the last night, itafushi

episode 3

O gün Megumi ve Itadori birlikte dışarı çıkmışlardı. Daha doğrusu Megumi kitap almak için dışarı çıkmıştı, Itadori de peşine takılmıştı.

Şimdi de Megumi kitap bakıyordu, Itadori arkasında geziyordu.

"Bu manga serisini okudun mu? Ben çok beğenmiştim."

Megumi Itadori'ye baktı, ardından elindeki kitaba bakmaya devam etti.

Itadori ellerini kafasının arkasında birleştirip bıkkın bir nefes verdi, ardından Megumi'nin baktığı sayfadan bir kelime gösterdi.

"Bu ne demek? Bir yerden tanıdık geliyor."

Megumi, kitabın sayfalarını karıştrırken cevap verdi; "Bir psikoterapi yöntemi."

"Doğru ya Megumi-kun, neden bir psikolog olmak istedin? Yani, aslında böyle şeylerle ilgilenen biri gibi görünmüyorsun."

"Küçüklüğümden geliyor sanırım." Megumi, elindeki kitabı bıraktı ve daha iyi bir şeyler bulmak için etrafa bakındı, "Küçükken böyle sorunları olan birini tanıyordum, ama kimse ona yardımcı olacak kadar yeterli desteği sunamamıştı."

"Yakın biri miydi?"

"Sayılmaz."

Itadori, çıkışa doğru yürüyen Megumi'ye baktı ve peşinden yürümeye başladı.

"Bir şey almayacak mısın?"

"Hayır. Beğenmedim."

"Peki," Itadori ellerini ceplerine soktu, "şimdi nereye gidiyoruz?"

"Eve."

"Eve mi? Daha gezeriz sanmıştım."

"Ne yapmak istiyorsun?"

Itadori biraz düşündü ve cevap verdi, "Sahile gidelim mi? Uzun zamandır gitmemiştim."

Megumi başını tamam anlamında salladı ve yönünü sahil yoluna çevirdi.

-

Deniz, duru ve telaşsızdı. Dalgalar yavaşça kıyıya vuruyor, kumları sıyırıyor ve çekiliyordu.

Megumi ve Itadori, bir süre birlikte denizi seyrettiler. Güneş yavaş yavaş battı, insanlar evlerine çekildi ve ayın parlaklığı karanlık gökyüzünü doldurdu.

"Burayı özlemişim," dedi Itadori deniz kokusunu içine çekerken, "eskiden buraya daha sık gelirdim."

Bir süre sessizlik oldu.

"Megumi-kun, böyle bir işi neden kabul ettin?"

Megumi'nin soran bakışları Itadori'ye döndü.

"Yani, yanımda kalmandan bahsediyorum."

Megumi, bakışlarını tekrar denize çevirdi, "Neden kabul etmeyeyim?"

"Bilmiyorum, hiç korkmadın mı?"

"Eğer böyle bir şeyden korkacak olsam, bölümünü okumazdım. Ayrıca neden kendini korkulacak biri olarak görüyorsun ki? Sende olan şey sadece psikolojik bir şey, korkulacak değil."

Itadori eski ve acı dolu günlerini temsilen burukça gülümsedi, buğulu gözleri hatırlanması zor şeylerin ağırlığıyla yüklenirken titrek sesiyle mırıldandı.

"Sen daha bir şey bilmiyorsun, Megumi-kun."