Vahşet

37.BÖLÜM:HAYAT İLERLERKEN

"N-Ne itiraf edeceksin?"

Dedim korkarak.Gülümsedi.

"Merak etme.Kötü birşey değil.Ama burada olmaz."

Dedi ve beni dışarı sürükledi.

"Dur Rugge çocuklar..."

"Sally bakar.Boşuna mı yardımcı aldık?"

Göz devirdim ve onunla arabaya bindim.Arabada giderken konuşmadık.Korkuyordum,ama nedenini bilmiyordum.Bu belirsizlik beni öldürebilirdi bile.

Ruggero'ya olay aşkım yüzünden tüm hayatımı değiştirmiştim.
Kendimi,yaşam tarzımı...Birden bire bir adamın sevgilisi olmuştum,arkadaşı olmuştum,başka birilerinin gelini...Ve birden bire de sevgilisi olduğum adamın karısı olmuştum,çocuklarının annesi...Ama birşey vardı.

Pişman değildim.

Evet,pişman değildim ve yaptığım hiçbirşey için vicdan azabı çekmemiştim.24 yaşında,çok büyük sorumluluklar altına geçmiştim.Gerçi ben zaten doğduğum andan itibaren sorumluluk sahibi birisi olmak zorunda kalmıştım.Ailem hiç olmamıştı,ve ben de kendi ailemi kurmuştum.

"Geldik."

Dediğinde hiç bakmadan arabadan indim.Kafamı kaldırdığımda deniz kenarına geldiğimizi farkettim.Birlikte bir banka oturduk.
Bir süre denizi izledikten sonra Ruggero'nun konuşmasıyla ona dönüm.

"Teşekkür ederim."

Ne demek istemişti?

"Ne?"

O da bana baktı.

"Teşekkür ederim Karol.Senden önce...Hayatım yıldız olmayan bir gece gibiydi.Ama seni ilk gördüğümde...Senin gözlerin benim yıldızlarım oldu.Tenin gecemi aydınlatan ay oldu...Ama gülümsemen...Bana...Benim yaptığım birşey için bana gülümsemen...O da benim için bir şafak oldu...Ve bana bu dünyada yaşamak için üç sebep daha verdin.Beni baba yaptın.
Bu da benim için yeni bir sayfa...Yeni bir gün oldu...Karol sen beni karanlık gecemden alıp ışıl ışıl,tertemiz,aydınlık bir sabaha uyandırdın.Ve ben sana bunun için teşekkür ederim.Hayatımı her gün daha da güzelleştirdiğin için."

Gözlerim dolmuştu.Benim onun için düşündüğüm her şeyi,o da benim için düşünmüştü.Beni seviyordu ve ben de onu.

Gülümsedim.

"Teşekkür ederim.Herşey için.Bu güzel sözlerin,bana verdiğin yeni hayat...Sen beni o bok çukurundan kurtardık.Eğer beni oradan çıkarmasaydın,ben şu anda büyük ihtimalle hapiste olurdum."

Dedim gülerek.O da güldü.

"Ve benim sonun da akıl hastanesi olurdu."

İkimiz de yaşadığımız anın manyaklığına gülüyorduk.Ona döndüm.

"Ruggero..."

"Efendim aşkım?"

"Beni hiç bırakma olur mu?"

Güldü.

"Asla...Seni asla bırakmayacağım.Ben hep senin yanında olacağım.Ölüm bizi ayırana kadar."

Dedi elini havaya kaldırarak.Gülümsedim ve ellerimizi kenetledim.

"Ölüm bizi ayırana kadar."

Si*tiğimin telefonunun sesi büyülü anımızı böldü.Ofalyarak telefonu açtım.Bu Valu'ydu.

"Efendim Valu?"

"Karol!Çok kötü birşey oldu."

Telaşla ayağa kalktım.

"Evimizi taradılar Karol."

●●●

Aovvv neler yapıyorum bennnn...

Sizce neler olacak?

Şu an saat 01.24 ki tabi siz sabah okuyacaksınız.

Sizi seviyorum patenci gençleriiiimmmm♡♡♡