Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
bir kabulleniş kadar
yaktığın yer var.
herkes sevdiğine adar,
son nefeslerse,
vazgeçişler kadar.
XIV. KABULLENİŞ
ŞİMDİ
Odamın camından dışarıyı izliyordum. Baharın gelişiyle hava çok güzel bir hal almıştı. Bahçedeki tüm çiçekler açmış her yer yemyeşildi.
Sabah kalktığım gibi Annem'in isteğiyle, Jungkook'a söyleyip evden çıkmıştım ama beni duyduğunu sanmıyordum. O tepki vermemişti ben de başka bir şey yapmamıştım. Direkt eve gelip küçük bir duş almıştım. Şimdi ise arkada açık bıraktığım şarkıyla birlikte kafa dinliyordum. Ama kısa süreli huzurum kapımın çalınmasıyla son bulmuştu. "Gel."
"Hey!" Kapıya doğru döndüğümde Jaehyun'u görmüştüm. Ona çok sinirliydim ama bir o kadar da özlemiştim. "Yüzsüz, pislik. Ne hakla evime gelirsin?" Yanına gidip bacağına tekme attım.
"Biz arkadaş değil miyiz? Neden ortalıklarda yoksun?" Benim sert karşılamamın aksine o bana sarılmıştı.
"Okula bile gelmiyorsun. Bana neler yaptığını anlatmak zorundasın. Öyle kolay kaçamazsın." Kollarını itip çalan şarkıyı kapattım. "Açıklama yapmalısın." Güldü. "Okula gidelim önce, sonra ilk fırsatta anlatacağım." Bir sebebi olduğu belliydi. Ailevi sorunları da benim gibiydi. Bu yüzden işler karışıktı ve bize bile söyleyemiyordu. Aksi halde bir anda bizimle konuşmayı kesmezdi zaten.
"Ailenden nefret ediyorum. Sana zarar veriyorlar." Gülümsedi. "Ben de seninkinden. Sana zarar veriyorlar. " Haklıydı ama bu bizim kaderimizdi. Biz kötülüğün içinde büyümüştük. Önce başkalarına nasıl davranacağımızı değil kendimizi onlardan nasıl koruyacağımız öğretildi. Çünkü ailelerimizin içine girdiği hayat böyleydi. Acımasızdı ve en küçük boşlukta tekmeyi basardı.
Kısa bir sessizliğin ardından Jaehyun etrafı izlerken ben de çantamı hazırlıyordum.
"Katrina nasıl?" Eşyalarımı koyup çantayı kapattım. Telefonumu almak için yatağa uzandığımda Jaehyun telefonu kendi tarafına çekmişti. Gözlerimi ondan kaçırdığımı fark etmişti. Bu yüzden ona bakmamı istiyordu. Ben de tereddüt etmeden başımı kaldırdım. Gözlerimi en az onunki kadar acımasız bakmaya zorladım. "Gerçekten Katrinayı mı merak ediyorsun Rosé?"
