Εκπαιδεύοντας την ατίθαση

πάρτ 12

"Να σε ρωτήσω ;"
"Ριχτο" του είπα
"Με τον πάτερσ σου γιατί δεν έχεις τόσο στενές σχέσεις;" Ρώτησε εκείνος διστακτικά.
"Δεν ξέρω" του απάντησα ειλικρινά.
"Δεν ξέρεις καν το λόγο κι βρίσκεις λογικό που δεν αφήνει εσένα κληρονόμο στη θέση του;" Ρώτησε ξανά καθώς πάρκαρε.
"Δεν έχει να κάνει αυτό το θέμα με μένα κι τον πατέρα μου. Σε αυτό το θέμα σκέφτομαι λογικά. Πιστεύω στην αξιοκρατία γενικότερα.. η σχέση με τον πατέρα μου είναι άλλο θέμα" ξεκαθάρισα.
"Και εφόσον ήξερες ότι όλοι σε είχαμε αδικήσει κι πάνω από όλα ο πατέρας σου γιατί αντιδρούσες έτσι κι δεν μιλαγες;"
"Τι να πω;" Ρώτησα με μια δόση αγανάκτησης.
"Ότι δεν είναι έτσι όπως πιστεύουμε" εξηγησε εκείνος, κρατούσε ακόμα το τιμόνι όμως το κεφάλι του ήταν γυρισμένο προς το μέρος μου.
Εγώ απ' την άλλη είχα στηρίξει την πλάτη μου στη πόρτα του αυτοκινήτου ώστε να τον κοιτάω.
"Και να το έλεγα θα με πιστεύατε;" Είπα γελώντας κι εκείνος δεν απάντησε. Η σιωπή του προς απάντηση μου..
"Πιστεύω στις πράξεις όχι στα λόγια, επίσης πιστεύω οτι η αλήθεια φανερώνεται με το χρονο. Δεν ξέρω πότε ο πατέρας μου άρχισε να μου φέρεται λες κι είμαι πορσελάνινη κούκλα.. όμως έκανα υπομονή" εξομολογηθηκα..
"Ναι αλλά είναι ο πατέρας σου" είπε εκείνος.
"Ναι είναι ο πατέρας μου και;; Δεν θέλω να το συζητήσω περισσοτερο πάντως πάνω σε αυτό το θέμα πίστεψέ με ξέρεις περισσότερα από εμένα " του είπα κι εκείνος εγνεψε..

"Στο κέντρο βρέθηκα από τύχη καθαρά. Μόλις είχα μπει στη σχολή της αστυνομίας, σε μια έξοδο βρέθηκα μπροστά σε μια αποστολή του πατέρα σου, ο οποίος θα είχε χάσει κι την υπόθεση κι τη ζωή του αν δεν ήμουν εκεί να πυροβολήσω τον δράστη στο χέρι κι να πέσει κάτω το όπλο του. Από εκείνη την μέρα ο πατέρας σου μου είχε πει ότι ήθελε να πάω στο κέντρο παράλληλα με τη σχολή μου. Στην αρχή ήμουν διαστακτικος. Μετά τον δεύτερο γάμο της μητέρας μου όμως δεν μπορούσα να μένω στο σπίτι, μου ήταν βαρύ, ας πούμε ότι παντρεύτηκε καθίκι. Οπότε πήγα στο κέντρο.. στην αρχή ήταν η φυγή μου μετά όμως κατάλαβα ότι ήμουν πολύ τυχερός.. κι στην τελική με ακολούθησε κι η Τζια. " Εξιστορούσε εκείνος.. χωρίς υφακι χωρίς ειρωνεία συζητούσε σοβαρά θέματα μαζί μου.. λογικά είναι άρρωστος κι παραληρεί από τον πυρετό..
"Στην αστυνομία πως και διάλεξες να μπεις;" Ρώτησα.
"Δεν το διάλεξα ακριβώς,ήταν ο πατέρας μου αστυνομικός.. κι ήθελε να τον ακολουθήσω από μικρος τον θυμάμαι να μου λέει διάφορα περί αυτού. Οπότε όταν έφυγε μου έμεινε ως επιθυμία του..τελικά ασχολούμαι με μυστικές υποθέσεις που είναι ανώτερο κι στα μέτρα μου. " Εξήγησε..
"Εσύ αυτό το επάγγελμα πως το διάλεξες;" Ρωτησε..
Γέλασα..
"Απορώ και πως δεν τον γνωρίζεις" του είπα και εκείνος γέλασε.
"Κάτι θυμάμαι, Με είχε βάλει να σου φτιάξω μια λίστα με τα επαγγέλματα που σου επιτρέπει και έπρεπε να βάλεις τικ και να του το στείλεις πίσω ώστε να το εγκρίνει πριν κάνεις αιτήσεις στο πανεπιστήμιο" είπε εκείνος κι εγώ απλά δεν ήξερα αν ήταν για γέλια η για κλαμματα.