~ALONE QUEEN~

0.7

Tam 1 hafta geçti. Hiç kimse gelmedi hiç yoktan chanyeol'u beklemiştim gelir diye telefonumu sinirle kapatıp yan tarafıma attım. Keşke chanyeol'un numarasını telefonuma yazsaydım.

Telefonumun rehberi hayatım kadar boştu. Sıkıntıyla oflayarak ayağa kalktım. O çocuk ne yapıyor acaba ? İçimden bir ses onu görmek istiyor.

Çok merak ediyorum nasıl olduğunu. Telefonum çalınca ayağa kalkıp arayana baktım. Sanki numaraya bakarak kim olduğunu anlayabilecekmişim gibi komik (!) telefonu açarak kulağıma götürdüm.

+Park Chaeyoung'la konuşuyorsun

-Ben babanızın hastanesinden arıyorum. Babanız acil olarak sizinle görüşmek istedi.

+İstemiyorum

-Bayan park çok önemli olduğunu söyledi.

+Ona umrumda olmadığını söyle

-Bayan park annenizle alakalıymış

Vücudum istemsizce titrerken telefonu kapattım. Onun diyeceği hiçbirşey umrumda değildi. Kenardaki hâlâ atmadığım kağıdı alarak o çocuğu aradım.

-Alo

+.....

-Alo, bir haftadır beni arıyorsunuz konuşmuyorsunuz da derdiniz ne ?!

+.....

-Pekâlâ kapatıyorum ve sizi engelliyorum

+K-kapatma

-Kimsin ?

+Sesine ihtiyacı olan biri

-Sapık mısın ?

+Sadece konuş

-Ah pekâlâ telefon sapığısın anladım.

+Hayır sa-

Yüzüme kapatınca şaşkınca telefona baktım. Klişe olacak ama hayatımda ilk kez birine ihtiyacım olduğunu söyledim ve o kişi de hayatımda ilk kez telefonu yüzüme kapattı.

Bu çocukta ilkleri yaşıyordum!
Kalbimin böyle atmasının sebebi de ne ? Aşk mı ? Saçma ben ve aşk, komik (!)

O çocuğun telefon numarasını telefonuma kaydettim. Saate baktığımda 1 olduğunu gördüm. Merdivenleri çıkarak odama girdim. Aynanın karşısına oturdum. Bu lanet aynayı tekrar yaptırmıştım...komik değil mi ?

Aşağıdan bir ses gelince korkuyla arkamı döndüm. Bir haftadır neden bu kadar korkmaya başladım ben bu değilim. Oturduğum yerden kalkıp aşağıya indim.

Etrafı kontrol ettikten sonra odama çıkıp aynamın karşısına oturdum. Derin bir nefes aldım. Üstümdeki beyaz uzun geceliğe baktım. Dolu gözlerimi kapattım
"Sen Chaeyoung değilsin rose'sin"
Arkadan bir kahkaha sesi gelince vücudum titredi.

Gözlerimi korkuyla açıp aynadan arkamdaki anneme baktım. Sırıtarak bana bakıyordu.
"Merhaba, kızım"
Gözümden yaşlar akarken yanıma gelip eline taradığı aldı.
"Bensiz nasıldın ? Belli ki helâk olmuşsun. Şu haline bak sen bir kraliçesin!"
Diyerek saçlarımı taramaya başladı.

"B-ben kraliçe d-değilim"
Dedim, kalbim deli gibi atıyordu. Korkma Rose bu sadece salakça bir rüya birazdan uyanacaksın. Korkma, annem bir anda saçımı kavrayıp çekince acı içinde çığlık attım.

"Nesin sen ?!"
"Bir insan"
Dememle daha çok çekti.
"NESİN SEN ?!"
Gözlerimden yaşlar akarken bağırdım.
"BİR KRALİÇEYİM !"
Saçımı bıraktı
"Afferin benim kızıma"
Dedi saçımı düzelterek.

"Neden hep canımı yaktın ?"
"Ah bebeğim kraliçeler ağlamaz. Ben senin canını acıttım ki dayanıklı ol. Seni takip ettiğim kadarıyla dayanıklı ve güçlüsün ama şu salak çocuk hep senin işlerini bozuyor. Belki de onu öldürmeliyim. Kraliçeler ağlayabilir ne demek ? Aptal!"
Sanırım ağladığımda yanıma gelip beni teselli ettiği günü diyor.

O zaman hayatım boyunca en çok korktuğum kadın burnumun dibinde beni izliyormuşta haberim yokmuş !Ona döndüm
"Anne onun bir suçu yo-"
Tüm hızıyla bana tokat attı.
"KAPAT ÇENENİ ! SEN AŞIK OLAMAZSIN ! SEN BİR KRALİÇESİN ANLADIN MI ? KRALİÇELER AŞIK OLMAZ"

"BEN KRALİÇE OLMAK İSTEMİYORUM BEN DİĞERLERİ GİBİ OLMAK İSTİYORUM TOP OYNAMAK GEZMEK AŞIK OLMAK"
"SUS, SUS KONUŞMA ! SEN BENİM KIZIMSIN"

Saçımın arkasını tutarak yüzlerimizi eşitledi. Çığlık attım.
"Aşık olman yasak"
"HEY YANLIZ KRALİÇE İYİ MİSİN !?"

O çocuğun sesini duyunca anneme döndüm. Sırıtarak beni tüm hızıyla aynaya fırlatınca ayna kırıldı ve aynayla birlikte yere düştüm. Aynı o lanet rüyamdaki gibi herşey!

Camlar vücuduma batıp canımı yakarken aklımda tek birşey vardı. Annem onu öldürür mü ? Kesinlikle öldürür! Aynı bana yardım eden kadın gibi bu çocuğunda ölüm sebebi ben olacaktım !