Ο Χορός των Στοιχείων

Κεφάλαιο 9

Ασπιρίτο:

   Ο Ασπιρίτο καθόταν στην άκρη του μπαλκονιού, χαζεύοντας τη θέα που απλωνόταν σαν πιάτο μπροστά του: Μια τεράστια λίμνη που ανοιγόταν ως εκεί που δεν φτάνει το μάτι και από πίσω, αχνοφαίνονταν δυο ψηλές κορυφές. Είχαν περάσει πάρα πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που είδε αυτά τα βουνά. Είχαν περάσει πάρα πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που είχε δει οτιδήποτε. Στον ύπνο του, όλους τους αιώνες που πέρασαν, δεν έβλεπε όνειρα ή εικόνες. Ήταν σαν να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα.

Αλλά είχαν περάσει πολλές.

   Ο Ασπιρίτο ήταν ο τελευταίος απόγονος μιας φυλής στενά συνδεδεμένης με τη μοίρα των δαχτυλιδιών. Των τεσσάρων Δαχτυλιδιών της Ζωής. Ήταν ο μόνος που είχε απομείνει. Όταν πριν από χιλιάδες χρόνια οι εννιά Σοφοί είχαν κρύψει τα Δαχτυλίδια και τις Φεγγαρόπετρες εκείνος είχε πέσει σε ένα βαθύ λήθαργο μαζί με δύο απόγονους από κάθε φυλή ώστε όταν τα δαχτυλίδια ξυπνήσουν να είναι αυτοί που θα προετοίμαζαν τους εκλεκτούς. Είχε αφήσει πολλά πίσω του για χάρη των Φρουρών. Είχε αφήσει την παλιά του ζωή και την οικογένειά του, τα ίδια τα παιδιά του και ένα κομμάτι του εαυτού του. Αλλά ήταν υπεύθυνος, έπρεπε να είναι υπεύθυνος για το καλό του κόσμου όλου.

   Κάποτε ήταν ένας από τους εννιά του Μεγάλου Συμβουλίου. Ο πιο σοφός και ο πιο μεγάλος σε ηλικία. Υπήρχαν και άλλοι, όμως. Ο Λόρδος Άλντεν με το λευκό του άλογο και τα πράσινα μάτια από τη φυλή της Γης. Ο Κάτο από τη φυλή της φωτιάς, ο πιο νέος από τους εννιά. Η Ρένερ από τη φυλή του νερού, με την ωραία φωνή και τα ασημένια μαλλιά. Ο Σαγκ από τη φυλή του αέρα με τις κόρες του που τραγουδούσαν τα βράδια. Η Αλέντα, η μοναδική μάγισσα του συμβουλίου. Η Αλφρίντα, η Παξ και ο Ντιμάτ. 

   Δικό του ήταν το σχέδιο τότε. Έπρεπε να καταραστούν τα δαχτυλίδια και να τα κρύψουν, σχέδιο που έφερε εις πέρας η Αλέντα. Από όσο ήξερε υπήρχαν ακόμα μάγισσες απλά πολύ καλά κρυμμένες από τον υπόλοιπο κόσμο. Τότε ήταν όλοι ίσοι και μετά ήρθε Αυτός. Άραγε τα κορίτσια θα τα κατάφερναν; Μπορούσε να νοιώσει το κακό να ξυπνάει μαζί με τα δαχτυλίδια. Υπήρχε μίσος στον αέρα και οργή και φιλοδοξία. Σύντομα θα γινόταν πόλεμος, το ένοιωθε στα γέρικα κόκαλα του.

   Σε λίγο θα εμφανίζονταν οι Φρουροί, τα τέσσερα κορίτσια από τα τέσσερα βασίλεια και έπρεπε να με κάποιον τρόπο να βρει τη δύναμη μέσα τους και να τα απαλλάξει από τα ανθρώπινα δεσμά τους. Έπρεπε να γίνουν Φύλακες. Ούτως ή άλλος, πρέπει να έχουν κάτι ξεχωριστό για να τα επέλεξαν τα δαχτυλίδια. Ήταν μεγάλη ειρωνεία πως και τα τέσσερα ήταν κορίτσια, σαν τη Μελίσσα. Το πιο δύσκολο κομμάτι θα ήταν να τα απομακρύνει από τις οικογένειες τους και να τους δώσει να καταλάβουν ποιες είναι και τι πρέπει να καταφέρουν.