Ο Χορός των Στοιχείων

Κεφάλαιο 27

Σίκαρο:

   Το τέρας του φόβου ελλόχευε μέσα στην ησυχία που ακολούθησε την ομιλία του και ενώ για λίγη ώρα έμεινε σιωπηλό, τελικά ξέσπασε σε μορφή ψιθύρων που σύντομα έγιναν κραυγές επίγνωσης για το τι πραγματικά συνέβαινε. Ήταν λίγο σαν τα πέντε στάδια του πένθους αλλά με πιο προσωπικό χαρακτήρα. Κάτι σαν προσωπικό πένθος, σαν αποδοχή και αναγνώριση του ανείπωτου. Στην αρχή ήταν μια άρνηση για την κατάσταση, για το τι θα ακολουθούσε, μια προσπάθεια διαχείρισης του αρχικού σοκ. Σύντομα κάποιοι βγήκαν από αυτή την άμυνα αυτοσυντήρησης και πήραν μια βαθιά ανάσα συνειδητοποίησης. 

   Ο Σίκαρο δεν μπόρεσε να συγκρατήσει το ειρωνικό μειδίαμα που απλωνόταν στα χείλη του καθώς ένοιωθε το φόβο τους, τον μύριζε, τον ακουμπούσε και κάπου εκεί, στους πιο συγκρατημένους, στους λιγότερο εγωιστές υπήρχε και θυμός. Εκείνη τη στιγμή ήξερε πως μπορούσε να ξεχωρίσει όλους όσους θα ήταν πρόθυμοι να προδώσουν το Μελίς για προσωπικό όφελος και αυτούς που θα έδιναν μέχρι και τη ζωή τους για τους συνανθρώπους τους. Με λύπη ανακάλυψε πως οι δεύτεροι ήταν ελάχιστοι.

   Έσφιξε τις γροθιές του ξέροντας πως δεν μπορούσε να κάνει κάτι για αυτούς τους ανθρώπους. Η μοίρα τους, η ζωή τους, το τέλος τους, ήταν όλα προδιαγεγραμμένα. Σημειωμένα σε ένα συμβόλαιο θανάτου με κόκκινο στυλό και υπογεγραμμένα με τη δική του, καλλιτεχνική, όμορφη υπογραφή. Μια απόφαση που είχε πάρει πριν από πάρα πολύ καιρό. Πριν καν αυτοί υπάρξουν, πριν γεννηθούν.

   Η πρώτη απόπειρα έγινε από έναν δημοσιογράφο (ήταν οι πρώτοι που είχαν καταλάβει τη σοβαρότητα και την επικινδυνότητα της κατάστασης όταν κόπηκε το σήμα εκπομπής τους) Ο άντρας προσπάθησε να ξεφύγει από τους φρουρούς του Σίκαρο και να τρέξει προς την ελευθερία και την προστασία του έξω κόσμου. Πριν προλάβει να φτάσει στην πόρτα ένας από τους φρουρούς τον χτύπησε στο σβέρκο με το όπλο του, χωρίς να πυροβολήσει, και τον έριξε αναίσθητο στο έδαφος. Ένα σούσουρο και μετά απόλυτη σιωπή, καθώς ο Σίκαρο καθάρισε το λαιμό του στο μικρόφωνο. Μια γυναίκα είχε βάλει τα κλάματα, την άκουγε με την άκρη του μυαλού του και προσπάθησε να διώξει τις αναμνήσεις που ετοιμάζονταν να αναδυθούν. Δεν υπήρχε χώρος για συναισθήματα. Όχι όσο διακιβέβονταν τόσο πολλά.

«Παρακαλώ, ηρεμήστε.» είπε χρησιμοποιώντας όλο το χάρισμα της γοητείας του. Ήθελε να ακουστεί καθησυχαστικός και συγχρόνως να τους υπενθυμίσει πως εκείνος είχε τον έλεγχο της κατάστασης «Αν μείνετε ήρεμοι και δεν έχουμε περιστατικά σαν το προηγούμενο, τότε κανείς δεν θα πάθει κακό.»