hej, wciąż cię kocham!

8.

-co chcesz?-odpowiedział widząc mnie. Nie spał, więc weszłam do pokoju i usiadłam na łóżku obok niego. Michał z pozycji leżącej, uniósł się do pozycji siedzącej i wpatrywał się wszędzie, byle nie na mnie.

-słuchaj- zaczęłam- dziwnie się ostatnio zachowujesz- nerwowo potarłam się dłonią po karku i sama zaczęłam unikać jego kontaktu wzrokowego.

-nie wiem o co ci chodzi- zaczął nieźle kłamać- wszystko jest w porządku- ale wiedziałam, że nie jest w porządku.

-czy...czy ja ci się podobam?- spytałam szybko. Bałam się jego odpowiedzi ale bardzo na nią czekałam. Co jeśli tak? zostawię wtedy Janka dla Michała?. A co jeśli nie? może zjebie naszą relację, która swoją drogą już jest jakaś rozjebana. Spojrzałam na reakcję Matczaka. Czerwone policzki, unikanie mojego spojrzenia.

-co to za pytanie?- powiedział podirytowany- to, że kiedyś mi się podobałaś, nie znaczy, że wciąż tak jest- potarł się po karku. Podobałam mu się! słyszeliście? podobałam!

-wiesz, też mi się podobałeś...ale nie chcę żeby nasza relacja miała tak wyglądać- wzruszyłam ramionami i zaczęłam nerwowo ruszać na zmianę nogami. Lewa, prawa...lewa, prawa.

-szkoda, że dowiadujemy się tego dopiero po tym jak masz już chłopaka- zaśmiał się nerwowo ale po chwili ucichł. Czyżby młody Matczak czegoś żałował? też trochę żałowałam ale jednak to chyba Janek był tym za którego chciałam wyjść i prowadzić wspólne życie.

-szkoda...- powiedziałam cicho pod nosem. Michał mógł być fajnym chłopakiem w czasach nastoletnich ale to blondyn o niebieskich oczach był mi wskazany by przeżyć wspólnie coś więcej. Nagle poczułam usta bruneta na swoich. Oderwał się ode mnie a ja po chwili zrobiłam to samo. Zaczęliśmy się całować. Do czego to doszło...

-Michał- odepchnęłam delikatnie chłopaka od siebie-ja...ja chyba nie mogę. Chyba? na pewno nie mogę!- powiedziałam już zdecydowanie głośniej i wybiegłam z pokoju. Ostatnią rzeczą którą widziałam w pokoju Michała to jego zaskoczenie, smutek i żal w jednym. Wróciłam do pokoju do Janka.

-co się stało?- oderwał wzrok od telefonu gdy usłyszał moje trzaśnięcie drzwiami- o jezu ty płaczesz- gwałtownie się podniósł z łóżka i podszedł mnie objąć. Czułam się...źle. Chujowo. Co ja odpierdalam? Nie chcę ranić wspaniałego chłopaka jakim jest Janek. Chcę mieć jego nazwisko na dokumentach  a nie na sumieniu.

-kocham cię- powiedziałam cicho.

-ja ciebie przecież też- powiedział łagodnie.

-możemy jutro wrócić do domu?- spojrzałam na niego. Nie chciałam mu niszczyć urlopu z kolegami ale źle się tu czułam.

-jasne, co tylko zechcesz- powiedział lekko się śmiejąc.

---------------------------------------------------------------

-serio jedziecie? kurwa tyle chlania was ominie- powiedział zafascynowany White, który zakochał się w nowym alkoholu. Ja siedziałam już w aucie a Janek pakował do bagażnika walizki. Spojrzałam przez szybę na Michała stojącego za Sebastianek. Też nie odczuwał dobrze napięcia między nami od wczorajszego wieczoru. 

-stary, Nel źle odczuwa pobyt tu- powiedział Janek, podchodząc do Seby. Nie tylko ja odczuwałam źle pobyt tu.

-możemy jechać- powiedział uśmiechnięty blondyn, siadając za kierownicą. Uśmiechnęłam się do niego i położyłam się spać.

-------------------------------------------------------------------

Obudziłam się gdy usłyszałam dźwięk klaksonu w naszym aucie.

- o przepraszam, nie chciałem cię obudzić ale ten palant mnie wkurwił- powiedział Janek wskazując na samochód przed nami.

-spokojnie, nic się nie stało- powiedziałam jeszcze lekko zaspana. Położyłam rękę na oknie a o nią oparłam głowę i zaspana wpatrywałam się w bloki które mijaliśmy. Ej, coś tu nie pasuje! 

-Januś, gdzie my jedziemy?- spytałam- chciałabym jechać do domu- powiedziałam znużona.

-jedziemy do domu- odpowiedział, uważnie patrząc na drogę.

-co? to nie jest droga podobna nawet do drogi prowadzącej do mojego mieszkania- powiedziałam spostrzegawczo. 

-bo to jest droga prowadząca do NASZEGO mieszkania- zaśmiał się. Czy ja źle zrozumiałam? NASZEGO?

-Januś, nie mów, że kupiłeś mieszkanie- powiedziałam przerażona tą wizją.

-a nawet jeśli to co? nie zamieszkasz ze mną?- zaśmiał się. On naprawdę to zrobił...był niesamowity.

-jesteś niesamowity!- rzuciłam się na niego, całując go.

-ejejejej, na takie czułości będzie czas w mieszkaniu a teraz jesteśmy na drodze w środku Warszawy- zażartował a ja kontynuowałam oglądanie bloków prowadzących do NASZEGO mieszkania. Jakoś to słowo mi się spodobało. NASZEGO. Brzmi tak...tak zajebiście.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 może dziś napiszę jeszcze jeden rozdział jeśli chcecie;p

 powiem wam, że jesteście niesamowici! przez noc wbiło ponad 50 wyświetleń pod tą książką!

szczerze, nie myślałam jeszcze jak zakończyć ,,lucky" ale jutro zacznę!