Your Silent Voice

Hoşçakal Demeden, Veda Ederek

"Hani bana buraya ait olmadığımı söylemiştin ya Yoongi. Ben bunun farkındayım. Hep de öyleydim. Çünkü benim hayatım böyle geçti. Ait olduğum yeri arayarak, kendimi bir yere sığdırmaya çalışarak. Her zaman elimdeki bir dolu başarısızlıkla geçirdim hayatımı. Ha bunca yıl yer arayarak geçti ömrüm. Buldum mu? Bulmadım. Hep kendimi bir yere sığdırmaya çalıştım. Sığdım mı? İşte görüyorsunuz, durum ortada."

Profesör güldü ve göz yaşlarını sildi.

"Ben sandım ki aşk bunun içindi. Aşk bir yere ait olmak içindi. Bence aşk içinin ısınması içindi. Hayatım boyunca öyle umutsuz yaşadım ki küçük bir ışık görünce tüm umudumu ona yükledim. "İşte Eva." dedim kendime "İşte bunun için bunca sene acı çektin. Şimdi, bugün yerini bileceksin. Şimdi ödül vakti. Her anında aradığın yeri buldun: onun yanı."

Bu kez ise gözyaşları hiç durmayacakmış gibi akmaya başladı

"Fark ettim ki orası da benim yerim değilmiş. Ben oraya da kendimi sığdırmaya çalışmışım."

Bir an durdu ve sertçe baktı.

"Ben ait olmadığı yerlerde duran insanlardan hoşlanmam. Ben korkaklardan hoşlanmam. Ben kusurludan da hoşlanmam. Ama bu hayattaki tek doğru tespitim bendim. Hiçbir yere ait olmadığımı, korkağın teki olduğumu, başlı başıma bir kusur ve tepeden tırnağa bir zarar olduğumu öğreneli öyle çok zaman oldu ki. Bunu fark etmemi sağlayan babam gitti, hiç yanımda olmamış annem gitti, yeri geldi satırlarım gitti, yeri geldi gözyaşlarım gitti. Onlar gitti gideli ben kime kusurlu desem mükemmel çıktı. Bu hayatta parmakla işaret ettiğim tek yanlış kendimdi. Ben sandım ki bütün bunlar o gittiği için oluyor. Çünkü en çok hoşçakal demeden giden o sevgili beni bitirdi diyordum. Benim sevgili arkadaşım beni bitirdi diyordum. Ama ne varmış biliyor musunuz? Ben zaten hiç başlamamışım. O yüzden de beni tüketen içimde kalan ne varsa almış da gitmiş. Ona gelene kadar ben ne kayıplar yaşamışım. Ben ne çok kanamışım. Zaten benim hayatımda tek bir boş rol kalmış: bir kurtarıcı. O da kurtarmadan gitti. Sandım ki kanatamaz, o kuruttu da gitti."

Bakışlarını Seok Jin'e çevirdi.

"Ben senin bir kahraman olduğunu bilmiyordum Seok Jin. Sandım ki Namjoon sadece sana yardım eden bir arkadaş. Ama sen onun kahramanıymışsın. Ben sandım ki sende aynı kendim gibisin, sana kendime nasıl davranıyorsam öyle davranmalıyım. Bana ne öğrettilerse onu yapmalıyım. Düşündüm ki ben dışlanıyordum demek ki sen de dışlanmalısın. Ama ortada öyle bir durum yok. Ortada sizin sandığınız gibi bir durum da yok. Eminim sen Namjoon'un senin kurtarıcın olduğunu düşünüyorsun. Ama sizinkisi öyle bir şey değil. Siz birbirinizi aydınlatmışsınız. Bu rol ikiniz için de geçerli. Yani ben yanılmışım. Bu yüzden sana bir özür borçluyum. Çünkü burada bir tımarhaneye gidecek deli varsa o benim. Sen çok cesursun ve çok mükemmelsin. Namjoon, ben sana baktığımda Jo Won'u gördüğümü sanmıştım. Ama sen, siz çok farklısınız. Bir kere sizin içinizde bir sıfır yok, kirlenmiş bir beyaz da yok. Sizde sadece hayatın izleri var. O nedenle sizden tüm kalbimle özür dilerim."

Tekrar tüm sınıfa döndü.

"En azından şunu farkettim; ben çok uzun zamandır kabul etmeyeceğim hatalar yapıyormuşum. Sanırım çok daha fazla dayandım. Hayatın benden istediğinden daha çok yaralandım. Bence artık koca bir zarar da olsam kimsenin beni üzmeye hakkı yok. Zaten, beni mutlu edecek biri olmadığını çok uzun zamandan beri biliyordum. O zaman artık hissetmenin de bir gereği kalmadı. Bugün kimseye anlatmadığım hayatımı koca bir sınıfa anlattım. Çünkü son dersimiz özel olsun istedim. Ortada hiçbir yanlış anlama kalmasın istedim."

Ve profesörün sesi onca cümle sonrasında ilk kez titredi.

"Keşke ait olmadığım tek yer bu kürsü olsaydı. Keşke sadece öğretmen olmaya uygun olmasaydım. Ben bu hayatı seviyorum. Derdim sadece insanlarlaydı. Oysa şimdi nereye geldi iş. Artık size diyebileceğim tek şey şu: Ben, bu hayatı seviyordum."