Samuel

3

Levi Smit

''Gebeuren dingen omdat je er iets van te leren hebt of gebeuren dingen en leer je er iets van?''

''Levi!'' Schreeuwt mijn beste vriend in mijn oor alsof ik al niet genoeg gehoorbeschadiging van hem heb opgelopen. Vervolgens mept hij me op mijn achterhoofd.

''Sander?!'' Roep ik geïrriteerd zodra ik uit mijn dagdromen kom en voel nog de natintelingen van de klap die ik zojuist heb gehad. Met een frons wrijf ik over mijn achterhoofd terwijl ik dodelijke blinken naar mijn beste vriend stuur.

Nog even en ik promoveer deze jongen nog eens naar een vreemdeling.

''Kom op mevrouw zuurpruim! Ik heb zin in een sterke koffie'' Grinnikt hij en trekt me aan mijn arm mee, richting de Coffee Company.

''Maar je weet dat ik koffie haat?!'' Zeur ik, bijna kokhalzend als ik denk aan de nare bittere geur en afgrijselijk donkere kleur van koffie.

Echt, hoe kunnen jullie barbaren koffie zo lekker vinden? Bah.. Geef mij maar liever een theetje.

Nadat we de rest van onze lessen de gehele dag hebben geskipt, zijn Sander en ik bij zijn huis gaan chillen en videogames gaan spelen. Blijkbaar was dat niet genoeg voor de arme stakker en wil hij nog meer Levi-time.

Hij houdt toch ook zo veel van mij.

''Ze hebben ook warme chocolademelk hoor, jij vetzak'' Zegt Sander, wetend dat het één van mijn lievelingsdrankjes is.

En ineens verdween mijn frons als sneeuw voor de zon en verandert het in een grote tevreden glimlach. Ik achtervolg hem door de deuren van het cafe en voel de warmte mijn lichaam omhelzen. De geur van koffiebonen en zoete gingerbread koekjes zweven door mijn neus, wat me een kalmerend winterse gevoel van binnen mee geeft.

Ik hou van de winter.. Screw de zomer.

Sander bekijkt de lange rij voordat hij zich weer naar mij toedraait. ''Ik haal de drankjes wel even, wacht jij hier op me en gedraag je'' Zegt hij terwijl hij zijn hand door mijn haren haalt en gaat in de rij staan.

Ik voel niet eens de behoefte om mijn haar nog te fixen. Een mess blijft een mess.

Kort kijk ik om me heen voor ik mijn telefoon erbij pak en begin te scrollen door de duizenden berichtjes die ik van Olivia krijg. Met een zachte zucht stuur ik dat ik bezig ben en doe ik mijn telefoon weg.

Meisjes zijn soms zo vermoeiend.. Hoort dat zo te voelen als je bijna een relatie met iemand hebt? Als dat zo is, hoef ik nooit een relatie te krijgen.

''Levi..? Hey.. Wat doe jij hier?''

Mijn hart slaat een slag wanneer ik een zachte jongensstem achter me hoor. Gauw probeer ik onopvallend mijn handen een paar keer door mijn haren te halen en draai me om, alsof ik zogenaamd niet weet wie er achter me staat. Ik kan het toch niet helpen om te glimlachen als de bruinharige jongen mij aankijkt met zijn grote groene ogen die zich bescheiden verschuilen achter zijn coole bril. Het valt me nu pas op dat hij zeker twee koppen kleiner dan mij is, maar hij kan het hebben. Het geeft hem een extra zachtere uitstraling.

Hij is anders.. Anders dan de rest.

Anders is leuk.

''Wat ik hier doe?'' Lach ik zachtjes. ''Ik denk dat ik in dit cafe ben om even mijn bowlingtalenten te showen aan al deze toeschouwers!'' Grap ik en voor een bepaalde reden voel ik mijn zenuwen samenkrampen en de tintelingen in mijn buik maken mijn nervositeit er niet beter op.

Stop je zo raar te gedragen Levi.. Het is maar een mens.

Voor een microseconde verwijden zijn groene irissen van de schrik voordat een zachte blos op zijn wangen groeit. ''Sorry! Domme vraag.. Ik uhm.. Ik wilde nog sorry zeggen voor vanochtend.. Het was echt niet mijn bedoel-''

''Shh.. Het is al goed gek. Als iemand sorry moet zeggen.. Dan ben ik dat wel..'' Leg ik hem uit, wat ik niet vaak toegeef.

''E-echt?''

''Ja.. Ik reageerde te overdreven.. Hoepelman en ochtenden gaan gewoon niet zo lekker op mij..'' Zeg ik hoofdschuddend.

Hoepelman hoepel toch lekker op met die hoepel van je.

''Alsnog sorry..'' Verontschuldigt hij zich als ook om zijn lippen een hartverwarmende glimlach tevoorschijn komt.

''Ik ken je geeneens een paar uur en je zegt nu al te veel sorry'' Zeg ik met een kleine grijns, geamuseerd door de kleinere jongen.

''Sorry! Ik bedoel sorry! ARGH SORRY!'' Met paniek grijpt hij zijn haren vast als hij zich realiseert wat hij verkeerd doet. ''NEEEEE!'' Roept hij radeloos.

Een aantal seconden staren we doodnormaal in elkaars ogen en schieten we daarna keihard in de lach.

Wat een gek is hij toch ook..

Nadat we zijn uitgelachen breekt Samuel de stilte weer.

''Wacht.. Je bent goed met bowlen?'' Refereert Samuel terug naar de opmerking die ik eerder maakte.

''Best wel.. Mensen beweren dat ik onweerstaanbaar ben'' Grijns ik met trots terwijl ik terug denk aan die ene keer dat ik won met vijf strikes van Sander, die vervolgens een uur heeft lopen janken om zijn verlies.

Je had er bij moeten zijn. Het was best komisch..

''Straks ben je maar een man van de grote praatjes.. Misschien moet je me die talenten van jou maar eens laten zien..'' Zegt hij uitdagend met een kleine ondeugende sprankeltje in zijn ogen.

Oh, wow..

''Misschien wel..'' Zeg ik uiteindelijk als we weer de moment nemen om elkaar in de ogen te kijken.

De groene irissen zijn omringt met kleine druppeltjes goud, alsof er met verf gespetterd is rondom zijn ogen. Het contrast tegenover het groen geeft een uitgesproken gevoel. Alles wat hij moet doen is naar je kijken en daarna kan je zijn ogen nooit meer vergeten.

Zo voelt het om naar hem te kijken; onvergetelijk.

''Zullen we gaan? Ik heb je 'tien kilo's suiker' in een bekertje voor je.. Man o man chocomelk is me toch ook wag..'' Zegt Sander spottend en loopt bijna langs me heen.

Ik rol mijn ogen en glimlach naar Samuel. ''Zie je later Sam..'' Groet ik voordat ik me omdraai en merk dat Sander nu ook Samuel opmerkt. Snel grijp ik Sander en loop ik met hem naar buiten voordat hij zijn grote mond weer open trekt,

of erger.. Hij vernedert me met alles wat hij over me weet..

''Wie was dat?'' Vraagt Sander gelijk als we naar het dorp lopen. ''Ken jij hem?''

''Zoiets..'' Knik ik en pak mijn chocomelk van hem af. Ik neem een grote teug zodat ik niet hoef te praten.

Denkend aan de mysterieuze jongen loop ik naast Sander in een comfortabele stilte. Het duurt niet lang en we staan al voor mijn huis.

''Zie je later gozer.. Niet te dik worden hè!'' Zegt Sander en loopt verder.

''Yo!'' Roep ik terug als ik de voordeur open maak.

Ik sluit de deur achter me dicht en hoor het notificatiebelletje van mijn telefoon af gaan. Ik open mijn Instagram.

Samuel Hofman heeft u gevraagd of hij/zij u mag volgen.