Ο Χορός των Στοιχείων

Κεφάλαιο 3

Τέρρα (Γη)

   Η Τέρρα στεκόταν στην πλώρη του σκάφους με τα χέρια ακουμπισμένα στα κάγκελα. Τα βλέμμα της ήταν κολλημένο στο ηλιοβασίλεμα που έβαφε τον ουρανό με κόκκινα, κίτρινα, πορτοκαλί και ροζ χρώματα. Η θάλασσα ήταν πολύ ήρεμη, ούτε ένα κυματάκι δεν διατάρασσε την επιφάνεια της. Ούτε καν ψάρια δεν φαίνονταν στον ορίζοντα, μόνο το σκούρο μπλε που βαφόταν από τα χρώματα του ουρανού. Δεν της άρεσε η ιδέα της θάλασσας -τόνοι νερό, επικίνδυνα ψάρια, φύκια και φουρτούνες που μπορούν να καταπιούν τα πλοία- και μισούσε τα πλοία. Τον τρόπο που μετακινούνταν συνεχώς και πως τα παρέσερνε το ρεύμα. Την έκαναν να αισθάνεται ναυτία και γέμιζαν το κεφάλι της άσχημες σκέψεις για το ενδεχόμενο να βουλιάξουν στη μέση του ωκεανού και να τους κατασπαράξουν ζωντανούς τα ψάρια. Προτιμούσε χίλιες φορές την σταθερότητα του εδάφους και την αίσθηση ασφάλειας που προσέφερε.

   Οι γονείς της είχαν έρθει στη συγκεκριμένη περιοχή, κοντά στο Ανατολικό Ακρωτήρι για να μελετήσουν ένα είδος δελφινιού που ευδοκιμούσε μόνο στα συγκεκριμένα νερά. Από ό,τι είχε ακούσει, η θερμοκρασία ήταν κατάλληλη για την αναπαραγωγή τους και οι γονείς της την είχαν σύρει μαζί τους για διακοπές σε μια βαρετή πλώρη σκάφους. Η μητέρα της ήταν βιοφυσικός και ο πατέρας της βιολόγος και περίμεναν από την ίδια να ακολουθήσει το μονοπάτι τους και να επιλέξει παρόμοια καριέρα. Ναι, καλά...

   Από μικρή την έσερναν από συνέδριο σε συνέδριο και από υδροβιότοπο σε υδροβιότοπο όπου περνούσε βδομάδες και βδομάδες μοναχή της. Δεν είχε πάει ποτέ σε κανονικό σχολείο αφού οι συνεχείς μετακινήσεις δεν της το επέτρεπαν αλλά έκανε διαδικτυακά μαθήματα με καθηγητές από κάθε γωνιά του Μελίς. Όχι πως δεν της άρεσε η ζωή της. Είχε δυο γονείς που τη λάτρευαν, δε βαριόταν σχεδόν ποτέ, αρκετά βιβλία για να ξεφυλλίζει όταν δεν είχε τι άλλο να κάνει και την περιπέτεια που τόσο πολύ θα της έλειπε αν οι γονείς της αποφάσιζαν να πιάσουν μια συνηθισμένη δουλειά που να μην σχετίζεται με έρευνα ή ταξίδια.

   Κατά τη διάρκεια των ταξιδιών, συνήθιζε να περνάει πολύ χρόνο έξω, εκεί όπου οι ηλιαχτίδες μπορούσαν να αγγίζουν και να χαϊδεύουν το ήδη σκούρο δέρμα της που μαύριζε εύκολα και ταίριαζε με τα καστανά μαλλιά της. Τα χείλη της ήταν γεμάτα και είχαν ένα μόνιμο έντονο χρώμα που γέμιζε το πρόσωπο της και την έκανε να λάμπει εκθαμβωτική στον πρωινό ήλιο. Τα μάτια της από την άλλη είχαν ένα όμορφο μελί χρώμα, σχεδόν χρυσό και εξαιρετικά ιδιαίτερο.