Yağmur hızlanmıştı...
Islanmıştım, kalbim acıyordu.
Canımın acımısı sorun değildi çünkü ben hep bunu yaşıyordum ..
Hayat hep böyle değilmiyidi, Acı..
Herkesin kendini göre acıları vardı.
Sorun şu ki acıya nasıl karşılık vermekti..
Ben güçlü olmaya çalışıyordum ama bazen güçsüz kalıyordum.
Evet buyüzden hiç arkadaşım olmamıştı acımı bilmelerini istememiştim. Hiç aşık olmamaştım, olmakta istemiyordum. Buydum ben işte..
Herkes bana sorunlusun derdi evet sorunluydum.
Nasıl bir ortamda büyümekti sorun .
Beni bir kişi sevmişti
O da babamdı.
Annem ,hep kendi halindeydi...
Annem canımı yakıyordu , farklıydı benim annem.
Başķalarının anneleri, çocuklarını korurlar , severler.
Evet , benim annem hiç böyle olmadı.
Ama ben anneme alışmıştım ama en büyük acıyı bana babam yaşatmıştı..
Ama ben hep babamı korumuştum.
Nedenini bilmiyordum ama ben onu seviyordum, anneme kızmamamı gerektiğini söylerdi hep..
Ben , anneme hiç kızamamıştım.
Babam sayesinde olmuştu.
İşte olay buydu ,beni babam sevmişti belkide sevmemişti ama öyle hissettirmişti..
Içimde hâlâ o küçük nisan vardı..
Beni bu halde görmek istemiyordu ,
gözlerini kapatıyordu.
Ben bu yüzden babama kızamamıştım
çünkü küçük nisanı üzmek istemiyordum...
Herkes acılarını sorgulamak ister ve neden ben derler.
Evet ,bende o herkes gibi neden ben diyordum. Insan oğlu değilmiydik.
En büyük acı bizdeymiş gibi.
.....
"Merhaba"dedi. Benim yaşlarımda olan kız.
"Merhaba"dedim. Mavi gözleri vardı, çok güzel bir kızdı , güler yüzlüydü.
"Yanına oturabilir miyim?"dedi.
Başımı salladım.
Yanıma oturdu ve elini uzattı.
"Ismin ne ?" dedi.
"Nisan, senin ismin ne?" dedim.
"Hayat."dedi.
Ismini söylerken kendinden iğrenmiş gibiydi,
" Neden bu saatte buradasın?"dedi. Saat kaçtıki.
"Saat kaç ki?"dedim.
Gülümsemişti.
"Saat üç " dedi.
Başımı salladım.
"Nedenini, söylemiyeceksin demi?"dedi.
Başımı salladım.
Gülümsedi.
Öylece oturduk.
Bu kızda bana benzeyen bir şeyler vardı. O 'nu sevmiştim.
Sevmek, bu kızı belkide bugünden sonra hiç görmiycektim.
" Gidelim mi?"dedi ve elini uzattı.
Kaşlarımı çattım.
"Gidelim mi, nereye?"dedim.
Güldü.
" Seni tek başına burda bırakacak değilim. " dedi.
Ona hâlâ kaşımı çatıyordum.
" Hadi kalk kızım. "dedi ve beni kaldırdı.
"Nereye gidiyoruz" dedim. Hâlâ şaşkındım.
" Evime" dedi.
Tanımadığım bir kızla, onun evine gidiyorduk öyle mi ?, şaşırtıcı..
.....
Bir katlı evin önüne gelmiştik.
Kapıyı açtı.
" Hadi ,gir" dedi.
" Tamam" dedim.
....
Evi; salonla ,mutfak birleşikti ve iki tane oda vardı.
Tatlıydı evi. Galiba tek kendisi kalıyordu burda.
Hayat ,parmağını kanepeye uzattı ve
" Otursana" dedi.
Başımı salladım ve oturdum.
Yanıma oturdu ve
" Burda tek başıma yaşıyorum, burda istediğin kadar kal," dedi.
Gülümsemişti .
"Neden bana yardım ediyorsun? "dedim.
Istediği soruyu almış gibi ,gülümseyişi genişledi .
" Ne yaşadığını bilmiyorum ama ben de senin gibiydim çalıştım ve sonunda bu evi tuttum."dedi.
" Yani seni , benden başkası anlayamaz."dedi.
Hayat ne yaşamıştı, merak etmiştim.
Gülümsedim ve
" Teşekkür ederim." Dedim.
Gülümsedi ve başını salladı.
" Banyo et , bende bize bir şeyler hazırlayım"dedi.
Onun gözlerine baktım sanki gözleri ağlıyordu.
" Bakma bana öyle , hadi banyoya" dedi.
Sevecen bir şekilde.
" Sana kıyafet koyacağım, banyo şu tarafta" dedi.
" Tamam, teşekkür ederim" dedim.
Başını salladı ve
" Hadi hadi " dedi.
Başımı salladım ve banyoya yöneldim, suyumu ayarladım ve kıyafetlerimi çıkardım.
......
Banyodan çıktığım da dediği gibi kıyafet koymuştu aldım onları.
Iç çamaşırları giydim ve siyah kazak ve siyah tayt koymuştu onlarıda giydim.
Banyodan çıktım.
Mutfaktan çok güzel kokular geliyordu.
Galiba tarhana yapıyordu.
" Hadi gel otur" dedi.
Başımı salladım, kendimi farklı hissetmiştim ama o duyguyu bastıran farklı bir his vardı sanki ben bu kıza güvenmiştim ..
.....
Yemeklerimizi bitmişti ona yardım edip sofrayı beraber toparladık, bulaşıkları yıkadık..
Sarı saçları ,omuzuna kadardı çok güzel
bir kızdı ve hep gülüyordu..
Okuduğum kitapta söz geldi aklıma şöyle diyordu ' Bazen en büyük acıları gizlemek için gülermiş insan' ..
Belkide Hayatta böyledir.
Kim bilir
.....
