τα φώτα τρεμοπαίζουν μέσα στις κόρες των ματιών μου
χωρίς όμως να μπορώ να τα ξεχωρίσω
σαν μικρά λαμπιόνια έτοιμα για εμένα να τα πιάσω
να τους δώσω λίγη προσοχή
θυμίζουν μικρούς ανθρώπους
όπως όταν τους κοιτάς από ψηλά
τόσο μικροί αλλά όχι τόσο ασήμαντοι
το καθένα κρύβει κάτι μεγάλο κάτι κρυφό
αρκεί μόνο να εστιάσεις καλυτερα τα βλέφαρα σου
και να κοιτάξεις πιο καθαρά.
YOU ARE READING
ανυπόστατα ψεύδη
Poetryφεγγάρι μου, Μείναμε εδώ να κοιτάμε μαζί τα αστέρια Και να πιανόμαστε στις σκέψεις του μυαλού μας Περιμένοντας καρτερικά την ανατολή του ηλίου Και όταν έρθει τελικά, να τις ξανά κλειδώνουμε βαθιά μέσα και να υποκρινόμαστε πως είναι ασήμαντες Το ξ...
