Ο Χορός των Στοιχείων

Κεφάλαιο 13

Βέντους:

Πρέπει να ταξιδέψω πίσω στο χρόνο...

Πρέπει να γυρίσω στη χρονολογία μηδέν και να μάθω που είναι οι Φεγγαρόπετρες...

Πρέπει να βρω τον Ασπιρίτο και τους άλλους σοφούς στο παρελθόν...

Ναι, καλά.

   Η βεράντα του δωματίου της είχε αυτή την εκπληκτική θέα στο απίστευτο γαλάζιο της θάλασσας που απλωνόταν κάτω από το κτήριο επίπεδη και χωρίς ούτε ένα κυματάκι να χαλάει την τέλεια επιφάνεια της αλλά δεν είχε καμιά όρεξη να χαζέψει τη θέα τη συγκεκριμένη στιγμή. Ίσως αν χανόταν στην ομορφιά να έπαιρνε πίσω την απόφασή της και να μην έβρισκε ποτέ ξανά το θάρρος της για να κάνει αυτό που έπρεπε να γίνει. Κάθισε στο κρύο μάρμαρο με την πλάτη ακουμπισμένη στα κάγκελα. Ήθελε την ηρεμία της μόνο για λίγα λεπτά και μετά θα έφευγε.

   Της είχαν δοθεί πολλά δεδομένα μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα και ένιωθε το κεφάλι της έτοιμο να εκραγεί. Ήθελε να βάλει σε μια σειρά τις σκέψεις της.

   Ο Ασπιρίτο της είχε εξηγήσει πως ο χρόνος που θα έμενε στο παρελθόν θα ήταν πολύ λιγότερος από αυτόν που θα περνούσε ξαπλωμένη στο κρεβάτι της. Το Δαχτυλίδι ήθελε λίγο καιρό να ενεργήσει που ισοδυναμούσε με χαμένο χρόνο. Δηλαδή, αν έμενε μια βδομάδα κοιμισμένη, θα πέρναγε μόλις λίγες ώρες στη χρονολογία μηδέν. Με μερικούς πρόχειρους υπολογισμούς, είχε καταλήξει στο συμπέρασμα πως δυο μέρες θα της έφταναν για να μάθει απ'έξω το χάρτη και να ξεκουραστεί αρκετά πριν την επιστροφή της. Κάτι που σήμαινε πως θα ξύπναγε σε δυο βδομάδες από τη στιγμή που θα έπεφτε για ύπνο. Αρκετός χρόνος αλλά συγχρόνως το καλύτερο που μπορούσε να κάνει.

   Το Δαχτυλίδι της θα λειτουργούσε με τελείως διαφορετικό τρόπο αυτή τη φορά. Ενώ με τη μεταφορά μέσω ύπνου, είχε τηλεμεταφερθεί ολόκληρη από το ένα σημείο σε ένα άλλο, το Δαχτυλίδι του αέρα δούλευε με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο όταν επρόκειτο για ταξίδι στο χρόνο. Θα κοιμόταν και το σώμα της θα έμενε στο κρεβάτι σε κωματική κατάσταση ενώ το μυαλό της μαζί με ένα αντίγραφο του σώματός της θα μεταφερόταν πίσω. Αυτό σήμαινε πως ότι συνέβαινε στον παρελθοντικό της εαυτό δε θα είχε αντίκτυπο στο τώρα της, μόνο πνευματικές αλλαγές όπως αναμνήσεις και ιδέες. Δεν θα μπορούσε να μεταφέρει στο χωροχρόνο το χάρτη ή κάποιο χαρτί με τις τοποθεσίες. Έπρεπε να τις μάθει απέξω γιατί το μόνο που παρέμενε ουσιαστικό το ίδιο ήταν το μυαλό της.