Ο Χορός των Στοιχείων

Κεφάλαιο 2

Ούντα (Νερό):

«Ξύπνα, Ούντα, ξύπνα.» ήταν το πρώτο πράγμα που άκουσε καθώς γλιστρούσε από τον ύπνο στην πραγματικότητα.

   Η κοπέλα άνοιξε τα μάτια της πριν τα κλείσει ξανά και επαναλάβει την ίδια διαδικασία μερικές φορές σε μια προσπάθεια να συνέλθει. Ένιωθε χέρια στους ώμους της να την ταρακουνούν σε μια προσπάθεια να την ξυπνήσουν και μια μακρινή, λεπτή φωνή να καλεί το όνομα της. Ξανά και ξανά και ξανά. Σύντομα κατάφερε να αναγνωρίσει τη φωνή της Μεμόρια.

«Θα ξυπνήσεις;» φώναξε ξανά.

   Η Ούντα κατάφερε να σηκωθεί από το κρεβάτι με ένα ελαφρύ μουγκρητό. Όλο της το σώμα είχε πιαστεί από τον ύπνο και τα άκρα της πονούσαν καθώς τεντωνόταν. Γιατί έπρεπε κάθε πρωί να τη ξυπνάνε έτσι; Ήταν πολύ νωρίς ακόμα.

«Τι ώρα είναι;» ήταν το πρώτο πράγμα που ρώτησε.

«Καλημέρα και σε σένα. Η ώρα είναι 7 ακριβώς.» της απάντησε το κορίτσι και η Ούντα της ανακάτεψε τα μαλλιά για να της δείξει την ευγνωμοσύνη της που την ξύπνησε.

   Είχε είκοσι λεπτά για να ετοιμαστεί. Έτριψε τους κροτάφους της και μπήκε στο μπάνιο αφήνοντας τη Μεμόρια να χοροπηδάει στο κρεβάτι της όπως έκανε κάθε μέρα. Το κορίτσι από τον καθρέφτη της χαμογέλασε κουρασμένη καθώς έπλενε το πρόσωπο της. Η Ούντα δεν ήταν από τους ανθρώπους που παθιάζονταν ιδιαίτερα με την εμφάνιση τους. Υπήρχε πολύ πιο σημαντικά πράγματα από το πως δείχνεις. Τα μαλλιά της ήταν σπαστά και ιδιαίτερα σκούρα, σχεδόν μαύρα και έφταναν μέχρι λίγο πιο κάτω από τους ώμους της, χαϊδεύοντας παιχνιδιάρικα την πλάτη της. Συνήθιζε να τα μαζεύει ψηλά στο κεφάλι της ή να χρησιμοποιεί κάποιο τσιμπιδάκι για να στερεώνει μια τούφα στο κέντρο του κεφαλιού της χωρίζοντας τα μαλλιά της στη μέση. Τα μαύρα μάτια της έλαμπαν πάντα, μεγάλα και γεμάτα συναισθήματα αλλά όλο το υπόλοιπο πρόσωπο της ήταν λευκό, χωρίς έντονα χαρακτηριστικά. Μόνο αυτά τα μάτια φαίνονταν να κρύβουν μυστικά μέσα τους και να χαμογελάνε ακόμα και όταν γέμιζαν με δάκρυα και θλίψη.

   Άρχιζε να χτενίζει τα μαλλιά της ενώ από μέσα της αναρωτιόταν πότε ήταν το επόμενο ραντεβού της με τον οδοντίατρο. Είχε μια άσχημη συνήθεια να μην είναι ποτέ ευχαριστημένη με τα δόντια της. Αναστέναξε. Κάθε μέρα η ίδια ιστορία: Η Μεμόρια τη ξύπναγε με χαρές και πανηγύρια. Εκείνη έτρεχε στο μπάνιο, παραπονιόταν για τα δόντια της, βούρτσιζε τα μαλλιά της, ντυνόταν και ύστερα κατέβαινε στον κάτω όροφο, έτρωγε πρωινό με τα υπόλοιπα παιδιά που μένανε στο ορφανοτροφείο, χαιρετούσε τις φίλες της, χαμογέλαγε ντροπαλά στον Τζεφ και τέλος πήγαινε σχολείο. Το βράδυ γύριζε, διάβαζε, διάβαζε, διάβαζε και έπεφτε για ύπνο. Και ήταν ακόμα στο τρίτο από τη σειρά επαναλαμβανόμενων γεγονότων στην καθημερινότητά της.