Samuel

4

Levi Smit

''Het samenspel van donker en licht onthult de schoonheid van het leven''

Met een vermoeide grom open ik mijn slaperige open. Het sterke felle daglicht schijnt dwars door mijn gordijnen heen en recht in mijn ogen waardoor ik ze gelijk sluit. Een zucht verlaat mijn mond als ik iemand hoor binnenstormen.

Ik hoefde niet eens lang na te denken over wie dat wel niet mocht zijn.

''Gast! Lig je nog steeds in je luie nest? Wil je soms een recap van gisteren beleven? Dan zou ik maar heel gauw opstaan als ik jou was..'' Roept Sander iets te hard naar mijn mening en een vage déjà vu overspoelt mijn lichaam.

Helaas heb ik geleerd van mijn fouten in het verleden en sta ik langzaamaan op. Met gespleten ogen stuur ik de liefste blikken die ik voor hem in petto heb.

''Waarom heb ik jou ook alweer mijn huissleutels gegeven?'' Mompel ik chagrijnig en begin me gauw klaar te maken.

''Omdat ik je geliefde ben natuurlijk!'' Met een grijns stapt hij naar mij toe en kust hij mijn wang. ''Goedemorgen schatje van me!''

Wil iemand deze jongen voor mij opkopen en van mij uit de buurt halen? Please.

Nadat ik me heb omgekleed en mijn spullen voor de dag bij elkaar geraapt heb, loop ik met Sander richting zijn auto. Een gaap verlaat mijn mond tijdens het instappen. Voor ik het weet rijden we richting onze gevangenis van een school.

''Zou je vandaag je auto niet ophalen?'' Vraagt hij na een korte stilte.

''Ja! Eindelijk kan ik mijn schatje vandaag ophalen! Hoef ik niet meer wakker te worden van jouw gezeik iedere ochtend'' Grinnik ik, opgewonden om mijn auto na maanden weer eens in een gloednieuwe staat te zien.

''Bla, bla, bla! Stiekem vindt jij mij veel leuker dan dat je nu durft uit te spreken! Geef het nou maar gewoon toe''

Met een spottende snuif pak ik mijn telefoon uit mijn zak. Mijn hart zakt in mijn keel van dezelfde notificatie die ik gister niet durfde te openen. Het verschijnt direct weer op mijn beeldscherm:

Samuel Hofman heeft gevraagd of hij/zij u mag volgen.

De afgelopen nacht kon ik nog amper de trein van mijn gedachten nog stoppen. De vraag naar waarom Samuel specifiek mij wilde volgen spookte door mijn hoofd.

Het moest niet zo moeilijk voor hem zijn geweest om mij te vinden. Ik durfde te wedden dat ik de bekendste jongen was op onze school: zo dus ook mijn social media die helemaal op rood stond. Meestal negeer ik al mijn notificaties en de mensen die mijn volgersaantal dag bij dag doen stijgen. Maar deze ene specifieke notificatie had mijn aandacht wel direct in zijn greep en was niet van plan om mij nog gauw met rust te laten.

Er was iets aan Samuel dat mij nerveus maakte en dat heeft mij bijna de gehele nacht wakker gehouden. Misschien was hij te intimiderend voor me, omdat hij nieuw was en alle ogen de eerste paar dagen op hem gericht zouden blijven.

Mijn vinger zweefde boven het bericht. Ik weet niet waar ik uiteindelijk het lef vandaan heb gehaald, maar ik druk er op en scrol gelijk door Samuel's pagina heen. Een opluchting rolt van mijn schouders af als ik zie dat hij een open account heeft.

De foto's die hij heeft geplaatst, geven een onbewuste glimlach op mijn gezicht. Er staan veel foto's waarop hij met vrienden lijkt te staan. Het verbaast me een beetje hoe fotogeniek hij lijkt, tenzij de foto's gewoon heel goed waren genomen, maar dat laatste betwijfel ik. Op de foto's waar hij alleen staat, lacht hij uitbundig of kijkt hij juist bescheiden vanuit zijn schattige bril naar de camera.

Hoe zou hij eruit zien zonder bril?

Wat me al helemaal van de kaart brengt zijn de aantal likes en volgers die deze jongen heeft. Is hij één of andere bekendheid die ik niet ken?

Mijn hart slaat een slag als ik zijn volgverzoek accepteer en hem terug begin te volgen.

''Lef! HALLO? AARDE AAN LEF!'' Schreeuwt iemand in mijn oor waardoor ik bijna mijn telefoon uit het raam gooi.

''SANDER?!'' Roep ik geschrokken en houd mijn hart vast. "Verdomme man!"

''Dat krijg je er van als je niet meteen reageert! Ik probeer al vijf minuten lang je aandacht te krijgen klojo!'' Roept hij terug en kijkt naar mijn telefoon die ik dicht tegen mijn borstkas houd, zodat hij niet ziet wie ik aan het stalken was. ''Wat is dat? Waar kijk je naar?'' Vraagt hij gelijk nieuwsgierig.

''Niets!'' Zeg ik mijn wijde ogen en probeer niet op te vallen.

''Moet wel iets zijn als je wangen gloeien als Maya de Bij!'' Gromt hij en springt vrijwel op mijn schoot.

Hij probeert mijn telefoon uit mijn handen te pakken waardoor ik terug vecht en zijn armen probeer te ontwijken.

''Rot op jij vetzak!''

''Goed dat je bewust bent van je gewicht! Nou geef me je telefoon!''

''Nee!'' Ik gooi de deur open en schud hem van mij af voordat ik uit de auto spring. ''Later!'' Zeg ik en ren naar binnen.

Vlak voor het wiskundelokaal bots ik plots tegen iemand aan. ''Dude kan j-'' Maar zodra ik zie wie het is, schud ik mijn hoofd.

''S-sorry!'' Zegt hij verlegen. ''Oh! Nee, wacht! Verboden woord hè?'' Lacht hij dan met de schattige kuiltjes die zich in zijn mondhoeken vormen.

''Streng verboden.. Pas maar op voor je de consequenties er van moet inzien..'' waarschuw ik hem.

''Misschien aanvaard ik die consequenties wel..'' Zegt hij met een speelse blik in die eyecatching ogen van hem.

Ik ben even van mijn stuk gebracht en staar in zijn felle irissen. Met een glimlach wenk ik dan naar de deur.

"Laten we naar binnen gaan voordat Hoepelman ons nog eens weghoepelt'' Grap ik. Mijn hart slaat sneller als ik Samuel hoor lachen om mijn domme grap.

Dit wordt nog eens een interessante les..

Inmiddels is het een uur later en heb ik niets opgestoken van wat er zojuist verteld werd. En de eerste wiskundetoets van volgende week die al nadert, maakte het er niet beter op. Met een stressvolle warhoofd volgde ik de les terwijl het de rest wel goed leek af te gaan. Zelfs bij Sander leek het goed te gaan.

Mijn volgende lessen moest ik helaas overleven zonder Sander of Samuel, maar wel met Olivia. Ze bleef mijn oren er af praten over hoe leuk haar nieuwe zalmkleurige rokje was en wat het verschil tussen zalmkleur en oranje was. Alsof het mij boeide dat het verschillende kleuren waren, voor mij leek het gewoon precies hetzelfde. Het voelde als een eeuwigheid voordat deze uren voorbij gingen.

Alles wat ik wilde was gewoon mijn auto ophalen. Was dat nou te veel gevraagd?

Toen de laatste bel ging, sprong ik uit mijn stoel en zonder wat te zeggen tegen Olivia, rende ik naar buiten. Ik liep richting het pompstation wat ongeveer tien minuten van onze school zat.

Rachel, here I come! Ja, mijn auto heet Rachel oké. Don't judge me.

Zodra ik aankom, loop ik naar de eerste beste medewerker die ik zie. Maar tot mijn verbazing ken ik deze werknemer.

''Begint dit een aangename gewoonte te worden?'' Lach ik zacht als ik Samuel zie staan tussen alle dozen, dit keer niet in zijn eigen kleren, maar in veel te grote werkkleding.

''Wow! Jij ook hier?'' Zegt hij verbaasd als hij naar mij opkijkt. Een kleine glimlacht schuilt over zijn gezicht wat me een warm gevoel van binnen geeft.

''Ja.. Ik kom mijn auto ophalen bij de garage hiernaast.. Mijn sleutels zouden hier moeten liggen als het goed is'' Lach ik nerveus.

''Ik haal je sleutels voor je! Maar op één voorwaarde..'' Zegt hij dan als hij mij met een serieus gezicht aankijkt.

''Uhm.. Schiet maar raak?'' Zeg ik met een opgetrokken wenkbrauw, de nerveuze tintelingen in mijn borstkas laten een benauwd gevoel achter.

''Ik help jou bij wiskunde en jij leert mij jouw bowlingskills..''