Hayat bu kadar nefret edebileceğin bir yer olmasaydı, yaşayabilecek kadar nefese sahip olsaydın, yön verebileceğin bir yolun olsaydı., elbette ölmeyi tercihlerin arasına koymazdın. Bu intihar tüm birikmişliğin aslında. Tüm tuttuğun ve kurtulamadığın bir acı. Dinlenmek için bile duramazdın çünkü. Ağlamak için bile gizlenmeyi sana seçtiren dostların, bugün herşey yolundaymış gibi gülümsüyor.
Tüm bu düşünceleri aklından geçirmek seni bu en yüksek binanın çatısına çıkmaya yeterli sebepti. Aslında beyninde bir kurşun var gibi hissediyordun. Yavaş yavaş tüm beynini parçalayıp arıyordu hayattan. Son bir adım daha... Sonra karanlık ve yokluk. Hissedeceğin bir kaç dakikalık çırpınış ve sonra ebedi sessizlik
Kollarını açtın ve o son adımı atmak için ayağını kaldırdın
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bir kaç adım duydun. İleriye düşmen gerekirken biri seni geri çekiyormuş gibiydi. Bu doğru. Biri gerçekten seni çekiyor.
Sungchan : ne yapıyorsun? Aklını mı kaçırdın?
Sen:......
Sungchan : birşey söyle! Dinle beni buradan gitmem gerek ama bir daha atlamaya çalışma tamammı?
Sungchan bir kaç adım attı ve seni burada bıraktığı an ne yapacağı belli olmayan biri olduğunu düşünüp seni düşürdüğü yerden kucakladı ve aşağı indirdi. Kapıyı açar açmaz yüzünüze bir sürü kamera flash ı patlamaya başladı. Hala durgun yüzünle sabit tek bir yöne bakıyordun.
Sungchan : kahretsin. Bi siz eksiktiniz.
Sungchan seni tekrar kucağına aldığı gibi arabaya bindirdi. Sonra eve gitti. Arabadan inip eve girdi. Tam koltuğa oturduğu sırada seni arabada unuttuğunu farketti Hemen kapının önündeki arabaya gidip seni tekrar kucakladı ve eve girdiniz. Seni koltuğa yatırdı uyuyakalmıştın.
Sungchan seni izledikten sonra göz altlarının ağlamaktan kızardığını ve şiştiğini farketti. Gözlerini sıcak su getirip yavaşça sildi sonra da krem sürdü. Seni tekrar kucağına alıp kendi odasına görürdü. Seni yatağa yatırdıktan sonra o da salondaki koltukta uyudu. Sabah olduğunda senin yanına geldi Gözlerini tavana dikmiş sadece bakıyordun. Sungchan depresyonda olduğunu anlamıştı. Ve seninle ilgilenmeye karar verdi. Hiç konuşmasan bile sana birşeyler anlatmak istedi. Tekrar aynı şeyi yapmaman için o intihar eşiğine terkrar gelmemen için seni iyileştirmek istedi.
Senin kalkmana yardım edip lavaboya götürdü elleriyle yüzünü yıkadı. Havluyla kuruladı. Yüzüne krem sürdü ve masaya oturmanı sağladı. Tek yaptığın ise sabit bir yere bakıp hiç konuşmamaktı. Sanki bir robot gibiydin.
Sungchan : biliyor musun bu kahvaltıyı tek başıma hazırladım. Doğru ya zaten ikimizden başka kimse yok. Konuşmuyor musun? Tamam sana kendimi tanıtayım ben sungchan! 19 yaşındayım nct yi biliyor musun? Bu benim grubumun ismi Ne yaptığımızı merak ediyorsun değil mi? Biz şark- ah telefon çalıyor hemen döneceğim
