Bölüm şarkıları: Çağan Şengül_ Benimle kal.
Sezan Aksu_ Gidiyorum.
Toygar Işıklı_ Hayat gibi.
1. Bölüm: "Ölümdü, Kalbime."
"Belki de susan sadece onun kalbi değildi, o gece bir kişi daha ölümün kollarına düştü..."
🖤 🖤 🖤
Acı...
Ölüm...
Ve ölümün verdiği o korku...
Belki de bir insanın bu hayattaki en büyük korkularıydı. Acı, ölüm ve ardından gelen o ölüm korkusu... Acıyı hissedince bitiyor muydu her şey, ya da ölüm seni bulup gelince her şey son buluyor muydu.
Bitmiyordu, ölüm seni götürdüğünde bile düşündüğün şey o anların yarım kalmasından korkuyordun. Keşke biraz daha hayat dolu yaşasaydım. Keşke intikam hırsını bir kere de olsa bir kenara bırakıp biraz daha mutlu olsaydım diyorsun. Ama her şey bittiği an anlıyorsun gerçeği.
İşte o zaman farkına varıyordun.
Ölüm gerçekti. Ölümle oyun olmazdı. Yalanların arasında olan en büyük gerçek; ölümün kendisiydi.
Öldüğün an, gerçekler bir bir gözlerinin önünden akıp gidiyordu ve bunu fark etsen de çok geçti.
Çünkü,
Ben artık bir ölüyüm.
Keşke desem de, mutlu olmak istesem de bunu yapacak bir kalbim yoktu.
Benim kalbim artık bir ölüydü, atan kalbim durmuştu.
"Bizim kalbimiz beraber atıyor."
Birlikte atan kalbimiz, susmuştu. Benim kalbim susmuştu. Onunda kalbi susmuş mudur.
Birlikte atan kalbimiz susmuş mudur...
Yazarın anlatımıyla;
"YARDIM EDİN! YARDIM EDİN LÜTFEN!" Doktorun bakışları arkasından sedyeye kaydı. Her yeri kanlar içinde olan kadın... Doktor tamamen dönüp koşarak sedyeye yetişti, bakışları kadının göğüs kafesinin altında olan koca cam parçasına kaydı.
"Nasıl oldu bu?" Bir yandan cebindeki kalemin ışığını açığı kadınını göz bebeklerini kontrol etti.
"Cam masanın üstüne... Üstüne düştü. Çok kan kaybetti lütfen kurtarın onu."
Doktorun bakışları hastayı getiren görevliye kaydı. "Durumu nedir?"
"İki kere kalbi durdu, nabzı geri geldi ama çok yavaş ve göğsünün altında derin bir kesik var. Belinde de küçük kesik var ama derin değil. Sağ bacağında kırık, sol kolunda bir kırık ve sol omzunda incinme var."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kimsesiz Duygular 2: Afraze.
Romansa"Ben karanlık olduğumu düşündüm, Yapayalnız kimsesiz bir karanlık... Sonra sen geldin dünyam aydınlandı, karanlığım kimsesiz oluşum yok oldu. Ben karanlıkken aydınlık bir ışık oldum..." Bir duygu gibiydi kimsesizliğim, üzerime yapışan lanetli bir...