ตอนแรกผมก็ไม่คิดว่าจะมาเรียนต่อที่โรงเรียนของเซย์ เซย์เขาเป็นน้องชายพี่น้องแท้ๆของผมเองพ่อกับแม่
ไปทำงานอยู่ต่างประเทศก็เลยต้องอยู่บ้านสองคนพี่น้อง เซย์ดีใจมากที่ผมจะมาเรียนต่อที่โรงเรียนของเซย์ เซย์เคยเล่าเรื่องเกี่ยวกับเพื่อนในห้องให้ผมฟังอยู่เสมอผมไม่คิดอะไรมากก็แค่ฟังไปเท่านั้น แต่เมื่อผมมาโรงเรียนและเข้าไปรายงานตัวหรือทำความรู้จักกับเพื่อนในห้อง ผมก็ได้เห็นผู้หญิงคน
หนึ่งเขาเป็นคนที่น่ารักมากผมอยากจะทำความรู้จักกับเธอแต่..ผมไม่กล้า จนมาถึงวันที่สองผมมาอยู่โรงเรียนนี้ ผมเดินมาตามทางเดิน และอยู่ดีก็มีผู้หญิงคนหนึ่ง
เธอชนผมเข้าอย่างจังเธอล้มลงไปกองกับพื้นแต่ผมไม่เป็นไรเพราะผมไม่ได้ล้มลงไปกองกับพื้นหนิ ^^
"ขอโทษคะ> "ไม่เป็นไรก็แค่เจ็บนิดหน่อย"ที่จริงผมก็ไม่ได้เจ็บอะไรหรอกแค่อย่ากจะดูหน้าเธอเท่านั้น แต่เธอไม่หัน
หน้ามาให้ผมมองเลย ผมก็เลยแกลง สังสอนไปนิด
หน่อย ^^
"เจ็บมากไหมค่ะ" ห่วงตัวเองก่อนไหมแม่คุณ ^^ อ่า ผมเห็นหน้าเธอแล้วละคนที่น่ารักน่ารักที่อยู่ในห้องเดียวกับผมนี้เอง ^^ ผมคิดว่าในใจเธอคงด่าผมไป. ถึงไหนแล้วละ ดีละที่นี้แกลงเธอกวนเธอให้ทุกวัน. เพราะการแกลงเธอจะทำให้ผมใกล้ชิดกับเธอมากขึ้นแน่ๆ
พอถึงตอนกลางวันผมก็ได้เจอเธออีกตอนนี้เธออยู่กับเซย์ผมอดคิดไม่ได้ก็เลยว่าเขาสองคนจะเป็นแฟนกันหรือเปล่า
"ได้รำคู่กับฉันถือว่าเธอมีบุญมากนะแล้วรำให้สวยหน่อยนะอย่าให้ฉันเสียคะแนนละ ^^" ผมจงใจพูด
กวนๆโดยการกะซิบข้างหูเธอแต่เธอก็แสบไม่ใช้เล่นเลยแฮะ
เธอตอบกลับมาว่า
"หลงตัวเองซะไม่มี"เธอด่าผมโดยไม่มีเสียงคงกลัวว่าถ้าเซย์ได้ยินคงจะไม่ดีผมก็เลยหลอกด่าเธอว่า
"เหรอยัยเตี้ย"ผมว่าเธอโดยไม่มีเสียงเหมื่อนที่เธอหลอกด่าผม^^ ที่จริงผมก็ไม่อย่ากวนเธอหรอกแต่
แบบนี้แหละถ้าเป็นเฟนกันคงจะรักกันนาน ^^
