𝐒𝐜𝐡𝐨𝐨𝐥 𝐄𝐱𝐜𝐡𝐚𝐧𝐠𝐞 § 𝐌𝐢𝐧𝐒𝐮𝐧𝐠 ✔︎

§I'm So Sorry

Şey Jisung'a aşığım. Tşk 🧿❤️

¦¦¦¦¦¦¦

Han Jisung yalnızdı. Her şeyi vardı ama bu varlığın içerisinde tek başına bir hayat sürüyordu. Bir sürü oyuncağı vardı küçükken, kimsenin sahip olamayacağı kadar çoktu ama bunlar Jisung'a sus payı olarak verilen aptal renkli eşyalardı. Onları asla istememişti.

Jisung sevgiyi annesinden öğrenmişti. Annesi ona izin verildiği kadar yaklaşıyordu, evet annesine de izin yoktu. Kocaman evde hapis hayatı yaşıyordu annesini bile görmesine izin verilmeyen beden. Sadece ders, varis eğitimleri vardı onun hayatında. Yaşamı robotik eğitime dönmüştü.

Ama annesini çok severdi, onun kokusu, gülümsemesi ve cennet bahçesi kollarının arasında oturup onunla konuşmayı ya da oynamayı severdi. Gerçekten hissettiriyordu annesi onu sevdiğini. Babası olmasın sadece annesi olsun isterdi ama... Sonra o da gitti.

Mavi ve beyazların sardığı kocaman oyuncak dolu odasında Jisung şimdi ebedi yalnızlık içerisindeydi. Kalbinde kırılmış olan o anne sevgisini dolduracak kimse yoktu şimdi.

Sonra büyüdü, unuttu sandılar ama unutmamıştı. Uzun bir süre hastanede kaldı ve yine eve döndü. Jisung hep odasının kapısından annesinin güzel yüzü ile girmesini bekledi. Yatağında oturarak dakikalar boyunca kapıya baktığı anlar vardı.

Bazen anne diye seslenirdi, cevap alamadığı zaman o acı gerçek yüzüne bir tokat gibi yapışırdı. O zaman sarsılmaya başlardı minik bedeni. Göz yaşları yanaklarından birer birer düşer ellerini, ayaklarını, kıyafetlerini ya da yastığını ıslatırdı. Uzun uzun ağlardı, yemek yemezdi.

Bir süre geçince Jisung hırçınlaştı. Ona artık oyuncaklar yetmedi. Dışarıya çıkmak istedi ama yasaktı, babası olacak kişi ona yasaklamıştı. Yanında tek Hyunjin vardı ama onu da iki haftada bir iki kez görüyordu. Hayatındaki tek arkadaşı.

Derslerden ve eğitimlerde sıkıldığı zaman çığlıklar atar, öğretmenlerine bir şeyler fırlatır, odadan ya da çalışma yerinden kaçardı. Bir şeyleri kırıp sinir krizleri geçirmeye başlamıştı çünkü ona göre artık susmamalıydı.

Buna çare olarak da o babası olan kişi onu normal okula gönderme kararı aldı. Jisung'un belki de mutsuzluk kokan hayatında ona verilen en büyük hediye olan bu kararı hemen kabul etti. Evden ve bu dünyadan uzaklaşmak, okula gidip yeni insanlar görmek istemişti hep.

Ortaokulu artık dışarıda okumaya başladı. Evdeki ağır eğitimler yüzünden hepsinden yaşına göre zekiydi ve iyi notlar alıyordu. Bu nedenle babası ona izin vermeye devam etti. Jisung'un ruhsal olarak yaşamasına izin verdi. 

Ortaokulda Hyunjin'den başka bir sürü arkadaş edindi. Aslında hepsi planlanmış bir arkadaşlık olsa da hepsi bundan memnundu özellikle de Jisung. Artık yalnız değildi, arkadaşları vardı. Telefondan konuşabileceği, gezebileceği birileri vardı.

Bayan Han, Oğlun artık yalnız değildi.

¬¬¬¬¬¬

"Sen hayatımda gördüğüm en beceriksiz insansın." Bay Han'ın ağzından çıkan kelimeler havadan daha soğuktu... Jisung boğazındaki yumruyu gidermek için birkaç kere yutkundu. Elleri önünde birleşmişti ve başı eğikti. Yine aynı pozisyondaydı bu adamın karşısında, çalışan gibi.