Free the real feels (Completed)

Chapter 6

Bumungad sa akin ang di pamilyar na kulay ng kisame, napahikab akong kinusot ang mata ko at saka umupo.

Huh? Nasaan ako?

The room is filled with beige stuffs with gray accent, malayo sa white and pink na kwarto ko. Kapansin-pansin ang lawak ng kwarto dahil bukod sa vanity mirror at mga ilaw, wala ng ibang nakalagay.

Agad akong napatayo. I got married yesterday! Pero bakit napunta ako rito? Tumakbo ako sa salamin at pinasadahan ang suot ko, wala akong maalalang nagpalit ako ng pajama. Lumapit ako muli sa kama para tignan ang orasan sa bedside table, tanghali na pala.

Napatingin ako sa pinto nang may kumatok, hindi pa ako nakakasagot nang magbukas ito at iniluwa ang lalaking pinakasalan ko... asawa... naiilang ako kahit sa isip ko lang ito.

Napaayos ako ng tayo. Umarko ang kilay niya ng makita ako, "You already wake up,"

Umupo ako sa gilid ng kama ko, para kasing manghihina ako. Nakasuot lamang siya ng sando at shorts, he has a well-built body. Ipinilig ko ang ulo ko, "Kakagising ko lang," sabi ko.

Naglakad siya papalapit pero tumigil din sa paanan ng kama ko, "Lunch is ready downstairs. Let's eat," walang kahit anong emosyong sabi niya.

Lihim akong nagpakawala ng hangin. Idinekwatro ko ang hita kong ipinatong sa kama paharap sa kanya. Tumingala ako, "Paano pa lang..." napa-isip ako. Ano ba ang tamang itanong? Kung paano ako nakatulog, kung bakit hindi ko maalala?

"You fall asleep after you eat," sagot niya. Sa reception mismo ako nakatulog? Nakakapagod naman kasi. "This is your room, your things are already inside the closet."

I bit my lip. Part of me is being guilty, pati tuloy ang gamit ko ay hindi ko naiayos. Late pa akong nagising. Ang mapungay niyang mata ay seryosong nakatuon lang sa akin ngayon kaya ako na ang lumihis ng tingin, I wanted to ask him who changed my clothes, but for some reason... I felt shy.

"I'll go first," basag niya nang hindi ako sumagot. Tumalikod na siya at tumungo sa pinto, he twisted the doorknob and stopped, "I was the one who changed your clothes, if you'll ask."

Napanganga ako nang tuluyan na siyang lumabas.

Napayuko ako at inilapat ang dalawang palad sa kamay, it's embarrassing...

---

Pagkatapos ko maligo ay nagbihis lang ako ng parati kong suot kapag nasa bahay, tshirt at jogging pants. I wonder when did they prepare my clothes from my house? I wasn't informed that I'll be leaving our house and live here instead.

of course mag-asawa na kayo, napailing ako.

Lumabas ako ng kwarto at hindi maiwasang pagmasdan ang loob ng bahay, halos kasing laki nito ang mansyon namin.

The interior was modern. Mostly whites, blacks and gray accents, it shouts formality and a businessman vibe. If I were to choose, maybe I wouldn't change it. Sigurado akong bahay niya ito, it complements his personality. Nakakapagtaka lang dahil parang ibang-iba kapag galing sa loob ng kwarto ko.

There's a huge glass wall in the living room, umaabot iyon hanggang sa mataas na kisame. You can see the garden through it. Napatigil ang mga mata ko sa paglilibot ng makaramdam ako bigla ang pagkulo ng tiyan ko kaya dumiretso ako sa kabilang parte ng bahay kung saan nasisiguro kong dining area.

Hindi naman ako nagkamali, I walk towards the dining table where I saw porcelain dome lids. Itinaas ko iyon at nakita ang mga pagkain, who cooked this though? Saglit akong sumilip sa paligid, sino kasama namin dito?

Pinuntahan ko ang kusina, pati ang laundry room at comfort room dito sa baba. Mayroon ding bedroom paderetso sa laundry room. But I saw no one, ang tahimik ng paligid.

Nagpasya akong bumalik sa dining area and saw him already preparing plates and untensils, umangat ang ulo niya sa akin. "Let's start to eat,"

Tumango ako at umupo sa harap niya, I was about to get a food when he did instead. Hindi na ako umimik, I can't describe the ambience between us right now.

Akward isn't the word though.

"Thank you..." I said afterwards. Nagsimula naman kami kumain, I actually enjoyed the food. Masarap... Tumikhim ako, "Sinong kasama natin rito?" Hindi ko napigilan ang magtanong.

"No one," He shortly answered.

I raised my brows.

How about our house chores? I still have no idea about those, mom didn't informed me about these kind of stuffs.

I should have known para pinag-aralan ko na. Should I tell him? How can I tell him that? What if he'll be disappointed?

We just got married and I'm already disappointing him?

Madali lang siguro maglinis... ng ibang gamit pero ang ganitong kalaking bahay? Noon ba... siya lang ang nag-aasikaso nito?

"Don't you like the food?" He suddenly asked when he noticed I was lost in my thoughts.

Umiling naman ako kaagad, "Gusto ko."
I stared at the food, "You can cook..." saad ko na tila nahihiya sa napagtanto.

"Hmmm."

I bit my lip. "You live here alone...before?"

His head lifted, nagtama ang mga mata namin.

He shook his head, "We both move in here the same time."

Pinigilan ko ang mapasinghap.

He mean to say...

"This is our house," dagdag niya pa, tila may gustong ipunto na kaagad kong naintindihan.

A warmth suddenly touches my heart at what he said. Medyo naibsan ang pangamba ko sa mga bagay-bagay... pero hindi pa rin tuluyang nawawala.

Huminga ako ng malalim.

"Wala... bang uh.. helpers?" hindi ko napigilan itanong, hindi siya tinitignan.

Hindi ako nakarinig nang sagot kaya nagpasya akong magsalita uli.

"Hindi ako marunong magluto," I reasoned out, trying to let him know what I am worrying about.

I lifted my head and faced him, he was just staring at me with a hint of amusement and I don't have any idea why.

"I can," sagot niya na parang 'yun ang sagot sa lahat. His full attention is now on me, nakasandal na siya sa upuan na parang nag-aantay pa ng sasabihin ko.

I bit the side of my cheeks.

"How about your clothes?" I asked, not wanting to say directly that I can't do laundry too.

"During weekends, someone will come to do so," he answered with all knowledge. As if he want to reassure, I have nothing to worry about. "But if you want one, I'll hire."

Kahit labag sa loob ko ay mabilis akong tumango ako, hindi naman pwedeng siya lagi ang magluto... we need that. And a help means easier right?

So...we need a helper for the better.