Ο Χορός των Στοιχείων

Κεφάλαιο 26

Νταν:

   Κοίταξε το χαρτί της τιμωρίας που ήταν ακουμπισμένο στο θρανίο μπροστά του. Λευκό, σε πλήρη αντίθεση με το μουντό γκρι του επίπλου. Ο βλοσυρός καθηγητής των μαθηματικών του, το είχε αφήσει εκεί με την εντολή να το γεμίσει με αράδες ως τιμωρία για την ανυπακοή του.

Δεν θα αντιμιλήσω ξανά στο δάσκαλο μου.

Δεν θα αντιμιλήσω ξανά  στο δάσκαλο μου.

   Οι γραμμές είχαν αρχίσει να γεμίζουν σε έναν απελπιστικά αργό ρυθμό και το χέρι του τον πονούσε καθώς αντέγραφε ξανά και ξανά τις ίδιες λέξεις ενώ ταυτόχρονα συγκρατούσε τα δάκρυα που ήθελαν να τρέξουν από τα μάτια του, να ελευθερωθούν από τα βλέφαρα που τα κρατούσαν εγκλωβισμένα. Δεν ήταν η τιμωρία, ποτέ δεν θα έκλαιγε για μια τιμωρία. Αυτό που τον στεναχωρούσε ήταν το γεγονός πως θα μπορούσε να την είχε γλιτώσει, αν βρισκόταν εκεί η Βέντους.

   Αν η αδερφή του δεν είχε φύγει και δεν τον είχε αφήσει, τώρα δεν θα έγραφε ξανά και ξανά "δεν θα αντιμιλήσω ξανά στο δάσκαλο μου". Η Βέντους πάντα τον γλίτωνε από τις τιμωρίες του. Είχε τον τρόπο της με τους καθηγητές και ήταν πάντα εκεί για να πει δυο λογάκια και να τον γυρίσει στο σπίτι με μονάχα με επίπληξη. Ήταν πάντα εκεί για να του θυμώσει αργότερα, να του υπενθυμίσει ποια ήταν η μητέρα τους και να τον συνετίσει για τα προβλήματα που δημιουργούσε και να του εξηγήσει πως κατέστρεφε τη φήμη της και τελικά να τον πάρει από το χέρι, να τον γυρίσει σπίτι και να τον στρώσει στο διάβασμα.

   Ήταν η αδερφή του, η αδερφή του που τον κατέβαζε από το λευκό καναπέ για να μην τον λερώσει με τα παπούτσια του, η αδερφή που κατσάδιαζε τον παππού τους επειδή του γέμιζε το κεφάλι με μπαρούφες, η αδερφή του που του φώναζε κάθε φορά που έπαιρνε κακούς βαθμούς στο σχολείο γιατί έτσι απογοήτευε τη μαμά. Αλλά η μαμά δεν νοιαζόταν με τον τρόπο που νοιαζόταν η Βέντους. Όχι πως δεν τον αγαπούσε απλά ο δεσμός που είχαν σαν αδέρφια ήταν πολύ πιο δυνατός από αυτόν που είχε με τα άλλα μέλη της οικογένειας του.

   Και τώρα; Τώρα δεν είχε κανέναν για να του αναλύσει τις περιπέτειες των αγαπημένων του χαρακτήρων από τα κόμικ που διάβαζε, ούτε για να πηγαίνει στο δωμάτιο του τα βράδια όταν έβλεπε εφιάλτες. Δεν είχε κανέναν για να του διορθώσει τα μαθηματικά και να παίζει μαζί του βιντεοπαιχνίδια. Η Βέντους πάντα έπαιζε και τον άφηνε να κερδίζει. Πάντα.