Samuel

10

''Twee uiterst ongrijpbare dingen zijn geluk en liefde, ze beide vinden moet de meest onwaarschijnlijke gebeurtenis op aarde zijn, maar wanneer je ze wel vindt, laat ze dan nooit meer los.''

Levi Smit

''Ik.. Ik wilde je auto ophalen! Als verrassing schat..'' Zegt ze op een gehaaste manier als ze haar blozende wangen probeert te verstoppen achter haar donkere haren. Ze bekijkt me met haar grote bruine ogen aan. De spanning en schrik die ik eens in haar ogen ontdekte, dwalen nu langzaam af in de verte.

''Verrassing? Maar.. Je hebt mijn autosleutels niet dus hoe kan dat dan?'' Beantwoord ik verward als ik de sleutels die rondom mijn vingers zijn gewikkeld, in de lucht laat bungelen. ''Die heb ik laatst opgehaald bij het pompstation Olivia..''

''Daar kwam ik dus nu ook pas net achter! Wat stom van me zeg, daar gaat mijn verrassing.. Gelukkig krijg je nu wel je auto!'' Ze loopt naar me toe en kust me een aantal seconden op mijn wang. ''Ik zie je snel oké lieverd? Nou, chao chao!'' Roept ze plots overenthousiast en swingt zo met die heupen van haar de garage uit.

Met een frons bekijk ik haar na hoe ze naar buiten toe loopt. Haar glansende bruine haren swingen in synchroon met haar heupen. De natuurlijke attitude van Olivia valt te ruiken van hier tot Tokyo als ik haar aanstaar totdat ze eindelijk is verdwenen in de verte: die meid is mooi verdwenen net als luchtbelletjes die zijn opgegaan in de lucht, een plek waar dat duivelskind duidelijk behoort.

Een knagend en zwaar gevoel borrelde zich op in mijn onderbuik. Het gevoel gaf mij een teken dat iets hier niet helemaal klopte. En denk maar niet dat ik haar dreigement van de afgelopen keer vergeten ben.

Gek hè? Hoe meiden van een klein lief poesje zichzelf ineens transformeren in een reuzengorilla binnen een tijdslimiet van welzeker 0.05 seconden.

Ze maken me allemaal bang.... Brrrrr, meiden..... Wat moet je er toch ook mee?

''Nou.. Miss queen of trashbag-istan is ook eens eindelijk weg.. Wat een raar mens is het toch ook hè? Denk je dat je van haar af te zijn, duikt ze toch weer ineens overal op als een of ander kameleon'' Haalt Sander me uit mijn gedachten waardoor ik naar hem opkijk. ''Hoe dan ook, ik rij weer terug naar huis in mijn auto. Ik had mam beloofd om met haar mee te gaan shoppen en ze houdt er ook nóóit meer over op Lef! Die vrouw loopt al de hele week mijn oren eraf te praten over hoe ze een kersenjurkje of een aardbeijurkje wil halen? Wat is überhaupt het verschil Lef, ze zijn toch beiden gewoon rood?!'' Ratelt Sander in één stuk door wanhopig, hij hapt nog maar net naar adem terwijl hij mij aankijkt met zorgen in zijn ogen.

Die arme jongen.. Iemand die hem uit zijn lijden wil verlossen? Ik geniet hier namelijk nog best wel van.

''Hey, rustig aan jij stressbal'' Lach ik geamuseerd als ik de paniek en stress in zijn ogen zie stralen, wetend hoe gestoord zijn moeder wel niet kan zijn. ''Heel veel plezier met die arme vrouw.. Ik heb misschien nog wel meer medelijden met haar dan met jou'' Grinnik ik en doe mijn armen over elkaar.

''Jij geniet hiervan hè? Jij klootzak..'' Mompelt Sander met een grote pruillip, wat me nog harder laat lachen. ''Levi?! Hey! Ik ben wel altijd aardig tegen jou- oké, nee, dat is ook niet helemaal waar.. Ach! Weet je wat?! Op z'n minst ben ik niet zo'n gruwelijke teletubbie-dikzak zoals jij!'' Probeert hij me verder te beledigen, maar ik kan het niet helpen en de slappe lach overvalt me al.

Sander zijn moeder is me er toch eentje. Ik herinner me dat ik vorig jaar met de kerst bij zijn thuis ging logeren en dat zijn moeder, Sharlene, een kalkoenschotel aan het voorbereiden was. Vraag me niet hoe, maar uiteraard vloog die gehele kalkoen in de fik. En weet je hoe Sharlene het probeerde te blussen? Door rijstkorreltjes naar de kalkoen zijn achterwerk te gooien.