"Bu gece bizim olsun Alparslan. Bizim miladımız olsun."
"Çok sert bir şarap ama yinede var mısın ?"
"Ben hem kalp hem bedenim
Ateşten ruhum benim
Aşk şarabı içelim
Kendimizden geçelim"
Söylediğim şarkı sözleriyle yüzünde öyle bir gülümseme peyda old...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ufak bir ricam olacak sizden, Alparslan ve Bahar için yaptığınız editleri bana instagramdan gönderirseniz bölüm başlarında kullanmak istiyorum. Bölüm sonuna hesabı da bırakıyorum 💕
Oy vererek ve yorum yaparak hikayeme destek olmayı unutmayın 🌺
— 2 —
Eli hala ağzımı kapatırken diğer elini kaldırıp susmam için işaret yaptı. Şu an yaşananlara bir anlam vermeye çalışırken şarkımlıkla karşımdaki adama bakmakla meşguldüm.
Ne işi vardı burada?
Kapıya yaklaşan ayak sesleri kulağıma dolarken elini ağzımdan çekti adını bile bilmediğim adam. Tam hesap sormaya hazırlanırken beklemediğim bir anda beni ani hamlesiyle kucağına aldı. Ellerimi göğsüne yaslamışlar onu ittirmeye çalışırken kafasını boynuma doğru getirdi ve kulağıma fısıldamaya başladı.
"Sessiz ol, bacaklarını belime dola. Az sonra adamlar odaya girecek. Sakın kapıya bakma, tamam mı?"
Fısıltısı bende deprem etkisi yaratsada adamlara yakalanma ihtimalim gözlerimin önüne geldiğinde düşünmeden kafamı salladım. Beceriksiz bir şekilde bacaklarımı beline sararak istediğini yaptım. Göğsünde onu ittirmek için konumlandırdığım ellerimi ise istemsizce boynuna doladım.
Aramızdaki yakınlık ve ölüm korkusuyla kalbim deli gibi atarken kapının açılma sesini duydum. Kim olduğu hakkında bir fikrim dahi olmayan bu yabancıya daha sıkı sarılıp gözlerimi sımsıkı kapattım. Burnuma dolan koku beni biraz olsun rahatlatırken korkumuda hafifletmişti sanki. Adamın boynunda derin soluklar alıp verirken kapının kapanma sesini duydum.
Bir süre daha öyle kalıp sakinleşmeye çalıştıktan sonra gözlerimi açıp etrafa bakındım. Kimse yoktu. Derin bir nefes bırakırken adam beni yavaşça kucağında indirdi.
"Bu iki oldu küçük hanım." Tok sesi odada yankılandı.
Gözlerimi onunkilerle buluştururken arkamda duvara yaslanıp güç aldım.
"Bu sefer ben yardım istemedim sizden ama yinede teşekkürler, tekrar hayatımı kurtardınız." Dedim minnetle.
Kurtarma şekli hoşuma gitmesede adamlardan beni saklamıştı sonuç olarak.
"Ne tür bir belaya bulaştın bilmiyorum ama belli ki bunların peşini bırakmaya niyeti yok." Dedi.
Kalçasını ardında ki masaya yaslamış pür dikkat bana bakıyordu. "Keşke ben bulaşsaydım." Diye fısıldadım kendi kendime. Karşımdaki adam kaşını çatarak bana bakmaya başladı.
"O ne demek?" Diye sordu.
Kulaklarının ne kadar keskin olduğu düşüncesini bir kenara bırakıp yaslandığım duvardan ayırdım bedenimi.
