doing this?” I said in a low voice.