Ben Sirina.
Kaos ve büyünün elçisiyim.
İntikam hırsının doğurduğu gücüm.
Ve o gün, kara bulutları delip geçen şimşekler çaktığında etrafı saran büyünün lanetini hissettim.
Etrafıma dolanıp boğazıma yapıştı. Ruhumun ilmeğini boynuma dolayıp ona itaat...
Peppina: Mademoiselle. (Gülümsemiyorum, ne kahkaha atıyorum ne de yaşıyorum.)
Sezen Aksu: Affet.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İçim yanıyor artık her şey çok zor.
31. Bölüm: Enkaz Altındakiler.
Karışık bir sevgiydi bu.
Bizi öyle bir birleştirdiki kendimizi çok mutlu hissettik. Sonra birden bizi öyle parçaladı ki, yer kabuğu ayrıldı ve içinden taşan lavlar bizi yok etti sanki.
Lavların sıcaklığınıderimin üstünde hissediyorum. Beni yakmıyor ama öyle bir acı veriyor ki ondan kaçamıyorum.
Tam karşımda benim gibi bağdaş kurmuş olan Werosim'e baktım. Gözlerinin rengi yoktu. Gözlerine, gözbebeğini yutmuş beyazlık hakimdi artık. "Werosim, abartılıydı her şey değil mi?" Sessiz fısıltım, acıyı gözlerimi yumduğum her saniye içime doğuruyordu.
Werosim; nefes almıyor, kıpırdamıyor, konuşmuyor, sadece gözlerini bana dikip bakıyordu. "Eğer abartılı olmasaydı seni görüyor olur muydum?" Göz pınarımdan bir yaş akıp yanağımı ıslatırken burnumu çektim. "Werosim eğer sen ölmüş olmasaydın ben ruhunu burada görür müydüm?" Elimi ağzımın üstüne koyup içine doğru hıçkırdım. Kalbim o kadar çok acıyordu ki... "Sen onun ruhu musun yoksa ben görmek istediğim için mi seni görüyorum?" Elim, ağzımın üstünde olduğu için sesim boğuk çıksa bile birden kaybolan görüntüsü ile dizlerimi kendime çekip başımı arasına gömdüm.
