Bana Sevmeyi Öğret

Viraha

VİRAHA

Bugün gidiyormuşsun.
Sessiz sedasız ayak seslerin.
Şu an ise uyuyorum.
Gözlerim gittiğini görmesin.

Sabahın soğuk erken vakti.
Bir sen uyanıksın.
O an daha da kapatıyorum kulağımı.
Gittiğini işitmesin.

Ben uyanmadan gidecektin sözde.
Üzülmiyeyim diye.
Oysaki ben hiç uyumadım ki gideceğini söylediğinde.
O gece sen uyurken seni seyrettim her saniye.

Sonra açıyorum gözlerimi, rüya değil bu anlıyorum.
O an çıkıyorsun kapıdan, yastığında başının izleri.
Bir araba sesi geliyor sonra.
Kulaklarımda gittiğinin sesi.

Daha kalkamadan doluyor gözlerim yavaşça.
Yattığın yerde ellerimi gezdiriyorum sonra.
Kalktığımda ise ilerliyemiyorum.
Bir duvara dayanıyorum ansızca.

Sonra bir hıçkırık sesi çıkıyor boğazımdan.
Ona eşlik eden gözyaşları.
Emiliyor sanki dizimden tüm güç.
Çöktüğüm zeminin ıslanışı.

O an anlıyorum aşkı biliyor musun?
Gittiğinde yapamadığımı.
Sende anlayacaksın değil mi Yapel?
Bensiz yapamadığını.

-kadir.
*viraha (hintçe): yaşanan ayrılık sayesinde anlaşılan aşk.