Εκπαιδεύοντας την ατίθαση

part 2

"Μάικ, αναλαμβάνεις παίρνω την κοπέλα από εδω" ανακοίνωσε αυστηρά στον φίλο του κι εκείνος έσκυψε το κεφάλι. Τι σόι φιλιά είναι αυτή... Ξέρω πολύ καλά πως αυτό δείχνει υποταγή.. μάλλον δεν ήταν φίλος του τελικά.
  Μου έκανε νόημα με το κεφάλι του κι τον ακολούθησα έξω από το πάρκο μη ξερωντας τι να πω ούτε γιατί τον ακολούθησα.

"Δεν μπορούσες καν να τα βάλεις μαζί του, κι τον κυνήγησες για ενα πορτοφόλι; Κρίνοντας απ την εμφάνιση σου δεν θα σου ήταν τίποτα να πας να πάρεις άλλο, κάποιας νέας κολεξιόν ίσως" 

  Δεν γνωριζόμαστε καν κι κάνει και κήρυγμα λες κι με ξέρει η ξέρει τι συναισθήματικη αξία έχει το συγκεκριμένο πορτοφόλι.. 

  "Σε ευχαριστώ για την βοήθεια να φεύγω" ήταν το πρώτο πράγμα που κατάφερα να πω. 

  "Να σιγουρευτώ ότι δεν σε ακολουθεί κάνεις πρώτα" ανακοίνωσε. 

  "Δεν χρειάζεται έχεις βγάλει εικόνα για μένα τι σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν θα ξανά έτρεχα για το Πορτοφόλι μου;" Ρώτησα κι εκείνος έμεινε αμίλητος. 

  "Παιδιά η Μει!! Μέι θα πάμε στο εμπορικό έρχεσαι??" Φώναξε από μακριά η Σαντρα.
  Ο τύπος δίπλα μου γέλασε ειρωνικά. Το γέλιο του σίγουρα όμως δεν είναι καλοσύνης, ήταν κακής ειρωνείας...
  "Έρχομαι" ανακοίνωσα σοβαρά.
"Σε ευχαριστώ κι πάλι αλλά όπως βλέπεις βρήκα τη παρέα μου" ανακοίνωσα κι κατευθύνθηκα στο αμάξι στο οποίο κατευθείαν ήρθε συνοδηγός η Τσέλσι.

   "Τι κούκλος ήταν αυτός που τον γνώρισες? Είναι στη σχολή μας ? Σε πιο έτος? Τι δραστηριότητες? "
Άρχισε την ανάκριση όπως πάντα... 

"Ήρεμα Τσέλσι δεν έχω ιδέα, πήγαν να με ληστέψουν κι με βοήθησε, τα έβαλε με τον ληστή.." ανακοίνωσα κι η Τσέλσι με κοίταζε με κομμένη την ανάσα.
  "Πώς έγινε;" Ρώτησε σοβαρά αυτή τη φορά κι της είπα κάθε λεπτομέρεια.
  "Καλά κι δεν σε ρώτησε πώς σε λένε; Ποια είσαι; Δεν σου είπε όνομα;" Ρώτησε η Τσέλσι.
"Ούτε καν μόνο με κατέκρινε.. όλοι οι άντρες νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα επειδη δείχνουν σκληροί.. σαν τον πατέρα μου κι αυτός" ανακοίνωσα νευριασμένη

  Γύρισα αργά το απόγευμα στο σπίτι ελπίζοντας ο πατέρας μου να είχε γυρίσει στη δουλειά του.
Α ναι, ο πατέρας μου έχει ένα κέντρο εκπαίδευσης μυστικών οργανώσεων επίλυσης ζητημάτων αστυνομίας να το πω ντεντέκτιβ να το πω πάρτε το όπως θέλετε, είχε φτάσει ως έναν βαθμό ως στρατιωτικός κι έπειτα άνοιξε αυτό το κέντρο εκπαίδευσης κι έχει επιλύσει πολλές μυστικές υποθέσεις..

Ο πατέρας μου με περίμενε για ακόμα μια φορά στο σαλόνι έχοντας απλωμένες φωτογραφίες από σήμερα το απόγευμα..

"Να τρέξεις πίσω από ένα πορτοφόλι? Διακινδυνεύοντας τη ζωή σου? Έχει παρατραβήξει αυτό " φώναξε αυστηρά..
Αυτή τη φορά η μαμά μου καθόταν στην πολυθρόνα αμίλητη..
  Σημάδι ότι δεν θα μου αρέσει ότι θα ακούσω.. αυτό γινόταν κάθε φορά που ο πατέρας μου με έστελνε σε όλο κι πιο αυστηρό σχολείο.
   "Πανεπιστήμιο δεν αλλάζω" ανακοίνωσα. Έτσι κι αλλιώς δεν είχε επιλογή.
"Μέι αποφασίσαμε με τον πατέρα σου για την δική σου ασφάλεια" ανακοίνωσε η μητέρα μου κι έσφιξα τα δόντια μου.
  "Αν δεν είχε επέμβει ο νεαρός τι θα έκανες? " Ρώτησε αυστηρά ο πατέρας μου..
"Οκαυ οκαυ το σκεφτόμουν κι εγώ θα γραφτώ να μάθω αυτοάμυνα ευχαριστημένος?" Ανακοίνωσα.
"Όχι! Για το καλοκαίρι θα έρθεις μαζί μου στο κέντρο εκπαίδευσης κι θα εκπαιδευτείς όπως όλοι εκεί"
"Τι??? Εκεί δεν κάνουν καν μπάνιο μυρίζει ιδρωτίλα" γκρίνιαξαν.
"Μεισαριν, κι εγώ δεν συμφωνώ για όλο το καλοκαίρι, σου έχω υποσχεθεί ότι θα αναλάβεις το πρότζεκτ του φθινοπώρου, οπότε εξαρτάται από σένα, όσο πιο γρήγορα εκπαιδευτείς τόσο πιο γρήγορα θα γυρίσεις" ανακοίνωσε η μητέρα μου.
"Θέλετε να με τρελάνετε? Έχω πολλές υποχρεώσεις"
"Το λάπτοπ επιτρέπεται στις ελεύθερες ώρες" ανακοίνωσε ο πάτερας μου κάνοντας με έξαλλη για ακόμα μια φορά.
"Γιατί το κάνεις αυτό;"
"Αποδειξε μου ότι δεν έχεις γίνει σαν αυτές τις γυναικούλες που απλά αδειάζουν τη πιστωτική σε άχρηστα αντικείμενα"
"Δεν έχω να αποδείξω τίποτα, ας είχες ασχοληθεί μαζί μου να με ήξερες καλύτερα " ανακοίνωσα κι ανέβηκα στο δώματιο μου.

"Ετοίμασε τα πράγματα σου αύριο στις 5 τα χαράματα φεύγουμε"

Kκοπάνησα τη πόρτα με δύναμη