Babyboy ఌ Namjinkook✔️

5🍼

Jungkook tekrardan uyandığında başının üstünde dönen ördekleri gördüğünde iç çekti. Bu bir rüya değildi. Biraz kıpırdandı, şükür ki eskisinden daha fazla hareket edebiliyordu, görünüşe göre adamlar onu kundaklamamıştı da.

Ağzında tatsızca emdiği emzik vardı. Oturmaya çalıştı, ama bezinin kalın dolgusu ve baş ağrısıyla neredeyse imkansızdı. Yüksek sesle sızlandı, gerçekten iyi düşünemiyordu.

Solundaki yerden endişeli bir nefes ve ardından çokça hışırtı duydu. Jungkook aniden görüş alanına giren yüzle irkildi.

"Sorun ne bebeğim?" Bu Seokjin'di. Ona baktı. Yeni uyandığı için dağınık gözüküyordu. Odanın ne kadar karanlık olduğuna kanaat getirdi.

Jungkook gözlerini kırpıştırdı, adamın gerçekten bir cevap beklediğinden emin değildi. Seokjin tekrar sordu. "Susadın mı? Korktun mu yoksa, miniğim?"

Jungkook cevap vermedi. Bu da yaşlı olan adamın iç çekmesine neden oldu fakat bir gülümsemeyle bunu kapattı, "Hadi appa uyanmadan, hm?"

Jungkook'un yatak odası olarak tahmin ettiği yerden çıkarttı. Küçük çocuk, başucu saatinin 4:56'da olduğunu görünce biraz şeytanca gülümsemişti.

Seokjin kendiyle beraber Jungkook'u da oturma odasına getirdi ve Jungkook'u rahat bir pozisyona soktu. Jungkook adamdan kaçmak ya da kucağından inmek için savaşması gerekip gerekmediğini sorguladı kendi içinde. Fakat böyle bir şeyi denemek için hem fiziksel hem de ruhsal olarak çok yorgun olduğundan yapmama kararı aldı.

Burdan biraz enerji toplayınca gidecekti, evet.

Jungkook'un gözleri, salonu turlarken kocamandı. Bu dün ağladığı için yapamadığı bir şeydi bakınmak.

Arkasından bir kıkırtı duydu. "Fazlaca uyanıksın ha, Koo? Bebek arabasında o kadar uyumana değmiş olmalı."

Adam Jungkook'a yumuşakça baktı, belini yumuşakça okşadı. Adam aniden onu yakınına çekmişti. Üst pijamasını biraz yukarı kaldırırken, çocuk bezinin elastik bandını çekti ve içeri baktı.

Jungkook'un kafasına dank etti ve adamı engellemeye çalıştı. "H-Hayır."

Seokjin kaşlarını çattı. "Üzgünüm bebeğim, ama kontrol etmek zorundayım. Hayal kırıklığına uğramadığımı söylersem yalan söylemiş olurum."

Jungkook kıkırdadı ve adamın kucağından inmeye çalıştı, ama adam onu belinden sıkıca tuttu. "Tatlım, sonuna kadar içinde tutamazsın, hastalanırsın."

Jungkook bu noktada daha önce düşünmemişti, ama o tuvaleti kullanmalıydı. İsteyerek bebek bezine yaparken yakalanmak istemezdi. Kaçışını planlamak için bu adamlara uyum sağlamak istiyordu ama bu gerçekten yapmak istemediği bir şeydi.

Aniden bir fikir belirdi aklında. Boynunu ona tutan adama döndürdü ve yapabileceği en tatlı yüz ifadesiyle Seokjin'e baktı.

Seokjin alaycı bir şekilde ona baktı. "Sorun ne tatlım?"

"L-lazımlık, lütfen?" diye sordu yumuşakça, sesini kendini küçük düşürmeden olabildiğince küçük yapmaya çalışarak.

Seokjin kaşlarını çattı. "Bebeğim, lazımlık büyük çocuklar için. Eğer bebek bezine yaparsan babacık hemen değiştireceğine söz veriyor."

Tam olarak istemediği şey buydu.

Tekrar denedi. "Ba-babacığım, lütfen? Lazımlık?"

Jungkook'un ona 'babacığım' dediği zaman adamın gözlerinin parlama şekli genç olanın ağzını neredeyse açık bırakıyordu. Seokjin bebeğine yaklaşarak yanağına bir öpücük verdi ve Jungkook şiddetli bir biçimde yanağını silme isteğine direnmek zorunda kaldı.

"Görgü kurallarının ne kadar iyi olduğunu taktir ediyorum bebeğim, ama hala lazımlık kullanmak için çok küçüksün."

Anında adamın kucağından fırladı ve koltuğun diğer ucuna emekledi.

Seokjin'in gülüşünü duydu. "Şimdi babacığına kızgınsın değil mi? Benim asık suratlı bebeğim."

Jungkook çocukça göründüğünü biliyordu, ama istedikleri buysa istediklerini alacaklardı. Yüksek sesle sızlandı ve dil çıkardı.

"Burada neler oluyor?" Yeni bir ses duydu. "Sabah 6'da kalkıyorum ve kocamla bebeğimin tartıştığını görmek için buraya geldim. Neler oluyor?"

Namjoon kapı çerçevesine yaslanmıştı. Şimdi kanapenin uçlarında olan ikisine sevgiyle gülümsüyordu. Seokjin, "Koo'nun sızlandığını duydum ve bu bebek sabah beşte kıpır kıpırdı. Bu yüzden onu buraya getirdim, seni uyandırmak istemedik."

"Bu, ikinizin neden şu anda anlaşamadığını açıklamıyor." Namjoon, Jungkook'ta olan çocuksu üzüntülü gülümsemesinden ciddi bir şey olmadığını anlayarak kıkırdadı.

"Bezini kullanmak istemiyor ve lazımlık kullanması için çok küçük olduğunu söylediğimde üzülüyordu."

Namjoon kaşlarını çattı ve Jungkook'a doğru yürüdü. Jungkook'u göğsüne konumlandıracak şekilde kucağına aldı. Çocuğun itiraz sızlanmalarını görmezden geldi ve onu nazikçe tutarak yüzüne ciddi bir ifadeyle baktı. "Bebeğim sadece appa ve babanın seninle ilgilenmesine izin versen daha kolay olmaz mıydı?"

Jungkook başını sallayarak ona baktı. Namjoon devam etti, "Seni üzmek istemiyorum Koo, ama babacığın ve ben yapacaklarımızı değiştirmeyeceğiz. Sadece seninle ilgilenmek ve sana yardım etmek istiyoruz, bunu biliyorsun. Bu, bu şeylerden biri. Sana yardım edebilmemiz için önemli."

Jungkook bu adamların kendisine 'nasıl yardım edebileceğini' sormaya cesaret edemedi.

"Gidip sana bir süt ve kahvaltı hazırlayacağım, tamam tatlım?" Seokjin ikiliye doğru ilerlerken yanaklarına öpücük kondurarak sordu.

Jungkook yanağını meydan okurcasına sildi, ama Seokjin sadece güldü ve bir daha öptü. Jungkook bu sefer bıraktı, adamın dudaklarını üçüncü kez istemiyordu.

Seokjin mutfağa girdi. Namjoon hem kendini hem de Jungkook'u kanapeye oturttu. Neyse ki Jungkook'un kucağında değil yanında oturmasına izin vermişti.

"Hiç çizgi film izledin mi bebeğim?" Namjoon yanındaki çocuğa sordu. Jungkook başını iki yana salladı, daha önce 'çizgi film' bile duymamıştı.

Aniden ses ve karakterler hareket ettikçe geniş bir ekranda renkler görmeye başladı. Jungkook mutfağa şüpheyle baktı, sadece şu an olanların çizgi film olup olmadığını merak ediyordu.

Namjoon sevimli tepkiye gülümsedi ama aynı zamanda da üzülmüştü. Bunun gibi şeyler büyük hareketlerdi. Jungkook fazlasıyla acı çekmişti ve hak ettiği mutlu hayatı yaşamasına yardımcı olacaklardı.

Düşüncelerine dalmadan önce Jungkook'un verdiği sevimli tepkinin fotoğrafını çekti. Seokjin'e göstermek için sabırsızlanıyordu.

***