είναι ώρα να φύγεις.
Το ρολόι χτυπάει.
Άργησες.
Δεν έχεις άλλο χρόνο.
Οι βαλίτσες σου σε περιμένουν έτοιμες στο κατώφλι, μπόγοι γεμάτοι με αναμνήσεις και μυρωδιές του παρελθόντος.
Ένα παρελθόν που δεν γίνεται να ξεριζώσεις.
Ένα παρελθόν που είσαι εσύ.
Αγγίζεις το πόμολο της πόρτας και σταματάς.
Γυρίζεις και κοιτάζεις πίσω σου.
Χάος.
ESTÁS LEYENDO
ανυπόστατα ψεύδη
Poesíaφεγγάρι μου, Μείναμε εδώ να κοιτάμε μαζί τα αστέρια Και να πιανόμαστε στις σκέψεις του μυαλού μας Περιμένοντας καρτερικά την ανατολή του ηλίου Και όταν έρθει τελικά, να τις ξανά κλειδώνουμε βαθιά μέσα και να υποκρινόμαστε πως είναι ασήμαντες Το ξ...
