Samuel

5

Levi Smit

''Hij wilde gewoon leren leven, niet langer meer zorgen zonder al te bang te zijn voor de dag van morgen.'' (Speel Sunflower van Post Malone en Swae Lee af voor deze chapter!)

En dat is hoe we bij de lokale bowlingbaan terecht zijn gekomen. Een kans als deze kon ik niet laten schieten. Beetje kunnen uitsloven met mijn bowlingkunsten én hulp krijgen bij mijn volgende tentamen? Dat is net twee vliegen in één klap.

''Dus.. je dacht mij te kunnen uitdagen? Best een domme zet voor zo'n intelligente jongen als jij, weet je dat?'' Plaag ik de kleinere jongen zodra we naar de gekozen baan lopen met onze charmante te grote bowlingschoenen.

''Eerst zien, dan geloven Smit..'' Lacht Samuel, maar ik mis de schattige kuiltjes en de blos op zijn wangen niet.

''Prima! Dan mag jij beginnen'' Glimlach ik zodat hij hopelijk zich wat meer op zijn gemak voelt.

Samuel lijkt me een jongen dat niet zo vaak uit gaat met anderen. Hij lijkt me meer iemand die vroeg zelfstandig moest worden en misschien ook niet echt houd van nieuwe situaties. Iemand die zuinig is op zijn energie, heeft de meeste eenzaamheid gevoeld. Het gaf me daarom ook alleen nog maar meer waardering dat hij mij koos om mee te gaan bowlen.

Tenzij hij mij alleen maar koos, omdat we vanaf nu de rest van het jaar naast elkaar moeten zitten. Liever het beste beentje voortzetten met diegene dan elkaar lopen haten.

En het gekke was dat we elkaar amper kende alhoewel het voelde alsof ik Samuel langer kende dan enkel de kleine aantal dagen dat ik in zijn bijzijn was. We kwamen uit twee verschillende werelden.

Werelden die in de eerste instantie eigenlijk niet samen zouden moeten zijn.

Ik ga zitten aan de tafel. Samuel pakt een paarse bal en probeert te mikken op zijn doelwit. Hij neemt een stap achteruit en haalt de bal met een swing naar achter. Met volle kracht gooit hij de bal de richting op waarnaar hij toe heeft gemikt. Zodra de bal de pins raken, vallen er zeven gelijk om. Met een tevreden glimlach draait hij zich om en kijkt hij mij aan met die speelse ogen van hem. Ik voel mezelf bijna gevangen genomen in die groene irissen totdat hij abrupt het contact verbreekt en een andere bal pakt. Deze keer valt er nog eentje om.

''Niet slecht!'' Knik ik tevreden en klap ik voor hem. ''Heb je weleens eerder gebowld?''

''Niet echt.. Vroeger wel toen mijn ouders nog bij elkaar waren, maar nu-'' Ik onderbreek hem zodra ik zijn gezichtsuitdrukking zie veranderen van blij naar serieus.

''Je hoeft het niet te vertellen als je dat niet wil Sam'' Glimlach ik geruststellend als ik oogcontact probeer te maken.

''Het is oké. Het is gewoon..'' Even stopt hij voordat hij zijn verhaal doet. ''Ze hadden een nogal heftige scheiding. Het ideale gezin waar je sinds kleins af aan dan aan denkt, verdwijnt gewoon in het water. Ik woon bij mijn moeder, maar ze lijkt het er nog moeilijk mee te hebben. Pap is allang hertrouwd en heeft inmiddels kinderen, die kijkt niet echt meer om naar mam sinds ze uit elkaar zijn. Dat is gewoon iets dat ik niet zou willen meemaken later, dat 'hangen' in de verloren liefde'' Vertelt Samuel dan hoofdschuddend. ''Ik vind het denk ik lastig om mensen binnen te laten als ze te dichtbij komen'' Legt hij daarna uit.

''Wow..'' Mompel ik. ''Dat moet zwaar zijn geweest voor jullie..''

''Dat was het toen der tijd ook. Momenteel leven we allemaal ons leven. Het ergste is alweer voorbij'' Glimlacht hij.

''Gelukkig.. Heel sterk van je dat je dat zegt'' Knipoog ik naar hem.

Ik sta op en pak de groene bowlingbal met een al te grote grijns. Daar zit het geluk in. Iedere keer dat ik ben gaan bowlen heb ik de groene bal gebruikt. Het heeft de perfecte gewicht om een strike mee te gooien zolang je maar goed mikt.