Samuel

9

''Geluk is een zeepbel. Die spat zo uiteen. Maar ik heb een bellenblaas en blaas om mij heen. Mijn huis is een fort. Mijn liefde is een cocon. Maar slecht nieuws dat sijpelt dwars door het beton.''

Levi Smit

''Waar the hell was je nou? Ik probeerde jouw rotkop al zeker meer dan tienduizend keer te bereiken!'' Zucht Sander als hij een hand door zijn haren heen haalt.

Niet dat het enig succes heeft, want hij ziet er uit als een struisvogel. Maar hey dat is bijzaak dus dat even terzijde..

''Gewoon..'' Mompel ik terwijl ik mijn schouders kort ophaal. ''Ik was even met een vriend'' Vertel ik hem, hopend dat hij niks door heeft.

''Vriend? Maar jij hebt helemaal geen vrienden?'' Mompelt Sander met een frons op zijn gezicht. ''En waarom lijkt jouw haar op zo'n vogelnest?'' Grinnikt hij zachtjes en staart me aan.

En nog meer bewijs dat Sander de titel tot beste vriend geeneens waardig is.

''En bedankt?! Tuurlijk heb ik wel vrienden!'' Roep ik op een iets te harde toon als ik me weer begin te focussen op de weg.

Een diepe zucht verlaat mijn mond als ik erover begin na te denken. Sander heeft gelijk en dat wist ik maar al te goed. Alleen om zoiets toe te geven was een ander verhaal.

Om populair te zijn, moet je de gehele dag onder de spotlights staan voor andere mensen. Mensen die je alleen maar leuk vinden, omdat je bekend of cool bent. Het enige wat ze van je willen, is het stukje fame van je meenemen zodat zij ook gewild worden door mensen. Maar niemand wist daadwerkelijk hoe eenzaam je bent als populair zijnde. Je bent enkel een pion dat heen en weer verplaatst wordt op het spelbord. Het ging er niet om wat de pion daadwerkelijk inhield, maar het ging er om wat er werd gedaan met de pion.

En dat was ook precies hoe ik me in dit leven voelde: een pion.

Het enige dat ik moest doen was sociaal zijn door om te gaan met de populaire mensen en wat feesten te bezoeken. Ik moest achter de meisjes aan zitten door middel van mijn 'goede' looks en het feit dat ik het geld had, maakte dat gedeelte nog eenvoudiger.

En dan kon ik wel vrienden maken naast Sander, maar die houden mij alleen voor de status, terwijl echte vrienden hebben het enigste is wat ik wilde. Ik wil vrienden die aandacht aan mij besteden voor wie ik ben en wat ik doe, vrienden die er zullen zijn om te luisteren naar mijn gevoelens. Het boeit niemand dat ik graag piano speel in mijn vrije tijd of dat ik mijn best wil doen om biologie te studeren, ondanks mijn lage concentratieboog of minder intelligente hersencellen.

Ik probeer de gedachten van me af te schudden terwijl ik op mijn lip bijt. Sander en ik zijn eindelijk onderweg naar de garage om mijn mooie Rachel op te halen. Volgens Sander was het een goed idee dat ik in zijn auto ging rijden gezien hij bang is dat ik niet meer kan rijden, omdat het voor een lange tijd niet mogelijk was.

Waar ziet hij mij voor aan? Als iemand die nu iedereen helemaal plat gaat rijden?

Oké, misschien had hij wel een beetje een punt. Je weet het maar nooit met mij.. Maar toch! Waar is die morele steun en geloof in mij?!

Gedurende de rest van de rit dwalen mijn gedachten continu af naar een specifiek persoon. Een persoon dat het meer dan waard was om over na te denken.

Het beeld van de herfstbladeren dat langzaam naar de grond toe zweefden, de kleur van de groene natuur en de warmte dat me omringde als ik er alleen al naar keek, was iets dat ik voor een tijdje niet uit mijn hoofd zou kunnen krijgen. Iedere keer als ik in zijn ogen keek, bracht hij me naar dit wereldje. Het was vreemd hoe alleen een paar ogen je konden meenemen in een soort van trans. Het effect op mij was onbeschrijfelijk.

Dan hebben we het niet eens gehad over zijn warrige goudbruine lokken die half over zijn voorhoofd vielen. Het stond hem maar al te goed. Zijn lach was ook origineel, al helemaal als hij die kleine kuiltjes in zijn wangen erbij kreeg. Het kon niet anders dan dat je je goed voelde als je zijn zachte verheugde lach hoorde,
En dan nog zijn speelse houding naar mij toe toen we gingen bowlen. Ik had niet verwacht dat zo'n lief en schattig mens dat in zich had. Het maakte hem bijna aantrekkelijk.

Ho, wacht eens even.. Wat zei ik nou?

''Levi! YO LEVI!'' Schreeuwt Sander als hij mij op mijn achterhoofd slaat, waardoor ik opschrik.

''WAT DOE JE?!'' Roep ik geschrokken en focus me direct op de weg.

''We zijn al aangekomen, maar jij rijdt door als een kip zonder kop! Ik moest je kop wel even slaan om te checken of je kop nog op die romp van je zat!''

Zo snel als ik maar kan, maak ik een U-bocht en rijd ik terug naar de garage. Eenmaal bij de garage stappen we uit. De enthousiaste tintelingen in mijn buik zorgen ervoor dat de adrenaline door mijn bloed stroomt.

''Eindelijk na langer dan een héél zomer kan ik weer in mijn baby gaan rijden!'' Grinnik ik als ik Sander zijn arm op een speelse manier sla.

''Ja, ja.. We weten allemaal dat je nu eindelijk je maagdelijkheid gaat verliezen. Kan je nu ophouden?'' Lacht hij terwijl hij zijn hoofd schud.

Wat hij ook zegt, ik wist dat hij blij was voor me. Het was knap irritant voor me dat ik zolang zonder auto moest leven. Gelukkig kon Sander me vaak ophalen en afzetten als het moest, maar een eigen auto hebben is natuurlijk het fijnst.

''Echt de persoon die dit heeft geflikt met mijn auto moet gewoon even geraakt worden door een of andere bliksemschicht. Karma komt diegene wel halen..'' Zeg ik.

Op dit moment leek ik wel op een kind in de snoepjeswinkel die ieder moment zijn favoriete lolly kon verkrijgen. Maar wanneer we binnenstappen, staat er een bekend persoon tegenover me die hier eigenlijk niet hoort te zijn.

Haar honingbruin ogen lijken te stralen met zelfverzekerdheid en haar lange zachtblonde haren vallen charmant over haar schouders. Natuurlijk herkende ik deze persoon uit duizenden.

''Olivia?'' Mompel ik tegen mezelf. ''Wat doe jij hier?'' Frons ik verward, wetend dat zij geen auto heeft waardoor ze ook geen enkele reden heeft om hier te zijn.

Als ze zich omdraait, kijkt ze me met haar grote geschokte ogen aan en haar wangen beginnen langzaamaan roze te gloeien, alsof ik haar ergens op heb betrapt.

Maar met wat?

__________________________________________________________________

Hey!

Het spijt me dat ik zo laat ben met een update, maar iemand spamde me laatst met ontzettend leuke comments en daardoor begon ik het boek te missen.

Ik hoop dat jullie deze chapter leuk vonden!

Hoe maakt iedereen het tijdens de Coronacrisis? Vertel me er alles over! Mag ook over andere dingen gaan.

Ikzelf ben ontzettend druk met schoolwerk en daardoor heb ik ook minder tijd besteed aan Wattpad. De afgelopen week had ik ieder dagje rust nodig om even tot mezelf te komen. In de tussentijd ben ik wel allerlei dingen gaan proberen naast mijn huidige hobby's (schilderen, tekenen, editen, schrijven) zoals yoga, mediteren en op de keyboard spelen! Ben ook mijn kamer opnieuw gaan inrichten dus ik ben zeker productief tijdens deze rot periode.

Opzich maak ik het goed, maar dat wil niet zeggen dat ik ook niet mijn minpuntjes heb gehad. Ik mis mijn vrienden enorm en voel me ongelukkig zonder het dagelijkse sporten. Daarnaast heb ik zoveel stress aan school dat ik er soms onderuit ga.

Toch probeer ik er zeer positief naar te kijken! Mijn vrienden zijn enorm lief en we houden regelmatig contact.

Hopelijk maken jullie het goed!

Liefs,

Sjakiela