"Bu gece bizim olsun Alparslan. Bizim miladımız olsun."
"Çok sert bir şarap ama yinede var mısın ?"
"Ben hem kalp hem bedenim
Ateşten ruhum benim
Aşk şarabı içelim
Kendimizden geçelim"
Söylediğim şarkı sözleriyle yüzünde öyle bir gülümseme peyda old...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oy vererek ve yorum yaparak hikayeme destek olmayı unutmayın 🌺
Keyifli okumalar 🍃
— 3 —
Kalbim deli gibi çarparken durumun saçmalığı idrak edebilmiştim en nihayetinde. Alparslan Bey'in kolunu var gücümle ittirip mutfaktan çıktım. Merdivenleri ikişer ikişer çıkıp odaya koştum hızla. Kapıyı kapatıp kilitlediğim gibi kendimi yatağa atıp elimi kalbime götürdüm. Bu adamın derdi neydi? Korkudan aklım çıkmıştı. Ne demekti sınırıma giren çıkamaz?
Zorla evine girmiştim sanki. Ruh hastası, dengesiz herif.
Yok düşünme Bahar, düşünme. Kendi kendime telkinler verirken gözlerimi kapatmış uykuma geri dönmeye çalışıyordum. Çok geçmeden uykunun kollarına bıraktım kendimi.
Sabah açık bıraktığım balkon kapısı yüzünden donmuş bir vaziyette uyandım. Daha kendime bile gelememişken bağırış sesleri duydum. Kaşlarımı çatmış sabah sabah kimin bağırdığını çözmeye çalıştım. Sesin sahibine konsantre olduğumda kim olduğunu anlamam fazla sürmedi. Tabii ki Alparslan Bey bağırıyordu, başka kim olacaktı?
Sersem sersem yürüyerek odadaki banyoya girip elimi yüzümü yıkadım. Tekrar odaya dönüp dün çıkardığım ceketimi üzerime geçirdim ve odadan çıktım. Alt kata gelince Alparslan Bey'in gür sesini daha net duymaya başladım. Geniş salonda boydam camla kaplı pencerenin önünde durmuş dışarıya bakarak telefonla konuşuyordu.
Onu hiç rahatsız etmemeye karar verip kendimce ses çıkarmamaya çalışarak parmak uçlarımda kapıya kadar geldim. Ayakkabılıktan ayakkabılarımı almış arkama döndüğümde Alparslan Bey'le burun buruna geldim. Onu görmemle çığlık atmam bir olmuştu.
Bu adam nasıl sürekli dibime giriyordu sessizce? Ayrıca bunu neden yapıyordu?
"Bir yere mi gidiyordun?" Diye ciddiyetle sormuştu.
"Ben gideyim artık dedim. Dün için sağ olun, zahmeti verdim." Diyerek karşısından çekildim.
Kapıya doğru adım atmamla kolları arasında kapana kısılmam bir oldu.
"Gidebileceğini söyledim mi sana?" Yüzümü buruşturdum.
Ne kadar saçma bir muamele görüyordum ben bu evde?
"Bakın Alparslan Bey, tamam evinizde kalmama izin verdiniz bende teşekkür ettim ama yeter. Gitmeliyim, hayatımı kurtarsanız da sizin sadece adınızı biliyorum ve ne zaman arkamı dönsem burnumun dibinde oluyorsunuz. Bu doğru değil ve rahatsız edici. Evinizde kalmam zaten hiç doğru değil." Dedim kendimi net bir şekilde ifade ederek.
"Sence bunları umursayan bir adam mıyım?"
"Siz umursamayın o halde ama ben umursunuz. Ayrıca siz bana niye güveniyorsunuz? Belki hırsızın tekiyim yani." Derken tek amacım beni rahat bırakmasıydı.
