Samuel

7

Levi Smit

''Durf jezelf te zijn in een wereld waarin je bent afgestemd op anderen.''

''Een knuppel en een bal kosten samen een euro en tien cent. De knuppel kost een euro meer dan de bal. Hoeveel kost de bal?''

''Uhm.. Tien cent?''

''Oei.. Dat is helaas niet het goede antwoord.. Misschien moet ik je motiveren door een beloning te geven voor iedere keer dat je een goed antwoord geeft?'' Zegt hij nog vlak voordat de laatste bel gaat.

Met een frons op mijn voorhoofd kijk ik op naar de wat kleinere bruinharige jongen die naast me zat. Het valt me op dat hij zich momenteel in zijn eigen wereldtje bevindt: bijtend op zijn lip plaagt hij me en hoe hij frunnikt met de onderkant van zijn warme donkere trui valt niet te missen als hij het wiskundeboek in zijn andere hand vasthoudt. Ik kan het niet laten om niet te glimlachen naar dit uitzicht. Door de geconcentreerde blik in zijn lichte ogen merkt hij amper op dat zijn bril langzaamaan afzakte. De enorme drang om zijn bril voor hem goed te zetten, begon me bijna dwars te zitten.

''Wat?! Hoe bedoel je, dat is fout?!" Roep ik verontwaardigd terwijl ik mijn spullen bij elkaar raap. ''Het is toch gewoon tien cent! Het kan niet anders..'' Lach ik hoofdschuddend. ''Je houdt me nu voor de gek hè?''

''Nee, ik meen het! Je brein concludeerde waarschijnlijk als eerste dat de bal en de knuppel samen een euro en tien cent kosten, waardoor je automatisch denkt: de bal kost tien cent, zónder het rekensommetje echt te maken.'' Legt Samuel dan uit.

''Vertel door..'' Mompel ik als ik hem sceptisch aankijk, nog steeds niet overtuigt van wat hij zegt.

''Dan kom je er namelijk achter dat als de bal tien cent kost, de bal en de knuppel een euro en twintig cent kosten. Als je een momentje neemt om het allemaal even goed uit te rekenen, dan kan de bal alleen maar vijf cent zijn. Snap je?''

''Hoe..'' Fluister ik tegen mezelf als op dat moment het kwartje valt. ''God Samuel.. Je bent echt veel te intelligent voor deze wereld..'' Glimlach ik oprecht.

De manier hoe hij naar me opkeek in verbazing liet me bijna door de grond zakken van de zwakke benen. Zijn groene ogen kwamen door zijn zwarte bril feller uit wat gelijk mijn aandacht greep.

''Dankje..'' Mompelt hij zachtjes. ''Vanavond bijles, gaat dat nog door?''

''Reken maar van yes! Letterlijk en figuurlijk'' Antwoord ik als we samen opstaan en naar onze kluisjes lopen.

''Ik moet je waarschuwen.. Mijn moeder is best.. Nou ja, overdreven?'' Zegt hij en kijkt me aan met zijn onschuldige puppyogen.

''Oh geloof mij maar, nog gekker dan bij mij thuis kan het echt niet..'' Lach ik zacht. ''Zo erg kan het toch niet zijn, right?'' Grinnik ik.

-

''Ben jij dat Samuel?!'' Hoor ik een vrouwelijke stem door het huis roepen.

''Ja!'' Roept hij terug.

De rustgevende geur van jasmijn valt mijn neus binnen als ik eenmaal binnen ben. Het is lekker warm en de comfortabele sfeer zorgt ervoor dat ik me op mijn gemak voel. De witte hal staat vol met foto's van Samuel toen hij jonger was en een aantal lijken met andere familieleden te zijn gemaakt, het gaf het huis meer een familiegevoel.

Een vrouw met dezelfde groene ogen als Samuel en lichtbruine haren dat over haar schouders vallen, ik vermoed dat dat de moeder van Samuel is, loopt de hal in. Ze maakt oogcontact met me en haar ogen beginnen direct te sprankelen van de blijheid.