Make Me Believe

Chapter 31

** POV

Its been years simula nang huli akong nakapunta dito, not much has changed.

"Daddy!!"

May batang kumapit sa legs ko. Ang cute naman niya, pero sinong tinatawag niyang daddy?

"Hey little kiddo,"

Binuhat ko siya at niyakap niya ako ng mahigpit.

"Daddy,"

"Im not your daddy,"

"You are! I know you, Mommy always stares at your picture every night, when I ask her who's him, she says Daddy."

Tiningnan ko ng maigi ang mukha niya. Pareho kami ng buhok at korte ng mukha, his eyes were like Destiny's.

"Who's your Mommy?" Could this be Bennet??

"Mommy Destiny" The kid hugged me once more.

"Bennet?" I asked.

He looked up at me. It is him.

"Baby," I hugged him so tight. Ive been longing for this moment to actually hold my son.

"Bennet??! Where are you???"

That voice, ang tagal kong hinintay na marinig ulit ang boses na yon.

"Go to your Mommy first, she's looking for you."

"Okay Daddy, but dont leave okay?"

I chuckled. "Okay."

*DESTINY'S POV*

Nasaan ba kasi si Bennet?? Hindi kaya nakidnap na yon at hihingi ng napakalaking ransom ung kidnapper kundi kukunin ang mga lamang loob niya at ibebenta??!

"Bennet!! Where are you??!"

Maya maya lumapit sakin si Bennet.

"Mommy!!"

Niyakap ko siya ng sobrang higpit.

"Baby naman eh!! I told you to stay with me! What if someone took you away from me?? I cant afford to lose you baby!" Naiyak ako.

Hinawakan niya ang chin ko at pinunasan ang luha ko.

"Mommy dont cry, Im sorry."

"Where did you go ba kasi?? You got me so worried!!"

Hinawakan niya ang kamay ko.

"I saw someone, here let me show you."

Hinatak niya ako papunta sa garden. At this very garden ako sinurprise ni James. I cant help but smile.

Biglang bumitaw si Bennet saakin at niyakap ang isang lalaki sa legs.

"Im back! Turn around daddy!!"

Daddy?? He turned around, and James was standing infront of me.

"Hi Princess, miss me?"

Hindi ko alam kung tatakbo ba ako papunta sakaniya o tatayo nalang ako dito. My mind chose the second option.

"Mommy!! Its Daddy! I saw him walking then I came to follow him." He pouted.

"Buti pa si Bennet excited makita ako. Ikaw ngay princess?"

Hindi ko na mapigilang umiyak.

"J-James.."

Lumapit saakin si James at niyakap ako ng mahigpit.

"Hinanap kita Princess, pinuntahan kita sa America pero pinigilan ako ng Tatay mong makita ka."

Hindi ako makasagot. Hindi ko alam na ginawa niya pala iyon.

"I-Im sorry.."

"No princess, Im sorry. Sorry sa lahat ng mga pagkakamali ko sayo at pagkukulang ko sa anak natin. This time, gusto kong itama ang pagkakamaling iyon."

Lumuhod siya at may nilabas na box na may lamang singsing.

"You know lagi kong dala dala to hoping that one day mabibigay ko rin ito sayo. Now that I was given the chance,  ayokong sayangin ito."

He sighed.

"Destiny Chance Montecillo, would you be my forever?"

"Yes."

__________________________________________

* After 6 months *

"Mommy you look so beautiful!!"

"Thank you Baby, and you look very handsome in that suit."

"Like Daddy?"

I chuckled. "Yes, like Daddy."

"Ang anak ko ikakasal na," Nate-tears of joy ang nanay ko.

"Ma naman, ngayon ka pa iiyak eh may anak na nga ako? Hahaha!"

"Sabagay, tara na? Naghihintay na sila sa church."

Tulad ng ipinangako ni James, dito kami ikakasal sa Notre Dame Cathedral. Sabi ko okay lang namang sa Pilipinas nalang, pero ayaw niya. Gusto daw niyang bumawi.

"Were here!" Sabi ni Mom.

"Congrats anak, sana maging masaya ka na. Im sorry for everything." sabi ni Dad.

"Thanks Dad."

Napagplanuhan na namin na magisa kong lalakad sa aisle. Nauna nang pumasok ang parents ko sa simbahan

Maya maya naririnig ko na ang instrumental ng kantang latch. Yun kasi ang gusto naming pang bridal march ko dahil that song means alot to us.

Binuksan na ang pinakamalaking pintuan at yun ang cue na magsisimula na akong maglakad sa center aisle. Nagpalakpakan ang mga tao, hindi ko mapigilang matears of joy.

5 years ago isa lang akong nerdy brat na nagaaral sa isang elite university. Madalas nabubully at pinagtatawanan.

I changed my looks to take on revenge kay Stephen na inakala kong 'The One'.

Nakilala ko si James sa isang bookstore sa mall. I never thought meeting him would change my life forever.

Minsan na kaming nagkahiwalay, at pinaghiwalay muli..

Pero eto ako ngayon naglalakad sa mismong simbahan kung saan niya ko pinangakuan ng kasal. At nandoon siya nakatayo sa may altar, hinihintay akong makalapit sakaniya.

Sabi nga nila, sa hinahaba haba ng prosisyon, sa simbahan parin ang tuloy.

Sa lahat ng mga pinagdaanan namin ni James, I think we are stronger now.

I was once a typical teenager who believes that happy endings come in real life. At sa storyang ito ng buhay ko, James made me believe in happy endings, and he made it happen.