Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sumin'in Bakış Açısı
Koltuğun köşesine iyice çekilmiş, bacaklarıma sıkıca sarılmıştım. Dayım bir şeyler düşünmekle meşguldü. Göz ucuyla Jimin'e baktım. Neler hissettiğini anlayamıyordum. Elindeki şehir haritasını incelerken kafasını çevirip bana baktı. Göz göze gelmiştik.
"Hiç haber almadığım iki rehabilitasyon var." dedi dayım iç çekerek. "Hunji'nin onlardan birinde olduğuna eminim."
Elimi saçlarımın arasından yavaşça geçirdim, "Başka bir şehirde değildir, değil mi?"
Jimin kafasını salladı, "O gün sadece Hunji yakalanmadı. Beraberinde birçok yetenekli vardı." Bakışlarını yere çevirdi, aklına Taehyung ve de diğerleri gelmiş olmalıydı.
"Jimin haklı olabilir." dedi dayım araya girerek. "Yarın son iki merkezi de araştıracağım. Bir haber çıkacağına eminim."
İçimde yeşeren umut hissinin verdiği mutlulukla gülümsedim. Dayım buna karşılık vererek kafasını salladı, "Hunji'yi geri alacağız. Sakın korkma."
O ayağa kalkıp kendi odasına geçtiğinde Jimin oturduğu tekli koltuktan yanıma geldi. Arkasını dönüp boş koridora bakarken mırıldandı,
"Dayın çok iyi biri."
Devam edecekmiş gibi bir hali vardı. Beklediğimi anlaması için kafamı salladım. Jimin hafifçe gülümsedi, "Ailenin onunla neden küstüğünü hiç merak etmedin mi?"
Bakışlarımı önüme çevirdim. "Ettim." dedim çekinmeden. "Ettim ama sanırım bunun bir önemi yok."
"Neden olmasın ki?"
Yorgun bir ifadeyle gülümsedim, "Çünkü haksız olduklarını düşünüyorum. Öyle olsalar bile hayatta değiller ve bu da onlara olan kızgınlığımın içimde patlaması demek."
Jimin güldü, "Sen çok ilginç birisin."
Bacaklarımı yere indirdim ve başımı Jimin'in omzuna yasladım, "Evet, öyle diyorlar."
"Geç oldu." diye mırıldandı Jimin. Başımı kaldırıp yüzüne baktım, gözleri uykuluydu. Ellerinden tutup ayağa kaldırdım.
Misafir odasına geçtiğimizde açık olan perdeleri hemen çekip arkasından dışarı baktım. Zifiri karanlıktı.
"Bir şeyler görebiliyor musun bari?"
Perdeyi bırakıp yatağa ilerledim, "Hayır. Sanki bilerek yapıyorlarmış gibi bütün sokak lambaları kapalı."
"Tabi ki bilerek yapıyorlar." dedi Jimin uykulu bir sesle. "Ne zaman ensene çökeceklerini bilemezsin."
Yatağa uzanınca gözlerimi tavana diktim, "Hunji..Seokjin'in öldüğünü biliyordur. Değil mi?"
Bir cevap bekleyerek ona döndüğümde Jimin gözlerini araladı, "Her şey gözlerinin önünde oldu." dedi derin bir sesle, "Biliyordur."
