" KÜFÜR VE YETİŞKİN UNSUR İÇERİR! "
AZİZ DEĞİRMENCİ;
Öfkeli Kibirli Zorba.
Yaşadığı Şehre Kan Kusturup Küçük Bir Bedende Soluklanıyor.
Sevdiği Kadını Zorla Kendinin Yapacak Kadar Bencil,
Yaraladığı Yüreği Karşılık Bulamayınca Parçalara Ayıracak K...
Nasılsınız bakalım? Ben çok iyim, sizlerin bol yorumları ve vote'leriyle daha da iyi olurum. 💐
Beni takip etmeyi unutmayın 🖤
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Keyifli Okumalar..
&
Duyduklarına inanamıyordu Tutku. Beyninin ona bir oyun oynadığını zannetti. Zira böyle birşey olması imkansızdı. Bu adamın evinde asla kalamazdı!
" Sizin ne dediğinizi kulağınız duyuyor mu?! "
Puslu gözleriyle bakıyordu Aziz'e. " Evime gitmek istiyorum ben. Sizin evinizde kalmiycam! " Aziz ifadesiz bir şekilde bakıyordu ona. Onu göndermeye katiyen niyeti yoktu. " O ev güvenli değil orada kalmiycaksın. " Derince nefes alıp yalvarırcasına baktı Aziz'in yüzüne. Ama Aziz'in ifadesizliği karşısında, tepine tepine ağlamak istiyordu.
" Yeter artık siz benden ne istiyorsunuz?! "
Ellerini karnına koydu Tutku. Fazlaca bağırdığı için canı yanıyordu. Yaraları cok tazeydi ve dinlenmeliydi. Onun da evine gidip yapmak istediği buydu, ama Aziz buna engel olmuştu! " Bağırman veya ağlaman hiç birşeyi değiştirmiyor. O ev güvenli değil dediysem değildir. " Karnına sert bir tekme yemiş gibi hissetti Tutku. Bağırırken itinmesi canını haylice yakıyordu. Daha fazla ayakta duramayıp, yanındaki yatağın kenarına oturdu.
Aziz burnundan aldığı sert solukla Tutku'nun her hareketini izliyordu. Canının acdığını görüyordu. Ve buda onun istemsizce canını acıtıyordu. Tutku'nun her canı yandığında, Rasim'i parçalara ayırıp yakmak istiyordu. " Canını yakmak hoşuna mı gidiyor senin? " Sertçe telaffuz etmişti cümleleri Aziz. Tutku ondan gözlerini çekip derin derin nefesler almaya başladı. Nefes aldıkça karnına, sırtına iğneler batıyordu sanki. Aziz hırlayarak cebinden telefonu çıkardı. Arayacağı kişiyi bulup kulağına götürdü. Aynı zamanda Tutku'yu azarlamayıda ihmal etmiyordu. " Hangi akılla hastaneden çıkıyorsun kadın deli mi edeceksin sen beni?! "
" Buyur abi? "
Telefondan gelen sesle, Gözlerini Tutku'dan ayırmadan konuşmaya başladı. " Eren İlyas'ı göndericem şimdi hazırlığını yap, benim hatun rahatız biraz. " Şaşkınlıktan gözleri yuvalarından çıkacak gibi oldu Tutku'nun. Hatun diye kendinden mi bahsediyordu? İnanamıyordu bu olanlara. Bu adam bir eşya gibi sahiplenmişti onu, bir mal gibi! Yavaşça kalktı Tutku. Aziz telefonu kapatıp gözlerini ona döndürdü.
" Yat dinlen birazdan doktor gelecek. "
" Yeter anladın mı yeter. Beni sahiplenmiş gibi davranmayı kes, ben senin malın değilim! " Canının yanmasını umursamadı bile Tutku. Bu adam onun sinirleriyle oynuyordu. Üzerinde bukadar söz sahibi olma hakkını nerden bulmuştu?! " Sen kimsin ya? Seni tanımıyorum bile kimsin nesin bilmiyorum. Lânet olası o geceden sonra başıma bela oldun! " Bağırmaya gücü olmayan Tutku, usulca söylemişti her kelimesini. Yine ağlıyordu. Mavilerinen usulca süzülüyordu inci taneleri. " Henüz olmadım. Sen benden uzaklaşmaya devam edersen olurum, başınada hayatına da bela olurum. " Çıkıp gitti Aziz. Tutku'nun ağlaması sinirlerini geriyordu onun.
