Samuel

11

''Liefde is geen eindpunt, maar een proces, waarin de een probeert de ander te leren kennen.''

Levi Smit

''Luie vetzak, sta eens op met die dikke reet van je!'' Hoor ik iemand in de verte naar me roepen, maar gerust blijf ik doorslapen. ''Je leert het toch ook nooit hè?'' Zucht dezelfde persoon van achter me als ik ineens de harde klap van een kussen op mijn achterhoofd voel, gevolgd door meerdere klappen.

''Ouch?!'' Roep ik geschrokken als ik me omdraai om weer eens tegemoet te staan met Sander zijn rotkop. ''Je bent echt een klootzak, weet je dat?'' Mompel ik slaperig en draai me terug om. Ik doe mijn ogen dicht, laat een opgeluchte diepe zucht en probeer weer in slaap te vallen tussen de warme comfortabele dekens.

Je zou denken dat nu ik mijn lieve Rachel weer terug heb dat die irritante mosseljongen mij eindelijk eens met rust zou laten. Maar nee hoor, hij gaat er weer voor.

''Nee, dit gaan we niet weer doen!'' Zegt Sander als hij bovenop me springt, wat me in pijn laat kreunen. ''Sta op voordat ik met zwaar geschut kom aanzetten'' Fluistert hij op een waarschuwende toon in mijn oor.

''Durf je niet..'' Mompel ik terug met nog steeds mijn ogen gesloten.

''Oh nee? Weet je nog dat ijskoud bad van je Lady Gaga? Ja, dacht het even niet lieve schat'' Hoor ik hem op een plots enthousiaste toon zeggen, waarschijnlijk omdat hij ervan geniet om mij onderuit te halen. ''Nou, chop chop, eruit ermee met dat kontje van je'' Zegt hij op een bijna heldhaftige manier als hij me bij mijn armen vastpakt en me uit bed trekt.

''Sander..'' Grom ik zachtjes als ik dan uiteindelijk op mijn benen sta, met een gehumeurde blik loop ik naar mijn badkamer en begin ik me met klaarmaken.

Mijn allereerste gedachten zaten bij Samuel zodra ik de douche instapte. Het was gisteren zo gezellig met hem bij het pompstation dat ik tijdens zijn gehele shift ben gebleven en hem persoonlijk thuis heb afgezet, ondanks dat hij me duizendmaal aanwees dat het allemaal niet hoefde en het te veel was: ik wilde het zelf heel graag.

Bij Samuel zijn is net als thuis komen. Ik voel me altijd op mijn gemak bij deze jongen, heb het gevoel dat we alles kunnen doen en zeggen en we kunnen overal om lachen ook al zou niet iedereen kunnen begrijpen waarom.

Sinds hij gister heeft bevestigd dat hij jongens leuk vind, kon mijn dag niet meer stuk. Ik had geen idee waarom, maar het stelde me gerust. Het maakte me zelfs zo gelukkig dat de tintelingen, kippenvel en gekke gevoelens in mijn buik wel zeker honderd keer intenser is geworden.

Moet ik nu naar een gesticht?

Ik schud mijn hoofd en maak een einde aan mijn warme douche. Nadat ik me heb gedoucht en mijn haar in model heb gebracht, lach ik naar mezelf in de spiegel. ''Hell yeah, ik zie er goed uit!'' Knik ik naar mezelf tevreden en loop naar Sander toe.

''Daar is onze schoonheid! Klaar voor school?'' Vraagt hij me met nog steeds te veel energie als die jongen heeft. ''Les van meneer Hoepelman! Beste les op de hele wereld!'' Roept hij. Ik hoef hem nog niet eens aan te kijken om te weten dat hij blij is om die Charlotte weer te zien.

Sander verdient echt beter.. Maar wie vertelt dat die arme jongen zonder dat hij helemaal gek wordt? Ik kan zeggen wat ik wil, maar die jongen heeft geen probleem om me een gehele speech te geven over waarom Charlotte geweldig is en vervolgens te trappen in de benen, want hij houdt er van om me te mishandelen natuurlijk.

''Kun je voor deze ochtend even je mond dichthouden?'' Zeg ik als ik mijn rugzak pak en met hem naar zijn auto loop en instap. Nu die sul hier toch weer is, mag hij maar lekker zelf gaan rijden.

''Wie heeft jouw nou weer een slechte ochtend bezorgd?'' Vraagt hij dan als hij ook instapt. ''Ohja! Dat was ik natuurlijk!'' Grinnikt hij vol van zichzelf en start de auto voordat hij vertrekt.

Ik rol mijn ogen en mompel iets dat klinkt als 'klootzak', voordat ik vanuit het raam naar de omgeving kijk. Het duurde niet lang voordat we op school aankwamen waardoor we samen uitstapten en de school binnen liepen. Eén van de grootste glimlachen waren geplakt op mijn gezicht en ik voelde me zelfs een beetje nerveus, wetend dat ik Samuel weer zou zien vandaag.

Eenmaal aangekomen in het klaslokaal, zie ik Sander uiteraard weer naar Charlotte toe rennen. ''Ohja, vlucht maar weer.. Jij ook veel succes liefste vriend van me..'' Mompel ik zachtjes als ik mijn ogen rol en naar mijn plek toe loop.

De wereld staat even stil en mijn hart begint sneller te slaan zodra ik hem op de plek naast die van mij zie zitten. Samuel bekijkt me met één van zijn verlegen glimlachjes terwijl zijn schattige kuiltjes naar voren komen. Zijn haar zit een beetje warrig over zijn voorhoofd, maar dat maakt hem aantrekkelijker dan hij is. Opnieuw val ik voor die felgroene ogen van hem die met een bepaalde kracht door zijn bril schijnen.

''Hey Levi..'' Luidt zijn honingzoete stem zodra ik naast hem zit.

''Hey jij..'' Glimlach ik oprecht. ''Gister was echt heel leuk.. We moeten vaker iets leuks gaan doen..'' Zeg ik dan tegen hem terwijl de kriebels in mijn buik mij afleiden.

''Mee eens! Wat dacht je van vanavond?'' Vraagt hij met lieve twinkelingen in zijn ogen.

''Vanavond klinkt meer dan perfect..'' Beantwoord ik als een kind in een snoepwinkel.

Voor een tijdje kijken we elkaar aan in de ogen zonder iets te zeggen, wat niet nodig was omdat zijn ogen boekdelen spraken. Met gemak kon ik verdrinken in de groene kleur van zijn ogen: hij bracht me naar de mooiste natuurgebieden op aarde met hem naast me zijde terwijl hij me vertelde dat alles oké zou zijn.

Hoe langer ik naar deze jongen kijk, hoe groter de drang wordt om hem in mijn armen vast te pakken en hem nooit meer los te laten. De vlinders die ik ervaarden, lieten me maar niet met rust en ieder gedachte in mijn hoofd had alleen nog maar te maken met Samuel. Ik wilde meer, zoveel meer, maar wat?

Na een korte stilte, breekt Samuel die met een vraag.

''Over wat je vroeg hè.. Dat of ik op jongens viel, schrok je ervan?'' Vraagt hij op een zachte en onzeker toon waardoor ik geschrokken naar hem opkijk terwijl mijn adem stokt in mijn keel. Een zwaar beladen gevoel overvalt me op dat moment.

Dacht hij dat ik er een probleem mee zou hebben?

''Oh Samuel, nee, ik ben-''

Voor een moment leek het alsof mijn dagen niet meer stuk konden. Alles verloopt zo goed de laatste tijd en ik ben in een tijd ook niet meer zo blij geweest als nu. Maar met het nieuws dat Hoepelman vervolgens verteld, zakt al mijn moed zich in de schoenen en begin ik daaraan te twijfelen.

''Omdat iedereen het iedere keer toch zo goed doet met het huiswerk, verplaats ik de proefwerk naar overmorgen!'' Kondigt Hoepelman aan met een te blije kop als iedereen vervolgens met tegenzin begint te protesteren, wetend dat hij zijn gedachten niet zal veranderen.

Overmorgen?! Oh, I'm so screwed...